Kristien Nelen tweede in enduro de la Semoy

Kristien Nelen tweede in enduro de la Semoy

Vorig weekend nam Kristien Nelen deel aan de Enduro de la Semmy, waar ze tweede eindigde. Ze doet haar enthousiast verhaal over haar wedstrijd.

Afgelopen weekend was één van de grootste afspraken op de kalender: de “enduro de la Semoy”, net over de grens in Frankrijk. Deze geldt, samen met de Amblève en Bouillon, als de moeilijkste én zwaarste in omstreken. Het gaat hier dan ook om 2 dagen wedstrijd met 10 specials.

Veel goei volk aan de start, als ik 4e zou zijn dan had ik goed gereden maar ik ging natuurlijk voor die podiumplaats.
Door de vele regen lag het er nog moeilijker bij. Ik herkende de start van de 1e special van vorig jaar: tussen venijnige stenen door om dan een singletrack in te duiken met …. nog meer stenen. Alles ging goed tot ik ergens naar beneden moest duiken waar een man stond te roepen. Dat ik moest oppassen, dat het gevaarlijk was, dat er grote stenen lagen, scherpe bocht,… Ik begon te twijfelen nog voor ik het zag. Ik naderde voorzichtig en zette mijn voet. De man bleef van alles zeggen, er gaapte een diepe stenige afdaling en besloot dan maar verder te lopen. Eens dat stuk voorbij was ik kwaad op mezelf. Had hij daar niet gestaan, of had hij niet geroepen dan was ik er wel afgereden… Stom tijdverlies. Daarna wat gesukkel op bijna onberijdbare stenige stukken.
Ook de 2e special was van dat. Op een lastig stuk stond iemand te roepen en teken te doen dat ik de rechtse kant moest nemen. Het leek mij beter om links te nemen maar ik luisterde en lap, daar lag ik! Verder heelhuids beneden geraakt maar een beetje gefrustreerd.
De 3e special was meer flowy en liep goed. De lange klimmen lieten zich voelen maar vooral mentaal had ik het moeilijk, de vele wedstrijden wogen op mijn gemoed. Specials 4 en 5 waren wel steil maar liepen makkelijker en hadden ook fysieke stukken. Ik begon er nu pas plezier in te krijgen. In de 4e was ik kort achter topfavoriete Alex gefinished! Ik zag dat ze het moeilijk had. In de laatste reed ze voor me uit toen ze op een vlak grasstuk onbegrijpelijk onderuit ging, duidelijk vermoeid. Zo finishte ik eens voor haar! Benieuwd naar de eindtijd van deze eerste dag en nu terug wat meer overtuigd van mijn eigen kunnen.
Voorlopig stond ik 2e! Blijkbaar had de andere favoriete -Liesbeth Hessens- ook een slechte dag (6e) en de Francaise (4e) bleef ook onder de verwachtingen. Het was oppassen voor de jonge Caroline Soussigne (3e), zij stond op 1 minuut.

Na deze zware dag met gevaarlijk gladde stukken en de nog verwachte regen, haakten veel deelnemers af. Zondag begon droog maar het had denk ik nog geregend want het lag er zowaar nog gladder bij. Vandaag minder stenen maar steiler. De eerste 2 specials liepen meteen goed, ze vergden veel concentratie en het was onmogelijk om de scherpe steile bochten te nemen zonder je voeten te gebruiken. Ik eindigde telkens kort achter Alex, super! Plots gingen de sluizen open, net voor de moeilijkste special, de schrik van iedereen: “Mad Max”. Het eerste stuk was goed te doen, al parkeerde ik ergens tegen een boom net voor een steil stuk. Afstappen en lopen! Het laatste stuk kreeg ik Alex in het vizier, misschien was ze gevallen. Ik kwam in haar wiel, ze reed ingehouden, dat ben ik van haar niet gewoon. Ik kon sneller maar kon niet voorbij. In een steile haakse bocht met gladde wortels viel ze en ik reed voorbij. De ene na de andere haakse gladde bocht, ik zette telkens een voet, het leek eerder op skiën! Wow dat is nu eens plezant! Alex kwam lang na mij over de meet, misschien maakte ik nog kans om te winnen? Ik dacht dat ik maar op 30sec stond, ik begon er steeds meer in te geloven. Ik wist dat zij graag op de pedalen blijft, terwijl ik er net van hou om mijn voeten te gebruiken. Als het spekglad ligt is dit een voordeel. Zo won ik 2 jaar terug ook van haar in de modderige Jura, alsook mijn BK-titel. Elks zijn stijl, die van mij is wat onorthodox maar loont blijkbaar wel in deze omstandigheden ;). Nog maar eens een harde regenbui.
Ook de volgende special bleef ze sukkelen terwijl ik foutloos reed. De laatste eindigde aan de sporthal, deze kent zij goed. Ik dacht dat deze flowy en snel was maar blijkbaar mistte mijn geheugen de stukken met de grote stenen drops :). Er lag een plezante eindsprong waar de rijders wat show konden geven, wat zorgde voor een amusante sfeer met veel toeters en bellen.

Zo, dat zou er om spannen! Ik was er bijna zeker van dat ik gewonnen had. Bij het afroepen van het podium teleurgesteld dat ik 2e was, hoe kon dat nu? Zij had maar 3 specials van de 10 goed gereden. Bij het bekijken van de timing werd alles duidelijk: de eerste 2 specials zaterdag had ze telkens maar liefst 1min sneller gereden, ongelofelijk! De 3e was ze nog 30sec sneller maar daarna was ik sneller. Op zondag had ik alle specials gewonnen buiten de laatste, waar ik 2sec achter had. Na dag 1 had ze 1.5min voorsprong en geen 30sec, blijkbaar ni goe gekeken met mijne vermoeide kop :). Kortom: met die 3 goeie specials sprokkelde ze meer voorsprong dan dat ik won met 7 goeie specials. Straf! Het verschil was nog 50sec na 10 specials en 11u biken… Ik werd 92e algemeen op 183 finishers. ’s Zaterdags waren we met 290 gestart…
Ik mag toch best tevreden zijn met deze prestatie! En nu wat rust en een wedstrijdvrij weekend, dat zal deugd doen!

Uitslag:
1) Marchal Alexandra
2) Nelen Kristien
3) Soussigne Caroline

Kristien Nelen