The ladies

The ladies

Wie kent Marianne Vos niet? Zij is zowat het uithangbord van het dameswielrennen. Maar zeggen namen zoals Christine Vardaros of Linda Van Rijen je iets? Vele niet en nochtans zwoegen zij elke weekend even hard in het veld als een Niels Albert of Sven Nys.

“Dameswielrennen? Alé nu die horen niet op een fiets,” was een uitspraak van de gemiddelde ’tooghanger’ eind jaren 70. Zo absurd als het groot is, maar toch is het een uitspraak die we nog steeds (jawel we leven al in 2011!) opvangen. Daar wordt ik nu stil van.

Het dameswielrennen haalt zelden het nieuws, ook in het veldrijden is het niet anders. Al ligt daar niet alle schuld bij de pers. Het seizoen startte vorig weekend in Erpe-Mere. Alle categorieën waren vertegenwoordigd, tot mijn grote verbazing ontbraken de dames. Er was wel een alternatief.

In Koningshooikt was er wel een wedstrijd voor dames voorzien … al klopte er iets niet helemaal naar mijn mening. Het prijzengeld voor de 1ste plaats bij de elites z/c en beloften bedroeg 84 euro, terwijl de eerste dame het moest doen met 15 euro. Er waren zelfs geen bloemen voorzien, waar zijn we dan mee bezig?

Hoe houden de vrouwen dat vol? Alleen al op financieel vlak. 15 euro zijn daar de kosten mee gedekt? Ik denk het niet.

De organistaie van de Superprestige doet dit seizoen wel een toegift. Ze organiseren een damescompetitie, een stap in de goede richting. Ik vraag me af of de facebookgroep “Wij willen een Damescompetitie in de Superprestige!!” daar iets mee te maken heeft?

De weg is echter nog lang. Als de media en pers het dameswielrennen gaan blijven ‘doodzwijgen’ zal het een operatie van lange adem worden.