Kristien Nelen tweede in enduro van Flemalle

Kristien Nelen tweede in enduro van Flemalle

Kristien Nelen werd tweede in enduro van Flemalle en blikt met een beetje gemengde gevoelens terug op haar race.

’s Morgens vroeg vertrokken naar Flemalle. Ter plaatse pas geconstateerd dat er 2 diepe krassen getrokken waren over de gehele lengte van mijn auto. Daar was ik echt niet goed van! Ik was meer bezig met “wie” en “waarom” dan met de wedstrijd…

Verbaasd toen we het bos in reden naar special 1: modder! Special 1 was saai, gewoon een paadje naar beneden met wat bochten. Doordat je snel ging maar het spekglad lag was het wel uitkijken. Ik verloor telkens veel snelheid in de bochten en had geen power om de hele tijd op de pedalen te staan. De Duitse Lysko die 15sec achter mij startte kwam al vrij snel over de finish. Mentaal een deuk… Banden wat aflaten in de hoop dat het beter ging.

Terug klimmen naar de tweede special en het begon al serieus warm te worden. In combinatie met de hoge vochtigheid en dan je rugzak+bescherming was het zweten geblazen. Die tweede was al iets leuker en moeilijker maar nog zat Lysko me op de hielen. Ik vloekte want de eerste special moesten we nu nog eens doen, pfff. Nogmaals banden aflaten… Het ging wel iets beter maar de “belevingsvreugde” was ver te zoeken.

Na de middagpauze hoopte ik op beterschap maar ik wist dat het nipt zou worden voor de overwinning. De 3e special was vrij technisch en doordat het nog steeds glad lag, ook moeilijk. Na een lang sprintstuk werden we in een holle weg gestuurd waar we via de gladde flanken steeds steil naar boven en naar beneden moesten. De laatste naar beneden moest je rond een boom draaien over natte wortels en lap, daar lag ik! De laatste naar boven moest ik dus lopen en een beetje verder zat Lysko in mijn wiel en zo finishten we bijna samen. Ik werd onnozel van mijn eigen negativiteit, terwijl Lysko steeds uitbundiger werd.

De klim naar de 4e special, het zweet liep langs m’n gezicht. Onderweg leuk kunnen babbelen met anderen en dat was goed voor mijn humeur. Deze special was best lang zonder echte hindernissen maar op het einde belandde je in een lange modderstrook en werd je alle kanten op geslingerd. Hier leek ik toch beter gereden te hebben, de Duitse zat niet meer zo kort.

Als laatste special moesten we de derde nog eens doen. Eerst zag ik er tegen op omdat ik daar viel maar aan de start kreeg ik er steeds meer zin in. Ik moest hem nu sneller en perfect rijden! Aan de holle weg gekomen, goede focus, alles vlot gereden en de laatste over de wortels ging ook perfect! YES! Eindelijk racemodus en het goeie gevoel maar de koers was gedaan… Lysko was precies nogal ver achter maar of dit mijn slechte wedstrijd ging redden??

Nope dus. Het werd een tweede plek, derde was een Nederlandse. Ontgoocheld maar ook onder de indruk van de Duitse die steeds beter begint te rijden. Vorig jaar kon ik er nog van winnen.

Het zal moeilijk worden om het eindklassement van de Belgische endurocup te winnen. Nog 2 wedstrijden te gaan…