Kristien Nelen wint veldrit in Breda

Kristien Nelen wint veldrit in Breda

In deze winterperiode vult Kristien Nelen haar weekends met veldrijden. En met succes! Afgelopen zondag was ze aan de slag in Nederland, aan de Galderse meren(Breda) en ze won daar. Haar verhaal gespekt met sappige anekdotes vind je hier.

Vorige zondag kon ik niet naar Gavere omdat ik op tijd terug thuis moest zijn.  Ik zocht dan maar naar een alternatief dichterbij. Blijkbaar is er een nevenbond in Brabant, bij onze noorderburen. Dus op naar de Galderse meren (Breda)! Ik wist niet wat te verwachten, maar ik schatte het niveau zoals de “Moedige veldrijder”, een B-cross.

Ik trof er een klein rondje met een stukje bos, een deel “strand” en een weide waar we een dijk op en af moesten. Ik moest als allerlaatste starten maar omdat iedereen graag aan de rechtse kant wou staan kon ik aan de andere kant toch nog op de derde rij staan van de 15 starters. Het begon net pijpenstelen te regen en het koelde ferm af.

Ik was goed weg en ik kon al als vierde het zand op draaien, dat lag er goed berijdbaar bij. Dan volgde er een haakse bocht met lage balkjes, ik schoof naar tweede positie. Dan de singletrack in het bos, ik moest niet op mijn limiet rijden om te kunnen volgen dus dat zat goed! Ik twijfelde of ik nu best gewoon lekker in dat wiel zou blijven (er stond veel wind) of net zo snel mogelijk wegrijden? Het was nu ook weer niet dat ik goede benen had…

Na één ronde dan toch er van door gegaan en ik dacht dat hiermee de kous af was. Dat was echter buiten de klassementsleider en wereldkampioene bij de Masters Nancy Bollansee gerekend. Zij hing blijkbaar als derde van ons kopgroepje. Ze bleef in mijn wiel plakken. Wat ik ook probeerde,  het lukte niet om haar eraf te rijden en ze had ook nog eens een hele harem supporters bij. Ik merkte wel dat ze het steeds moeilijker kreeg. Er waren enkele plekken waar ik telkens hard door trok en dan even wat meters had. Op het strand was ik er dan toch van weg.

Net nu het me eindelijk gelukt was om afstand te nemen, kwam ik met mijn voorwiel in een put terecht waardoor ik viel. De snelheid lag hoog, het was een harde klap en ik hoorde mijn fiets kraken. Ik krabbelde snel recht en sprong op m’n fiets maar toen passeerde Nancy al. Mijn stuur stond wat raar en de schijfrem liep aan. Ik vloekte, net nu ik niemand bij had met reservefiets ga je zien dat ik het nodig heb! Ik wou deze overwinning niet zomaar prijsgeven dus hop met de beentjes! Al snel zat ik in haar wiel maar ik begon pijn te krijgen aan mijn knie en blauw te zien van de kou. Zij rook de overwinning, het was een harde en spannende strijd. Nog twee rondes en ik reed terug op kop, maar haar supporters riepen dat het aankomst was (we reden samen met mannen die net voor ons gestart waren). Op het voorlaatste rechte stuk probeerde ze langszij te komen, maar ik gaf alles en kon nog even versnellen om als eerste de bocht te nemen. Door het zand, een bocht en ja, de aankomst! En daar ging de bel! Oeps… Ik denk dat we beiden vloekten. Dan nog maar een ronde. In het bosje merkte ik dat de veer bij haar gebroken was,  maar de ronde moest nog gereden worden. Ik probeerde nog een kwieke indruk te geven door op enkele stukken volle bak te sprinten maar ik zat ook op het tandvlees en de knie deed echt veel pijn.

Uiteindelijk haar toch kunnen afhouden met een tiental meters en deze keer mogen stoppen na de streep, haha! Yes, de eerste overwinning op zak maar amai, dat had bloed, zweet en tranen gekost… Totaal verkleumd mocht ik nog eens op het podium, dat was (te) lang geleden! De voldoening was des te hoger al dacht ik toen maar aan één ding: het warm krijgen!

Kristien