Kristien Nelen wilde eens een andere uitdaging aangaan. Met haar deelname aan de Roc Laissagain marathon kon ze haar kwalificatie voor het WK marathon afdwingen. Dat lukte met een zesde plaats. Kristien is nu helemaal klaar voor de wereldbekermanche volgende zondag in Houffalize. Ze vertelt over haar marathon belevenissen in Frankrijk.

‘Ik had beslist om eens een andere uitdaging aan te gaan. Waarom geen deelname aan een UCI marathon met het oog op kwalificatie voor het WK? Tegelijkertijd was dit een voorbereiding op de wereldbeker in Houffalize van volgende zondag.

De UCI marathon series zijn vrij nieuw (ter vervanging van de wereldbekers marathon) en bestaan uit een vijftal wedstrijden over de hele wereld. Wie op één ervan top 20 kan rijden , is gekwalificeerd voor het WK in Ornans (Fr) in oktober. Ik had gekozen voor die van Frankrijk omdat dat de dichtsbijzijnde was en ook omdat deze “maar” 65km met 2000 hoogtemeters was en voor een cross-country rijdster is dat meer dan genoeg!

Rob kon niet. Gelukkig kon ik op het laatste moment nog mee met marathonspecialiste (ex-BK marathon) Kim Saenen en haar man en biker Peter Ven. Vrijdag om 4u opgestaan en hele dag in de auto richting Laissac, Aveyron (10u) en dan vroeg gaan slapen om goed uitgerust te zijn.

Zaterdag was het weer omgeslagen en het regende de hele dag. Toch moesten we het eerste gedeelte van de start en het laatste stuk van de aankomst verkennen. De hele omloop verkennen is onmogelijk maar dat maakt zo’n wedstrijden ook zo plezant en uitdagend: volle bak afdalen zonder dat je weet wat er gaat komen! :).

Toen we na 10km op een lange klim kwamen had ik er al spijt van. De ondergrond van deze berg bestond namelijk uit klei! Het was echt niet te doen en we konden niet anders dan de hele tijd onze fiets dragen. Dat beloofde voor morgen. Ik vreesde vooral voor het materiaal en de remblokken. Anderzijds zorgde de regen ervoor dat de technische rotsafdalingen nog moeilijker werden en dat was een kolfje naar mijn hand! 

Zondag was het gelukkig droog maar koud. Omdat ik maar één drinkbushouder heb,  ging ik met een camelback rijden, al zou Patrick zorgen dat hij aan de bevoorradingen stond.

Ik had een goede start in derde positie. Het was een heel stuk windop en bleef lekker in de wielen van de wereldtoppers. Net voor de eerste offroad klim was het sprinten voor een goede plek, ik had goede benen maar besloot op eigen tempo te blijven rijden. Alles ging goed tot we aan die vettige klei-klim kwamen en te voet stonden. Ik werd langs alle kanten voorbijgegaan of gelopen en even zakte de moed in m’n modderschoenen. Ik probeerde me op te peppen met de gedachte dat er een technisch lange afdaling volgde waar ik veel goed kon maken. En zo geschiedde! Het viel me op dat het technische niveau van de anderen niet zo bijster hoog lag en daar kon ik als cross-country rijdster van profiteren. Echter volgde nog een klim die door de modder te voet genomen moest worden. Het jojo-effect was een feit.

Ik wou van de camelback drinken want ik was gestart zonder bidon, maar plots viel de dop van het slangetje eraf en begon alles eruit te lopen! Onee! Alles liep over m’n benen en dat werd ijskoud. Gelukkig kwamen we al vrij snel aan de eerste bevoorrading waar ik een bidon kon aannemen. En dan maar hopen dat Patrick alle posten vond,  zodat ik telkens met 1 bus toe kwam.

Uiteindelijk kwam ik met een Zwitserse te zitten, bergop kon ik vlot mee en was dat een mooi tempo. Bergaf ging ze ook best goed,  maar ik kon sneller. Het had geen zin om van haar proberen weg te rijden, het was nog zo lang en als ik alleen rijd zakt mijn tempo. Met twee is leuker om je aan op te trekken en we hadden een goede verstandhouding ook, er kon zelfs een babbeltje af :).

Mijn opdracht nu was proberen haar zo lang mogelijk te volgen omdat ik wist dat ik het op het einde moeilijk zou krijgen. Ik had hier helemaal niet voor getraind en de laatste “lange” training was er eentje van 3,5u en dat was twee weken geleden… Het begon er toch hoe langer hoe meer naar uit te zien dat we samen naar de meet zouden rijden. Het laatste uur begon ik er door te zitten. Het waren niet direct de benen maar de energie die de schuldige was. Ik begon sterretjes te zien. Bergop moest ik nu toch harken om bij te blijven en als ik erin slaagde om als eerste af te dalen had ik wel een gaatje, maar ze kreeg het steeds weer dicht. Het ging erom spannen, nog 10km nu! Na de laatste wreed steile klim had zij een gat maar er volgde nog een snelle afdaling waarin ik me plat gooide en bijtrapte waar ik kon. Dan zou er een lang vlak stuk komen, ik had al gezien dat mijn concurrente altijd klein trapte en zette dus de grote molen op en legde me weer plat op m’n stuur knal windop. Ik was precies aan het tijdrijden en ik kwam steeds dichter! Ik had er geen idee van hoe ver het nog was. Voorlopig kwam er mij nog niks bekend voor. Huizen! En net op tijd was ik er terug bij geraakt!

Dan herkende ik plots de spoorweg en het kerkhof. Nu was het echt niet ver meer ik moest op kop zitten! Er begonnen krampen op te komen maar ik zag dat ook zij naar haar been greep en het moeilijk had. Nog een paar bochten…OEPS bijna knalde ik nog op een betonblok achter een bocht! Dan was het oppassen voor de steentjes in de bochten, man we gingen gruwelijk hard. Toen we in de buurt van de startzone kwamen viel mijn frank dat we niet hier finishten maar wat verderop, doemme ik moet het nog langer zien uit te houden! Wat lang afzien al niet doet met een mens, nadenken kan een beetje moeilijker worden :). Nog 100 meter, nog 50 meter, ik durfde niet omkijken, gewoon blijven knallen! En YES ik was er!!!! Uitgeput reed ik nog bijna iemand omver en wou zo snel mogelijk op de grond gaan liggen. Pfff, effe bijkomen…

Een zesde plaats en een ticket voor het WK, wie had dat gedacht? Top 10 leek me al zeer mooi, ook omdat dit binnen de prijzen was en zo een onderneming toch wat geld kost. Kim Saenen was vijfde, maar ik had wel acht minuten achterstand. Ik had er uiteindelijk 4.13u over gedaan, de Russische winnares deed er nog geen 4u over!

Ik hoop nu goed te kunnen recupereren van dit avontuur en klaar te zijn voor de wereldbeker zondag in Houffalize, al zal dit van een ander kaliber zijn met 100 starters. Bij het sprinten (of met de krampen?) heb ik blijkbaar toch iets verrokken ofzo want ik zit nu met pijn in de hamstring, hopelijk is dit dan weg. 

Graag wil ik nog Patrick van Team Nomadesk bedanken voor de perfecte bevoorradingen en het kuisen van de fiets. Ook Peter Ven waarmee ik naar huis kon terugkeren wil ik bedanken,’aldus nog Kristien.