Kristien Nelen wint enduro in Vertus

Kristien Nelen wint enduro in Vertus

Kristien Nelen heeft de endurowedstrijd in het Franse Vertus gewonnen en ze vertelt haar hele verhaal voor ons.

Afgelopen zondag reed ik in de vroege uurtjes vanuit mijn logement te Houffalize naar de “Champagne-streek” in Frankrijk.
De wedstrijd zou om 9u starten maar toen ik rond 8.40u arriveerde zag ik iedereen al vertrekken. Paniek! Begreep er niets van, snel-snel nummer halen. Was gelukkig niet de laatste maar er waren geen chips meer (nee, niet om op te eten maar een plastic dingetje waarmee je tijd geregistreerd wordt). Die waren al bij de 1e special (als reserve).
Reed snel naar boven en daar stond een mega-lange rij, de hele tijd stond ik me druk te maken of ik nu wel een chip ging krijgen.
Bijna als laatste aan de beurt, chip gekregen. Met een bang hartje aan de start want we stonden al op de singletrail en die was echt smal en redelijk glad. De ondergrond was klei en het had nog geregend, ik vreesde dat ik hier te kort ging komen met mijn bandjes.
Het eerste stuk was goed te doen, dan een weg over en een tweede bosje induiken. Dat was andere koek! Steile bochten die meteen gevolgd werden door een zeer smal “off-camber” stuk (schuinliggend pad tegen een helling). Ik dook naar beneden maar kreeg die scherpe bocht niet gepakt, kwam nog net op tijd tot stilstand voor de afgrond. Moest van de fiets en liep dan het stuk off-camber ook maar, nuja lopen…schuiven. Niet te doen. De volgende bocht weer supersteil en scherp én over een wortel. Terug opstappen zat er niet in dus ook dit stuk liep ik dan maar. Bang om weer door mijn knie te zakken. Eindelijk kon ik terug fietsen maar met een slecht gevoel. Amai wat een korte special.
Op naar de volgende en het goede gevoel zoeken.
Nog onzeker aan de start. Alles ging goed tot ik mijn voorligger inhaalde en die plots ergens stopte. Hij ging meteen opzij maar ik stopte ook omdat hij me deed twijfelen, ik zag een diep gat over wortels tussen 2 bomen. Amai zot! Dat zag ik niet zitten dus weer te voet. De rest was weer heel steil met van die moeilijke haarspeldbochten maar dat ging goed. Ook nu weer een korte special. We reden weer terug dezelfde heuvel op en ik begon zo’n vermoeden te krijgen dat alles zich hier ging afspelen en dat alles zeer kort zou zijn. Kwam ik daarvoor naar Frankrijk? De specials waren nog korter dan bij ons!
De streek kon me niet bekoren: kale heuvels vol druivenranken met enkel op de toppen een een klein bosje. Geen zicht.
De ondergrond begon te drogen, gelukkig! De volgende specials waren “remakes” van de vorige, dikwijls dezelfde stukken. Verder ook wat aangelegde dingen: sprongen en drops die boven m’n petje gingen. Dat blijft een zwak punt. Ik zorgde nu dat ik voor die man vertrok want ook de vorige specials stopte hij aan een moeilijk punt waardoor hij mij deed twijfelen of in moeilijkheden bracht. Nu begon het eindelijk wat beter te gaan en kreeg ik er meer plezier in.
De 8e en laatste special was blijkbaar voor mij de leukste. Minder steil en vooral veel langer en met een lang sprintstuk in. Love it! Gelukkig kon ik nog met een zalig goed gevoel afsluiten, alleen jammer dat we bijna alles 2x reden behalve deze!

Ik dacht zeker niet gewonnen te hebben door die keren dat ik te voet ging, de 3e en 2e plek werden afgeroepen. En dan plots mijn naam! No way Allee straf maar ik was blij natuurlijk! Als klap op de vuurpijl won ik bij de tombola ook nog een sjiek frame, ik kon het haast niet geloven! Wauw wat een dag, zo slecht begonnen en wat een afsluiter, mooi toch? Ik had zoveel prijzen gekregen dat ik alles amper in de auto kreeg. Nog 4.5u naar huis bollen en nagenieten.
Daar sloeg mijn stemming om; slecht nieuws, vader in het ziekenhuis. Pfff amai wat een emotionele “rollercoaster” was dat vandaag…. Ik hoop mij te kunnen concentreren op het BK enduro zondag maar het is vrij ernstig met vader en hij gaat natuurlijk voor.