Kristien Nelen wordt derde in Mountain of Hell

Kristien Nelen wordt derde in Mountain of Hell

Kristien Nelen nam deel aan de downhill marathon’Mountain of Hell’ en werd er derde. Ze doet haar wedstrijdverhaal voor ons.

Afgelopen weekend vond een van mijn belangrijkste wedstrijden plaats in skioord “Les deux alpes”. De Mountain of Hell is een downhill marathon met massastart (700 man!) vanop een gletsjer op 3200m, zoals de “Megavalanche”. Het parcours bestaat uit technische afdalingen, bikepark en een paar klimmetjes om 2500m lager te finishen in Venosc.
Vorig jaar was ik hier voor het eerst met het team maar toen reed ik lek in de kwalificatie waardoor ik mijn 3e plek verloor en uiteindelijk werd de wedstrijd zelf afgelast wegens slecht weer. Ik had nog iets goed te maken!

Donderdag en vrijdag kon ik trainen op beide -stoffige-parcoursen (kwalificatie & wedstrijd) en ze waren wat veranderd. Minder fysiek. De gletsjer zag er slecht uit, er was veel minder sneeuw en er was zelfs een meertje gevormd en ook ijs.
Zaterdag was het kwalificatie, dames starten nu gelukkig apart. Dit was een compleet ander parcours dan vorig jaar. Zo was de start niet meer bergop maar naar beneden en dan vlak om te eindigen in een trechter met een steile singletrail.
Niet meteen goed weg door de grote rotsblokken maar ik kon een stevige sprint aantrekken, me tussen 2 dames wringen en toen lag de weg open. Ik lag 2e! Net voor de trechter kwam ik in de 1e haar wiel en die gooide alles dicht om even op adem te komen. Dan haar proberen te volgen in de technische stukken maar ze reed steeds verder van me weg. In mijn kielzog nog twee dames waarvan er eentje heel zot mij probeerde voorbij te gaan op een moeilijk stuk. Bam! Daar lag ze, ik kon voorbij.
Op een verraderlijk offcamber stuk (schuine kant) kwam ze me terug voorbijgevlogen maar op een kort klimmetje haalde ik haar weer in en zag haar niet meer terug. De resterende afdaling op safe gereden en gefinished als 2e, YES! Met een tijd van 24 minuten zou ik zondag vanop de 9e lijn mogen starten.
Ware het niet dat ’s avonds bij het toekennen van die plaatsen van alles mis ging en ik ineens op 34 minuten stond (21e lijn)! Ook werd er wel een mannenpodium gedaan maar dat van de dames niet omdat de show was uitgelopen? Ik was kwaad! Er werd een speciale tafel geopend voor alle klachten met een lange wachtrij tot gevolg. Ik kreeg geen stickertje met de juiste startrij op mijn stuurbord, ze zouden het morgen wel regelen…
Daardoor lag ik pas om 22.30u in bed ipv de voorziene 21u. Jaja, zondag moesten we om 5.30u de lift nemen!

Slecht geslapen want ging alles nog wel goedkomen? Bij de lift een megawachtrij en stress om op tijd boven te zijn.
Er liep een madammeke rond met een zwarte stift die mij aansprak omdat ik geen stickertje had. Blijkbaar hing er een gecorrigeerde lijst uit en ze zette “9” op mijn stuurbord, OEF!
Het was best spannend om naar die gletsjer te gaan, na de lift nog met een ondergrondse tram dwars door die berg naar de top. Het werd steeds kouder. Op 3200m op die gletsjer staan, wauw wat een uitzicht! Bike op de juiste startlijn leggen en dan nog een uur genieten/ doodgestressed worden (schrappen wat niet past). Ik probeerde op te warmen maar was direct buiten adem van de hoogte.
Iedereen ging aan het randje staan van die skipiste maar ik durfde niet, het was zo steil dat als ik zou gaan kijken waar we af moesten ik al niet meer zou durven! Ik weet nog dat we vorig jaar onderaan stonden en ik dacht “o my god, moeten wij DAAR af??”. Haha en toch terug ingeschreven. Dit wou ik eens meegemaakt hebben. Grenzen verleggen.
Door de slechte sneeuwkwaliteit en het ijs zou de start geneutraliseerd worden achter een sneeuwscooter maar daar was niks van te merken. Het ging gewoon volle bak met 700 man naar beneden maar al snel zakten we weg in de pap terwijl ze links vlot konden rijden. Ik probeerde al peddelend en lopend naar links te gaan. Dat sloeg op mijn benen, amai. Dan stukje kunnen rijden en zag het ijsgedeelte snel naderen, o-oo… Niet remmen, voeten uit als ski’s en hopen dat het goedkomt. Op het ijs lag water, djeezes koud! Mijn benen en gat bevroren bijna! Er gingen er een paar overkop door plots tot stilstand te komen in…pap. Jaja, klimaatopwarming… Ik had in een spoor gemikt waardoor al het water hoog opspatte en ik veilig tot stilstand kwam, jeej! Deed me denken aan die boomstammetjes in Bobbejaanland .
Nu aan de lift kon ik er echt aan beginnen, ik dacht dat ik bij de laatsten zou zijn. Er lag nog sneeuw maar we konden er naast rijden, over grote rotsblokken. Dan diende zich een eerste klimmetje aan, velen gingen te voet, nu kon ik inhalen! Ik dacht even volle bak naar boven te rijden maar dat sloeg tegen, de inspanningen van de gletsjer voelden zich nog. Toch veel man kunnen oprapen en op naar het eerste technische stuk. Het moeilijkste. Enorme rotsblokken waar je met moeite een lijn in kon vinden. De rotsen beslaan zo’n groot stuk dat je er vrije keuze hebt hoe je ze overwint, da’s leuk maar ook moeilijk. Hier en daar opstoppingen. Dit stuk heelhuids doorgekomen, een kort klimmetje en op naar de volgende uitdaging.
Na een tijdje volgde weer een klim, ik bemerkte er een dame.Geen idee hoeveelste ik was maar ik gokte dat ik 4e lag. Ze reed best snel naar boven dus moest ik nog een tandje bijsteken. Ging haar voorbij en hoopte dat ik een gat kon slaan. Kwam als eerste aan de volgende afdaling en daarna een lang vlak stuk. Ik trapte wat ik kon maar had maar een 32 blad vooraan. Dan kwamen we aan de beruchte “Sapins”, een bikepark afdaling met scherpe bochten en zeer steil. Op het moeilijkste stuk was er een opstopping waardoor mijn concurrente waarschijnlijk terug bij kon komen.
Deze lange afdaling overleefd en dan ging het door het dorp naar de laatste afdaling, die mochten we niet verkennen omdat het een wandelpad is. In plaats van op adem te komen sprintte ik volle bak door het dorp en begon aan de onbekende afdaling met vooral veel diepe trapjes en scherpe bochten en stenen.
In een bocht zag ik dat die dame terug in mijn wiel zat. Verderop ging ze me ineens voorbij waarbij we elkaar raakten, misschien had ik hier wat “stouter” moeten zijn en de deur dichtdoen. Aan de volgende bocht was er verwarring, valpartij, opstopping. Ik verloor haar uit het oog, er zaten enkele mannen tussen. Die voor me had plots lek maar bleef maar rijden, pas na herhaaldelijk roepen ging hij opzij.
Ineens reed ik op straat en was daar de finish al, geen sprint meer, spijtig. Ik eindigde na bijna een uur 3e op slechts 30sec van de Italiaanse. Morgane Such won overtuigend, blijkbaar niet de minste op dat gebied gezien haar palmares. Ik was 220ste algemeen op 700 deelnemers. Toch wel tevreden. Ik reed nu ook de moeilijkste lijnen, die ik vorig jaar niet durfde of kon.

Een bangelijke ervaring rijker maar die sneeuw is toch niks voor mij!