Kristien Nelen wint enduro de la Semoy

Kristien Nelen wint enduro de la Semoy

Kristien Nelen nam na een maand zonder competitie weer deel aan een enduro. Met succes: ze won. Haar column lees je hieronder.

‘Na meer dan een maand zonder wedstrijd keek ik uit naar dit weekend. De enduro de la Semoy, een manche van de Franse EREC Dark Dog Cup, staat bekend als een van de meest technische en moeilijkste enduro’s in de buurt. Deze wedstrijd gaat over 2 dagen en 10 specials. Vorig jaar werd ik derde.

Zaterdagmiddag was het al vrij warm toen we van start gingen via een lange steile klim naar de 1e special. Beetje zenuwachtig maar eens ik gestart was liep het als een trein! Netjes, clean en sneller dan anders. Alles leek zo simpel, wat een gevoel.
Met een dosis moraal ging het naar special 2. Een beetje té overmoedig, te hevig gestart en bijna uit de eerste bocht gevlogen. Daardoor uit mijn “flow” en beginnen sukkelen op de stenige secties. Pas op het einde ging het beter.
Terug met een goed gevoel naar de 3e special maar ik begon last te krijgen van de warmte. Deze was fysiek zwaar met een aantal stukken bergop, niet makkelijk om aan hoge hartslag en met verzuurde benen een technische afdaling in te duiken die je niet kent. Foutloos rijden is niet simpel bij enduro.
Ik begon steeds meer hoofdpijn te krijgen. De volgende special had veel steile haarspeldbochten en wortels. Nog een laatste klim met steil wandelstuk voor special 5. Dan ook nog 2 steile klimmetjes in de special zelf om helemaal choco te zijn. Op het einde een bord “Danger, jump”, veel volk en een gapend gat. Ik blokkeerde en gooide alles dicht, de kleinere eindjump ging wel. Kwaad op mezelf! Dit is een van mijn zwakke punten. Ik werk eraan maar het probleem zit in het koppeke. Op plaatsen waar je één drop of sprong meermaals kan oefenen lukt het wel, maar duikt dit onverwacht op dan blokkeer ik soms. Een spijtige afsluiter maar ik wist dat we die morgen (zondag) weer zouden doen: 2e kans dus.
De tussenstand; ik stond 1e met 2 minuten voorsprong.
Het was al laat. Een korte nacht op een slecht bed, om 6.30u op voor dag 2. Suf en vermoeid naar de 1e special, gelukkig een lichtlopende klim. De chrono telde af 5-4-3… tijd om wakker te worden! Goed gestart en het eerste stuk goed doorgekomen tot je een scherpe bocht moest maken en je meteen opgewacht werd door een zeer steile afdaling waarvoor je eerst tussen een boom en een grote rots moest mikken. BAM! Met m’n stuur tegen die boom en het was verkeken, ik moest van de fiets en een stukje lopen. Verder foutloos gereden. De volgende stond bekend als de moeilijkste, de naam “Mad Max” loog er dan ook niet om. Super steil, wortels en krappe haarspeldbochten op het menu. Ik raakte mijn achterband met mijn poep, zo diep en ver naar achter moest je hangen! Bijna elke bocht voetje zetten om niet in de netten te belanden en dan doordriften, top! De Magic Mary vooraan en Hans Dampf achteraan waren de perfecte combinatie voor dit werk, ik ben niet één keer weggeschoven.
De volgende specials waren allemaal heel steil en bochtig. De voorlaatste eindigde met een smalle plank over een opblaasbaar zwembad, hoe komen ze erbij! De verleiding was groot om er in te springen want ook nu was het verschrikkelijk warm.
Dan de laatste, een verkorte versie van die van gisteren, tijd om iets recht te zetten. Ik sprong van de drop, YES! Wat een gevoel!

Ik behield mijn voorsprong en won. De Nederlandse downhillster en enduriste Kiona Harbers werd 2e en Inne Gantois (marathonspecialiste) knap 3e in haar eerste wedstrijd, wat een talent!
Eigenlijk was het “vaderkesdag” en had ik niks te vieren, ik droeg deze overwinning dan ook op aan mijn vader. Ik heb nu eindelijk het goeie gevoel te pakken en hoop dit nu verder door te trekken naar de volgende buitenlandse wedstrijden.
Volgend weekend Duitsland!’