Malmedy

Malmedy

Nadat ik donderdag 2e werd in de marathon van Waimes, trok ik zaterdag met Rob naar Malmedy. Ik hield het op één rondje verkenning want het is vertrouwd terrein gezien er al 3 jaar het BK georganiseerd werd. Ik wou de beentjes zoveel mogelijk sparen en ook was het verstikkend heet wat allemaal teveel krachten kost.

Het leek eeuwen te duren eer we mochten starten, zo stonden we zeker 5 minuten te bakken in de zon. BANG, eindelijk!! Er werd niet meteen doorgevlamd op het vlakke. De hel brak pas los op de lange startklim waar de Franse Sabrina Enaux meteen alle registers opentrok. Er vormde zich een kopgroepje met Enaux, de Australische Kampioene, Terpstra, Michiels, Kirssi, De Jaeger en mezelf. Halverwege kon ik niet meer mee maar ook Terpstra en De Jaeger moesten wat prijsgeven. Eenmaal het asfalt ophield en de klim offroad verder ging stond de Australische geparkeerd en we passeerden haar. Ik duik in de laatste afdaling net achter De Jaeger maar zij neemt de middenste lijn over het worteltapijt en ik kon haar passeren helemaal links en voor haar aan het tweede gedeelte van die afdaling beginnen, ik zat in 4e positie. Voor de finish passeert ze me nog en we komen na de startloop door als 4 en 5.

Aan de bevoorrading die erop volgt vraagt manager Jan Goeman naar Carina, mijn ploegmate die voor mij lag op de startklim. Oei, niet gezien dus moest er iets mis zijn…blijkbaar was ze gevallen in die afdaling. Geen erg want halverwege de volgende ronde kwam ze me alweer voorbijgevlogen! Nicoletta De Jaeger en ik probeerden aan te klampen bij Michiels en Terpstra die precies geen goede dag had, die reden eerst zo’n 10 seconden voor ons uit. Op de asfaltklim kregen we dat gaatje niet dicht. Het werd toch een strijd onder ons tweetjes, ook al zagen we Terpstra 3 rondes lang voor ons uitrijden, op ongeveer een minuut.
De 2e ronde slaag ik erin om wat weg te rijden van de De Jaeger. Ik daalde veel sneller dus als ik op de laatste lange klim een gaatje kon maken kon ik misschien weggeraken. Op een steil lastig wortelstuk slipt mijn achterwiel weg en ik sta te voet. Tegen dat ik weer op de fiets zit heeft ze het gaatje al bijna terug dicht gereden, alles voor niks! Aan de bevoorrading boven probeert zij een paar keer te versnellen om weg te geraken maar ik laat me niet doen en begin toch als eerste aan de afdalingen. Zo gaat het de hele tijd, een leuke strijd. Ik begin wel meer en meer last te krijgen van de rug, vooral op de steile stukken.
De laatste ronde plaatst ze een aanval op de asfaltklim en ik moet even passen, hoewel ze daarna terug op haar gewone tempo verder reed kreeg ik het gat niet meer dicht. Ik kon niet meer versnellen, het was op en de rug protesteerde ook.

Een 6e plaats op 1 minuut van De Jaeger en op 2 minuten van Terpstra die 4e werd. Ik had in ieder geval een beter gevoel dan in Offenburg, ook de benen waren veel beter. Alleen voelde ik me toch nog steeds niet echt fris. De vele weken met UCI-koersen en de lange reizen eisen zijn tol en als je daarbij nog moet werken kan je nu eenmaal niet zoveel rusten. Ik ben toch tevreden, alleen jammer dat ik die 5e plek toch nog moest afstaan op het laatste.
Tijd om te rusten nu, er staan de volgende 2 weken geen wedstrijden op mijn programma. De riem gaat er even af!