Beste endurorace ooit voor Kristien Nelen met tweede plaats in Zwitserland

Beste endurorace ooit voor Kristien Nelen met tweede plaats in Zwitserland

ava

Kristien Nelen reisde af naar het Zwitserse Lenzerheide voor een endurorace. Ze deed het uitstekend met een tweede plaats na de Oostenrijkse Braumann, die eerder al op Kronplatz won. Een schitterende podiumplaats dus voor ons columniste die ons uitgebreid vertelt over haar belevenissen. Door vakantie in het buitenland en totaal onbereikbaar voor de buitenwereld, krijg je nu pas haar verhaal. Sorry daarvoor, maar vakantie mag, toch?

Donderdag reisde Team Fietsshop Uitgeest naar Lenzerheide, Zwitserland. Vrijdag volgde een verkenning van het kwalificatie-parcours. Dit was enkel het bovenste gedeelte van het gehele parcours met een start vanop 2.800m en de finish bij de lift onderaan. Het was een downhill die eindigde in een bikepark met kombochten en bulten. Onze downhillers kozen er voor om de kwalificatie met hun “Trek Session” downhillfiets te rijden, dit zou zeker een voordeel zijn vanwege het ruwe parcours. Jammer genoeg konden we door de regen en mist slechts 2 runs doen. 

Zaterdag goed weer maar het parcours lag nog glad. Ik had ergens zitten vertragen om binnendoor te rijden maar vond het paadje niet meer en hierdoor wat tijd verloren. Domme beslissing, toch nog de 7e tijd (20 minuten) van 40 dames!
In de namiddag verkenden we het 2e gedeelte van de wedstrijd, deze liep naar Churwalden, 2 dorpen verder. Dit stuk was fysiek zwaar, echt enduro.
Zondag konden vanaf 7u de fietsen in het juiste startvak gelegd worden. Onze downhillers hadden hun fiets omgeruild voor de “Trek Slash” endurobike. Downhillster Eline mocht haar fiets in het 1e vak leggen, dat was voorbehouden voor de 5 snelsten. Ik zat in het 2e vak maar er lag al een rij fietsen waardoor ik niet echt vanop de 7e plek zou starten maar vanop een 10e-14e plek. 
40 dames stortten zich naar beneden, ik nam binnenbocht en zat rond de 12e plek. Er volgde een opeenvolging van haakse bochten met losse stenen, ik kon aanpikken bij het groepje van Eline die vooraan reed. De 3 eersten waren al gaan vliegen. Ik wou sneller maar kon nergens voorbij. Op een stuk waar je moest bijtrappen kon ik Eline inhalen. Nadien kon ik er nog een inhalen net voor we over een heel smalle kam moesten. Hier en daar stond er een met lekke band, mijn Continentals hielden het goed uit op de stenen. Ik bleef maar inhalen, ik kwam zelfs als 4e beneden maar ik was hiervan niet op de hoogte.
Nu volgde het fysieke stuk met verschillende klimmen en technische stukken. Ik zag al iemand rijden en kwam dichter. Op een kort klimmetje ging ik haar voorbij. Ik bleef gaan en tegen het einde zag ik er nog eentje rijden, op de laatste klim begon ze stil te vallen. Ik dacht dat zij eerste was en ik speelde alles of niks. Ik ging volle bak om haar nog in te halen voor de smalle afdaling begon, dit lukte. Ze keek verbaasd dat er nog iemand passeerde en probeerde aan te klampen maar moest lossen.
Nog een paar afdalingen voluit en dan naar de finish. Superblij stak ik mijn handen omhoog en dan zag ik al iemand staan, ik was tweede in 40 minuten. België meteen op de enduro-kaart gezet, je had die gezichten moeten zien toen ze mij afriepen voor het podium!
Winnares was de Oostenrijkse Braumann die ook al in Kronplatz won. Derde was een Zwitserse gevolgd door nog Zwitserse en Duitse meiden.
Trots op mijn eerste internationale enduro-podium!
Ik had dit niet verwacht, top 5 misschien maar toch geen podium. Dit maakte alles des te mooier, blijkbaar liggen dit soort lange enduro’s mij beter dan de “normale” versie met 6-8 korte specials. Ergens ook logisch doordat ik van XC kom en fysiek sterk ben. Dat is nu het mooie aan enduro: je moet een compleet renner zijn!