Het afscheid

Het afscheid

Nog nooit heeft een renner zijn afscheid zo lang mogen rekken. Sven Nys heeft veel mensen beroerd, zoveel is zeker. Afscheid nemen heb ik nooit makkelijk gevonden. Ik zal het ook nooit gewoon worden, dat weet ik zeker.

Sven Nys was nooit mijn favoriete renner. Daar kwam ik openlijk voor uit. Maar ik had wel een grenzeloos respect voor hem als renner en als mens. Ik heb het altijd meer gehad voor de underdog. Roland Liboton was daarop de grote uitzondering. Misschien laai ik nu weer een grote en oeverloze discussie op. Maar voor mij is hij de grootste veldrijder aller tijden. Hij werd voor het eerst wereldkampioen toen ik 13 jaar was en sindsdien was ik verkocht. Eén muur op mijn slaapkamer hing vol met actiefoto’s van de vijfvoudige wereldkampioen uit Rillaar. Na zijn sportieve carrière leerde ik hem nog beter kennen en we werden kameraden.  Maar we wijken af. Deze column wilde ik schrijven over een andere Vlaams-Brabantse renner die veel harten sneller deed kloppen. En niet alleen bij het vrouwvolk dus…

Met vrienden heb ik vaak lange discussies gehad over ‘de Sven’. Maar het mocht niet baten. Ze konden me niet overtuigen. Ik werd na de carrière van Liboton  supporter van Tom Vannoppen en Ben Berden en ook van Erwin Vervecken. Nadien werd het weer een Kempenaar met Kevin Pauwels. Nooit mannen met supergrote talenten, maar wel stille werkers. In het geval van Pauwels is het haast letterlijk te nemen.

Vaak werd ik met een vreemde ogen bekeken als ik niet openlijk de loftrompet over Nys stak. Je was voor of tegen hem. En als je niet voor hem was, lieten velen het jou ook voelen. Als journalist voelde ik dat heel goed aan. Het was voor mij wellicht veel gemakkelijker werken geweest als ik Nys verafgoodde, zoals zoveel collega’s nog steeds doen. Objectiviteit en journalistiek: het is niet meer van deze tijd. De journalist moet ervoor zorgen dat er kranten verkocht worden, veel kranten. De rest is allemaal van minder belang. Jammer, maar dat is niet mijn ding. Ik ben wellicht van de oude stempel. Vaak werd me ook van alles verweten en dat was nooit leuk. Maar het waren veelal collega’s die me het succes niet gunde. Soms houd ik toch wrange herinneringen over aan de tijd dat ik met hen in de perszaal zat. Dat kan ik nu gelukkig helemaal achter me laten.

Ja, Sven Nys wordt nu zakenman. Dat was hij al renner al. Geen renner die zijn marktwaarde zo goed kende als de veelvoudige kampioen uit Baal.

Of ik me zorgen maak over de tijd na Nys? Niet direct. Het succes van Van Aert en de zijnen zal nog wel een tijdje duren. Veel erger is het gesteld met de generatie beloften en junioren. De huidige generatie beloften zal nog wel  goed de kost kunnen verdienen. Met de generatie junioren is het veel erger gesteld. De wielerbond baadt nog steeds in een grote euforie. Aan jeugdwerking wordt weinig aandacht besteed. In tegenstelling met andere landen hinken we duidelijk weer achterop. De Amerikanen, de Denen, de Nederlanders, de Fransen en de Tsjechen zijn veel beter met hun jeugd bezig dan wij, zoveel is zeker.

Ik kan nog uren doorgaan met stellingen van kenners en niet-kenners. Het zal weinig zoden aan de dijk brengen. De wielerbond zwelgt in haar eigen gelijk. Ze vinden het veel belangrijker massa’s geld te besteden aan dure hotels voor hun eigen mensen en hun entourage, dan te investeren in de toekomst.

Ja, deze column moest een ode worden aan een grote veldrijder. Maar ik kan het blijkbaar niet. Sorry Sven! Mijn gedachten wijken steeds af naar andere dingen. Mijn hart zit vol passie voor de wielersport, voor de offroadsport! Maar blijkbaar vind ik mijn opperste geluk momenteel in het mountainbike gebeuren. De familiale en de vriendschappelijke sfeer zullen daar niet vreemd aan zijn. De tijd dat dit ook in het veldrijden bestond, ligt ver achter ons. En dat betreur ik. Het commerciële heeft de bovenhand genomen. Het menselijke is verdwenen. Veel wannabees denken iets met het veldrijden te maken hebben. Helaas, het zouden sukkelaars zijn en OCMW adepten zijn,  als het veldrijden aan succes zou inboeten.

Merci Sven! Het ga je goed! Je hebt van het veldrijden een sport gemaakt waar velen je dankbaar moeten om zijn. Succes in je verdere loopbaan! Oef, het ei is gelegd!

Foto: Bart Knops