Kristien Nelen wint Duitse Enduro 1 serie

Kristien Nelen wint Duitse Enduro 1 serie

Kristien Nelen nam deel aan de finale van de Duitse “Enduro 1”-serie in Wipperfurth. Tot haar grote verrassing won ze niet alleen de wedstrijd, maar ook het klassement van deze serie. Haar verhaal vind je hieronder;

Afgelopen weekend vond de finale van de Duitse “Enduro1”-serie plaats in Wipperfurth, deze keer “slechts” 3u rijden…

Zaterdag konden we 2 specials verkennen, waaronder de proloog. Het was strontweer en omdat we telkens terug omhoog moesten klimmen hield ik het na 2x proloog en 3x special 4 al voor bekeken. Tactische zet ook: krachten sparen! Beide specials lagen spekglad, stunt-en vliegwerk over natte wortels, in de bochten en offcamber stukken. Blij dat ik de Magic Mary nog vooraan had liggen. Droge kleren aan om een uurtje later weer terug uitgeregend te worden, op weg naar de proloog. Ondanks alles had ik er wel zin in!

Een start bergaf, sprint bergop, de blubber in en de gladde bochten goed doorkomen. Een stuk wortels, scherpe bocht…damn! De verkeerde lijn. Steil naar beneden een put met modderwater in en steil terug omhoog en de finish over.

Buiten die bocht ging alles goed, ik was benieuwd hoe de anderen het er vanaf gingen brengen. Mijn dichtste concurrente voor de eindstand -Kim Gerlach- leek teleurgesteld toen ze finishte. Terugbollen naar de aankomstzone en wachten op de uitslag. Aha dus toch gewonnen! Met 6 seconden voorsprong maar het was deze keer niet Kim die achter me was maar Jana Hebmuller. Ook een te duchten concurrente die echter al veel pech had.

Zondag een droge start, maar voor hoelang? Ik wou zo snel mogelijk bij de 1e special aankomen. Hoe langer ik kon rijden zonder regen, hoe beter! Kim bleef achter, dat was niet haar gewoonte. Ik vermoedde dat modder niet haar ding was.

De 1e special was een opwarmertje: veel sprinten, niks moeilijk, en het dennenbos lag er verrassend droog bij. Na een bocht zag ik mensen van het Rode Kruis staan, ik hield automatisch in want dat kondigde meestal een moeilijke passage aan. Huh, daar was ineens de finish al! In plaats van volle bak te sprinten naar de meet zat ik te remmen…Pffft! Ondanks dat had ik achteraf de snelste tijd met een halve seconde voor.

Beetje gefrustreerd door mijn domme fout op naar de 2e special. Deze was vergelijkbaar: veel sprinten en optrekken, weinig flow. Veel bochten en verrassende wendingen maakten het moeilijk om op snelheid te blijven. Goeie concentratie een must! Geen fouten deze keer. Hier was ik 3 seconden sneller dan Jana.

De 3e special was al wat gladder. Weer zo’n rare special, a la “Patric Maes”, zoals er in de Belgische wedstrijden wel meer zijn. Fysiek zwaar door het vele sprinten, veel bochten en af en toe onverwachte obstakels. Ineens een bordje “attention” aan een splitsing….links of rechts? In 1 seconde moeten beslissen en ik koos voor een steile drop rechts, denkende dat de andere lijn de chickenway was maar het was blijkbaar naar links, dus ik was buitenom gegaan en daar lag de finish. Hé wat stom! De chickenway die korter is? Nuja, toen ik even bleef kijken leek het wel dat de steile afgrond sneller was. Jana Hebmuller die naar beneden kwam maakte een sterkte indruk…

Op naar de 4e special en het was weer van dat: REGEN! Oh nee, en net die moeilijke met offcamber wortels waar iedereen op training de tanden op stuk beet! Bij mij ging ie toen best goed. Wachtende op mijn start zag ik dat er een serieuze doorn met takje nog aan in mijn voorband stak. Ik probeerde het takje af te breken zodat ik gewoon verder kon met de doorn er nog in, ik rij gelukkig tubeless! Pssssssjt! Oh nee! Doorn eruit, gat erin, oeps… Ik draaide de band zodat de latex hopelijk het gat dichtte. Op zich kon het nu even geen kwaad dat er lucht uit was, bij deze spekgladde special mochten je banden nog wat zachter. Ik probeerde niet te stressen. Goed gestart en al meteen de blubber in, bocht door en dan dan begon het spel… Een lange flauwe bocht met veel gladde wortels, oef heelhuids door. Krappe bocht naar beneden, spekglad, achterwiel laten slippen: nice! Dan het offcamber stuk waar bijna iedereen viel: een schuine helling bezaaid met wortels. Door het vele trainen gisteren was alle schors eraf waardoor ze nog gladder werden. Ik probeerde mijn ideale lijn te rijden maar zag al snel dat dit onmogelijk ging zijn. Dan maar met één voet bijpeddelen en hop, ik was erdoor. Nog een moeilijke bocht en dan volgde nog een blubberig vlak stuk met veel bochtjes. YES! Zonder fouten en niet gevallen!

Goedgezind naar de 5e special, voorband leek het te houden. Een vlakke sprint en dan een bos in, draaien en keren. Geen goed gevoel bij deze, hier was Jana 6 seconden sneller.

De 6e en laatste was ook de proloog dus bekend, alleen moesten we nu hoger starten en dat maakte deze special lang en heel zwaar. Ondertussen de ene bui na de andere. Hier kon het verschil fysiek gemaakt worden omdat je een bos uitreed en dan een lang stuk vlak en bergop naar het volgende bos moest rijden zo hard je kon. Om dan een technisch glad stuk goed door te komen. Na het eerste sprintstuk sneed ik de gladde bocht verkeerd aan en verloor wat tijd, afdalen en dan alles geven naar het volgende bos. M’n hart sprong bijna uit m’n lijf maar toch moest ik proberen om het moeilijke stuk zo rustig mogelijk aan te snijden anders maak je te snel fouten. Deze tactiek was goed gelukt en zonder fouten over de finish!

Op naar de aankomstzone en benieuwd naar de uitslag.

Gewonnen met slechts 6 seconden voorsprong op Jana! Wat een weekendje. Dit betekende namelijk dat ik ook het klassement won! Na een hele resem prijsuitreikingen mocht ik naar huis met 2 bekers (proloog- & wedstrijdwinst), een trofee voor het klassement, fles champagne, een band, prijzengeld én zelfs gratis deelname voor volgend jaar! Fantastische organisatie!

 

Kristien