Kristien Nelen blikt terug op haar zege in enduro Esneux

Kristien Nelen blikt terug op haar zege in enduro Esneux

Kristien Nelen heeft haar eerste zege van het seizoen te pakken. Ze won de enduro in Esneux. Zoals gewoonlijk blikt Kristien exclusief voor ons vol enthousiasme terug op haar wedstrijd.

Zondag een manche van de “Superplastic Cup”. Deze staat bekend om zijn fysieke en minder technische specials, sommigen haken hierdoor af maar ik blijf deze meedoen als training. Voor beginners is dit een ideale kennismaking met deze plezante discipline.

Vanwege de minder technische aard wou ik graag mijn tweede fiets, de Orbea Occam proberen. Dit is een lichte trail fiets, een 29er met 120mm veerweg, ideaal voor leuke ardennen-paadjes maar te min voor het heftige werk.
De eerste special verliep niet zo vlot, ik voelde de vork alle kanten op gaan in de bochten en op een klimmetje deinde hij teveel. Dus op naar special twee en de vork harder oppompen. Dat voelde al véél beter! Alles makkelijk kunnen rijden, de fiets trekt snel op maar toch had ik het gevoel van niet diep te kunnen gaan en alles te geven. Camille Maes, zus van de bekende Martin Maes (winst in wereldbekers) startte achter mij en het zou tussen ons gaan voor de overwinning. Het was telkens uitkijken hoe snel ze na mij finishte. Tot nu leek het zowat gelijk op te gaan, dat ging spannend worden!
Special drie was een nieuwe terwijl de anderen mij bekend voorkwamen van vorige jaren. Bijna uit de laatste bocht gevlogen maar een goed gevoel. Dan een lange verbinding naar nr 4. Na een korte start kwam ik in een geul die leuk begon maar ineens moest je er even uit, rakelings langs een boompje (dat ging maar net goed!) en er terug induiken. Dan werd het lastiger met stenen en sporen, ik moest wat inhouden. In de laatste bocht van de geul slipte m’n achterwiel volledig dwars, ik kon recht blijven maar was uit mijn ritme/flow. Ineens moesten we een steile en lange klim met wortels op. Ik fietste tot bijna boven waar een worteltapijt lag maar hoorde Camille achter mij. Ik sprong af en liep het moeilijkste stuk. De benen ontploften maar ik probeerde op het vlakke bochtige paadje toch bij te schakelen en te blijven sprinten. Dit ging niet goed, ik was ook nerveus doordat Camille me op de hielen zat. Enkele steile scherpe bochten die goed gingen, door een beekje en weer eens omhoog en dan een lange sprint naar de finish. Ik was ontgoocheld dat ze zo kort op mij zat, bij enduro is het moeilijk om mentaal sterk te blijven. Anderzijds zat ik nu precies in een andere modus, scherper, agressiever. Precies of ik de vorige specials op m’n gemak gereden had!
De 5e special was zeer kort maar het leek of Camille wat lang wegbleef. Misschien was alles nog niet verloren…
Ik kreeg terug moed en zette alles op alles in de 6e en laatste special. Die startte op dezelfde plaats als de 4e maar het was maar de vraag of de organisatie niks aangepast had. Altijd een verrassing ?. Toen ik weer in die geul kwam probeerde ik ver te kijken om te zien of er ergens anders linten hingen, halfweg gokte ik dan dat het hetzelfde was en liet me compleet gaan. Dan moesten we weer die klim op. Ik begon er goed aan maar hoorde en voelde na enkele meters dat mijn ketting oversloeg, ik ben nog even verder geklommen maar dan wijselijk afgestapt en beginnen lopen om mijn derailleur niet kapot te rijden. Bovenaan opspringen, bij schakelen en alhoewel de benen ontploften kon ik nu toch nog hard blijven sprinten en volle bak doorgaan tot aan de meet. Yes! Camille leek weer langer weg te blijven, ik denk dat ze zich de eerste keer daar wat opgeblazen heeft.

Tevreden gevoel maar bang afwachten wie er nu gewonnen had. Amai! Blijkbaar toch gewonnen met amper 3sec verschil! Het zit hem dikwijls in de details… vandaag was het misschien wel de fiets die het verschil maakte. Dank u G-bikes! ?
Kristien

Foto’s: Olivier Bontemps