Hilde Quintens hangt haar fiets aan de haak

Hilde Quintens hangt haar fiets aan de haak

Enkele weken geleden kondigde Hilde Quintens haar afscheid van de wielersport aan. De Lummense vocht, ondanks een slepende ziekte, terug en kon terug blikken op een mooie carrière in het mountainbike en het veld.

Hilde Quintens begon met mountainbiken, nadat ze familiale problemen kreeg. Het was voor haar de ideale uitlaatklep om haar privé leven even te vergeten. Ze had alleen niet de middelen om haar talenten optimaal te laten renderen. Anders had haar palmares er wellicht nog mooier uit gezien. Hilde was geliefd in alle wielermiddens. Haar glimlach en eeuwig optimisme is iconisch en zal iedereen bij blijven. Haar afscheid is niet in schoonheid verlopen. Ze kon geen afscheid nemen van haar fans. Maar desalniettemin heeft Hilde voor vele mooie momenten gezorgd, waar we graag op terugblikken. ‘Mijn mooiste momenten zijn ongetwijfeld mijn eerste titels in het mountainbike en in het veldrijden. Vooral mijn eerste titel in de afdaling mountainbiken is bijzonder voor mij. Ik had toen net een huwelijk van acht jaar achter de rug en vond nieuwe krachten op de fiets. Ik zie die dag nog zo voor ogen. Ik viel tijdens de kwalificatierit. Ik moest naar het ziekenhuis, maar de organisatie wilde mij niet vervoeren. Gelukkig was er een renner die dat wel deed. Ik geraakte gelukkig op tijd aan de start, wel met een serieuze hechting. En op dat moment kwam de ‘nieuwe ik’ ter wereld, ‘blikt Hilde terug.

Op het WK in Zolder werd Quintens negende. Een mooi resultaat, maar het verhaal er rond maakte het nog mooier. Ik was de Belgische mountainbikekampioene, maar dat speelde niet mee voor de wielerbond. Men wilde liever een wegrenster of triatleet omscholen, dan een ervaren dame uit het milieu mee te nemen. Ook mijn eerste Belgische titel in het veldrijden blijft me nog altijd bij.’ Wat velen niet weten, is dat de immer lachende en vriendelijke Hilde jaren kampte met een depressie. ‘Door te fietsen in de winter kon ik opboksen tegen het zwarte gat. Ik vertrok altijd met de gedachte het beste van mezelf te geven. Maar vaak kreeg ik ook tegenslag. Mijn drie weken fietsvakantie hebben me nu goed gedaan. De natuur deed me goed. Toen ik vroeger postbode was, hield ook al van de zon.Ik voelde dat het niet meer ging lukken om het komende seizoen optimaal voorbereiden en dan moet je stoppen,’ weet Hilde.

Eddy Ponet begeleidde haar niet alleen als Limburgse veldritcoach, maar ook als vriend van de famlie. ‘Haar karakter is met niemand te vergelijken. Na elke tegenslag ging ze er feller tegen aan. Ze had het zeker niet gemakkelijk in haar leven. Ongelofelijk wat ze deed toen ook nog haar kinderen Jo en Pieter-Jan competitie reden. Ik heb haar toen ook zoveel mogelijk bijgestaan. Tussen het crossen door moesten we soms een fiets poetsen en dan weer naar de andere cross. En dan wonnen ze nog bijna altijd de koersen. Dat zal me altijd bij blijven. Ze legde zich nooit neer bij de feiten, maar bleef altijd vechten om haar doel te bereiken. Ondanks haar ziekte bleef ze toch volhouden. Als mens is ze een voorbeeld voor iedereen. Ik hoop alleen dat ik nog zo renners met zoveel moed en volharding mag mee maken. Hilde is en blijft een topwijf,’besluit Ponet.