Kristien Nelen negende in Ottignies

Kristien Nelen negende in Ottignies

Kristien Nelen reed haar eerste cross-countrywedstrijd van het seizoen in Ottignies en werd negende. Daar was ze best tevreden mee. Haar verhaal lees je hier.

Zondag keek ik uit naar mijn eerste wedstrijd van’t seizoen, een Cross-Country in Ottignies en dat onder een stralend warm zonneke maar zonder Rob die niet kon. Daar waar ik in 2007 voor ’t eerst Belgisch kampioene werd op een technisch rondje.
Ter plaatse zag ik dat het een totaal ander parcours was, aan de andere kant van het “Bois des reves”-park. Beetje ontgoocheld na een verkenningsrondje, helemaal niet technisch en veel steile klimmen.

Tijdens de opwarming op het parcours bleek het er al wat moeilijker bij te liggen hier en daar, nu werd het pas leuk!
Verbaasd dat ik mocht starten op de tweede rij, mooi meegenomen op de smalle startklim :). Ik was goed mee weg maar voelde al meteen de benen vollopen ondanks een degelijke opwarming. Toen we na een stuk in’t bos op het vlakke pad reden kon ik zien welk groepje er voor me uitreed. Ik kon het haast niet geloven! Ik zag Inne, de Nederlandse Britt VD Boogerd, Pauline…rensters waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit nog kon volgen. Ik zat rond de 7e plek.
Net voor de steile zig-zag klim raasde een bulldozer voorbij, Hilde Verschaeve, die kende ik nog van toen ik pas begon. Een grote dame met evengroot palmares waar ik veel respect voor heb, teveel misschien… Op de klim maakte ze de ene fout na de andere en bijna in elke scherpe bocht stonden we te voet maar ze liet me niet voorbij. Ik zag de rest van ons wegrijden maar durfde niet te roepen of kwaad te worden.
In een afdaling kon ik haar passeren door een gewaagde binnenbocht te nemen, cool! 🙂 Op een lange steile klim verderop kwamen zowel Hilde als pluimgewicht Marlies Beckers voorbij. Deze en de volgende ronde speelden Hilde en ik haasje over. Zij op de klimmen, ik in de afdaling. Ik voelde op het einde echter de benen steeds meer protesteren, tot tegen de krampen aan. Ik keek op mijn horloge: amper 40min gereden, hoe kan dat?
Dan maar gelleke genomen en gas terug, ik moest Hilde laten gaan en hopen dat ik niet nog verder terugzakte. Ik kon het nog een ronde uithouden maar zag op het einde ervan dat Steffi niet ver achter was. Ik moet dus wel wat stilgevallen zijn. Gelukkig was de meet in zicht want ik zou het niet lang meer uitgehouden hebben ;).

Een 9e plek waar ik best tevreden mee kon zijn gezien de omstandigheden. Ik was dinsdag en woensdag goed ziek, buikgriep. Zo erg zelfs dat ik woensdagmorgen 2.5kg kwijt was! Vandaar waarschijnlijk de vroege krampen, vocht-mineralentekort? Verder ben ik nog niet aan het intervallen op training dus er zit nog veel rek op 😉 Wat een verandering tov de voorlaatste plek vorig jaar in Dinant!
Misschien is het nog niet te laat om aan een “come-back” te werken?

Leuk weerzien met iedereen en dat veel mensen vroegen hoe het was terwijl ik bijna niet meer in het XC-wereldje zit deed deugd. Ook de vele supporters gaven enorm steun. Het deed deugd om weer terug te zijn!
Echter zondag staat de eerste enduro op het programma, in Esneux. Lapierre Prorace 29er racemasjien omruilen voor dikke bak Spicy Team 27.5′ met 160mm veerweg: BRAAP! 🙂

Foto: Chantal Brevers