Kristien Nelen reed de Mountain of Hell downhill

Kristien Nelen reed de Mountain of Hell downhill

ava

Kristien Nelen nam het afgelopen weekend deel aan de Mountain of Hell, in het Franse Les 2 Alpes, een bekende dowhill marathon met vertrek op een gletsjer. Haar hele belevenis lees je bij ons.

Vorig weekend namen we met het team deel aan de “Mountain of Hell” in Les 2 Alpes (Fr). Dit is een bekende downhill marathon met vertrek vanop een gletsjer op 3.600m.

Het weekend bestond uit een kwalificatie op zaterdag met alle dames samen (mannen per 100) en dan de finale op zondag met alle 700 deelnemers op een ander traject vanop de gletsjer. We hadden dus 2 parcoursen te verkennen.

Die van de kwalificatie viel nog mee maar er zaten een paar zeer pittige stukken in. Eentje was niet te doen, daar gingen we maar te voet van de rotsen… Voor mij kon de kwali niet mooier eindigen: een lange lichte klim over asfalt naar de finish, kon je veel goed maken (of verliezen). Ook na de start een steil kort klimmetje waar ik het verschil al kon maken. Een parcours naar mijn hand dus!

De finale vertrok dus vanop de gletsjer maar we mochten enkel het onderste stuk verkennen. Pfff die sneeuw, echt niets voor mij! Dan volgden zeer ruwe rotspartijen, moeilijk berijdbaar. Dan een supersteile afdaling. Daarna een lange klim en dan een van de zwaarste afdalingen “de Fury”, een wereldbeker downhill parcours! Als je hier dan zonder brokken door kwam volgde nog een zwaar stuk: “de trappen van Venosq”. Een zeer smal paadje langs ravijnen, met diepe trappen in de rotsen. Deze mochten we niet verkennen.

Zaterdag, mooi weer. Klaar voor de start van de kwalificatie met alle dames. Ik was goed weg maar aan het keerpunt waren al 2 dames me voorgegaan. Op het steile klimmetje haal ik de 2e bijna terug in maar in de daaropvolgende singletrail werd het gat terug groter. Technisch verliep alles best goed, alleen had ik hier en daar verkeerde lijnen, ondanks de goeie verkenning.

Plots hoorde ik mijn voorband iets raken, had ik plat? Ik bleef doorrijden maar merkte dat de band toch afging, doemme! Dan maar blijven doorrijden en hopen dat ik het asfalt haal. Deze gedachte sterkte mij omdat er nog steeds niemand mij terug passeerde. Het werd nog moeilijker afdalen, de band werd steeds platter, ik was verbaasd dat ik nog steeds 3e lag! Nu begon ik toch al op de velg te rijden, aiai. Ik moest de rotsige stukken lopen. Ja lap, daar kwam al iemand mij voorbij!

Nog een laatste gedeelte met allemaal scherpe bochten en steile stukjes maar ik moest alles lopen. Eindelijk, de weg! Ik gaf alles om op de velg die klim op te rijden en alsnog als 4e te finishen. In de laatste bocht kwam er echter nog iemand over en werd ik 5e. Zwaar teleurgesteld en niet enkel dat ik niet op het podium stond, maar mijn kwalificatietijd was zo slecht waardoor ik pas op de 19e (van 27) lijn mocht starten voor de finale. Een ramp want het was net dat gletsjerstuk wat mij totaal niet lag en waar ik veel tijd zou verliezen… De 3e dame, die mij inhaalde, vertrok van op de 13e lijn dus een 10e lijn was wel haalbaar geweest.

Zondag morgen moesten we al om 4.30u op, het was stormachtig en het regende. We hoorden dat ze de finale gingen uitstellen maar uiteindelijk kwam om 7u het bericht dat het niet door kon gaan. Windstoten van 100km/u verhinderde de liften en daarbij was het zeer onveilig afdalen met de regen. Een juiste beslissing van de organisatie maar ik bleef achter met dat rotgevoel van de kwalificatie aangezien nu die uitslag werd genomen als einduitslag.

Gelukkig hadden we een leuke week en heb ik veel kunnen trainen en bijleren, dus toch mooi om op terug te kijken.