Kristien Nelen wint Enduro van Ochsenkop

Kristien Nelen wint Enduro van Ochsenkop

Kristien Nelen is intussen een echte Enduro specialiste geworden. Ze sleepte al vele overwinningen en ereplaatsen in de wacht. Ook dit weekend was het weer prijs in de Enduro van Ochsenkop. Zoals gewoonlijk doet ze met veel enthousiasme uitgebreid haar verhaal.

Afgelopen weekend werd de 4e manche verreden van de Duitse Enduro1-cup. Hiervan won ik er al 2 en de vorige liet ik liggen omdat ik podiumkandidaat was voor de “Bike attack” downhill marathon in Zwitserland. Jammer genoeg viel ik daar voor het eerst buiten de prijzen…
Deze keer ging het naar de Tsjechische grens, de “Ochsenkopf”, een berg van 1000m. Er was een skilift en zaterdag mochten we 2 specials trainen, de overige 3 bleven geheim. Niets voor niets waren dit net de moeilijkste, het plaatselijke downhillparcours… Vrij extreem en veel valpartijen waaraan ook ik niet ontsnapte, zonder veel erg dankzij de bescherming. Doordat m’n scheen wel geraakt was ben ik mijn kniebeschermers gaan omwisselen voor knie+scheenbeschermers. Hiermee rijd ik meestal als het stenig is. Vooral veel stenen, het regende lekke banden maar bibi reed met de “super gravity” versie van de Schwalbe banden en bleef gespaard! Het was niet simpel om een goeie lijn te vinden en 4 trainingsruns volstonden amper. Blijkbaar waren sommigen hier al vrijdags en konden vrij trainen omdat het de normale downhill-lijn was. Anderzijds had je de locals die te duchten waren op hun thuisparcours.

Zaterdag werd ik 2e in de proloog die dezelfde was als de 5e special, die mochten we oefenen. De winnares was een local, ze had 3 seconden voor terwijl ik zondag met 5 seconden voorsprong op mijn zwaarste concurrente voor de eindrangschikking kon starten.
De proloog (5e special) was het tweede gedeelte van het downhillparcours en we moesten direct op dat parcours starten. Dat was moeilijk omdat je geen snelheid had en al meteen een rock-garden moest induiken. Doordat ik een slechte start had verliep het eerste stuk helemaal niet zo lekker maar toch nog de 2e tijd dus.
Voor zondag was het belangrijk dat ik die local zou kloppen, zodoende zou zij punten afpakken van mijn dichtste concurrente in de eindrangschikking als die pas 3e zou worden. Dat was het doel en ik had er zin in! Dat downhillparcours lag me wel, ik vond het plezant.

Zondag moesten we met de lift naar boven en al direct op de moeilijkste special starten, het bovenste stuk van de downhill. Dat gaf problemen: geen opwarming én meteen de meest technische afdaling waar elke fout afgestraft werd. Ik warmde al op op de weg alvorens we de lift in moesten en visualiseerde tijdens de rit naar boven mijn goede afdaling. Dit werkte super want ik had een fantastische run! Zalig om alles zo vlot te rijden.
Met een goed gevoel fietste ik naar de 2e special. Die was zeer snel met vooral veel wortels en ook heel lang. Ook deze ging super, ik zat in een bangelijke flow toen BAF! Ineens lag ik in de bramenstruiken en had moeite om me los te trekken uit al die dorens, dan stond m’n stuur nog eens scheef dus veel tijdverlies eer ik terug kon vertrekken. Wel snel dit van me af kunnen zetten en de flow teruggevonden. Na de finish kwam het piekeren: hoe kon dat nu? Er was niks! Het was gewoon een zeer smal paadje, slechts een band breed, een flauwe bocht en hoog gras aan beide kanten. Ik denk dat ik waarschijnlijk ietsje buiten de lijn zat en met het voorwiel een steen raakte die in het gras lag? Wat een domper, het ging net goed. Mijn onderarm wat bezeerd maar het ging wel.
Op naar special 3 met wat vertwijfeling omdat het close zou worden voor de eerste plek… Die special was heel raar, bijna vlak maar één gigantisch worteltapijt. Je kon gewoon geen snelheid houden en als je probeerde bij te trappen leek je nog meer stil te vallen. Regelmatig raakte ik een wortel met mijn pedalen als ik trapte omdat de vering inzakte op al die bobbels. Frustrerend en maar snel te vergeten.
Om bij de 4e special te geraken moesten we een lange klim afleggen en kon ik m’n zinnen wat verzetten en terug het goeie gevoel zoeken. Toen dan nog eens bleek dat het weer rotsen en stenen waren kon m’n plezier niet op! Wow wat een coole afdaling! Deze was sneller en makkelijker dan het downhillparcours maar door de hogere snelheid werd ie superleuk.
Dan naar de laatste special, die van de proloog. Spannend, het moeilijke downhillparcours weer op. Ik wou absoluut mijn proloogtijd verbeteren. Besloot om anders te starten: van opzij komende de rockgarden induiken zoals ik op training deed. In de proloog kon je enkel recht op recht starten maar dat was te kort voor mij, maar 3 meter. Mijn gevoel klopte en ik zat meteen goed tussen al die stenen! Wat volgde was een fantastisch snelle run zonder fouten, alles ging zo vlot, ongelofelijk.

Achteraf bleek ik mijn proloogtijd met 5 seconden verbeterd te hebben! Dan was het wachten tot alle dames binnen waren en… YES ik had toch nog gewonnen!!! Ondanks de valpartij die me pas de 5e tijd opleverde van de 2e special. Met in totaal slechts 13 seconden voorsprong op de local daardoor en bijna 1 minuut op de 3e: Kim-Julia die mij in de rangschikking op de hielen zit.
Mijn opzet was dus geslaagd en nu kan ik met een geruster hart naar de finale in Wipperfurth. Dit omdat deze meer XC zou zijn, makkelijk en snel en daar zal het dus moeilijker zijn om het verschil te maken, zeker met die snelle jonge meiden.