Kevin Panhuyzen tevreden over zijn Spaanse wedstrijden

Kevin Panhuyzen tevreden over zijn Spaanse wedstrijden

Kevin Panhuyzen(KTM Bikevisionteam)maakte de afgelopen weken deel uit van de nationale selectie. Die deed een stage in Spanje en nam er deel aan enkele mountainbikewedstrijden.

Zo reed Kevin eerst in het Spaanse Volcat.

‘Het was eerste meerdaagse mountainbike wedstrijd waar ik aan zou deelnemen. Na het verkennen van de eerste twee etappes bleek het ook een erg zware te zijn. Steile klimmen afwisselend met technische passages. Dat kroop na 3 dagen zeker in de kleren. De eerste etappe was 55km en er moesten 1400 hoogtemeters overwonnen worden. Na een snelle neutralisatie kon ik mooi vooraan de eerste beklimming aanvatten. Het mooie liedje duurde echter niet zo lang. Al snel werd het tempo de hoogte ingetrokken en merkte ik dat de benen niet echt fris aanvoelde. Wanneer een 20-tal renners dan besloten een bocht af te snijden langs een weide kwam ik rond positie 40-50 te zitten. Opschuiven zat er niet echt in met deze benen en zo moest ik zelfs de rol in de eerste groep wat lossen. Op een 20 meter bleef ik van de kopgroep hangen, maar dichter raakte ik niet. Na de eerste single track was het helemaal feest. Doordat er zoveel volk in die groep zat, verloor ik erg veel tijd door tragere renners. Na een uurtje begon ik er een beetje door te komen en was ik zowat de enige van mijn groepje die nog op kop reed. Wanneer er nog een 20-tal km te rijden was, kwam ik precies helemaal los. Ik bleef maar renners inhalen en ook het gevoel was veel beter. Er zat terug ‘jus’ in de benen. Na 55km bolde ik als 20ste over de streep. Een hele mooie inhaalrace maar een schandalig slechte start.

De volgende dag stond de langste etappe van 77km met 2400 hoogtemeters op het programma. Hier zou het algemene klassement grotendeels beslist worden! De koninginnenrit dus. Het beloofde een lange en zware dag te worden. In de start ging het er iets rustiger aan toe als in de eerste etappe. Hierdoor kon ik langer vooraan standhouden. Op de eerste lange klim werd er een stevig tempo opgelegd door de Portugees Ferreira. Het ging net iets te rap voor mij en daardoor moest ik een 10 tal renners laten rijden. Nadat ik mijn tempo een beetje liet zakken en een klein beetje kon herstellen, kwam ik er terug wat door en begon ik op kop te rijden van ons groepje. Het groepje voor ons zat maar op een 30 tal seconden. Maar ik kwam er niet bij doordat ik de enige was van mijn groep die op kop reed. Na een tijdje kreeg ik wat hulp van Jeff Luyten, maar met twee man afwisselen was te weinig. En de Spanjaarden en Duitsers die bij ons in het wiel zaten, leken het daar wel goed te vinden en namen niets van het kopwerk voor hun rekening. Na een goede 25 km zag ik nog steeds dat het groepje voor niet ver voor ons zat. Ik wist dat er een lang technisch stuk aankwam en probeerde daar met risico de achterstand te verkleinen. Op honderd meter voor het einde van dat technische stuk sneed ik de bocht iets te kort af en maakte dus een mooie duikvlucht richting de Catalaanse grond. Dan was het dus zeker dat we nooit de aansluiting zouden maken. 25km later kwam ik er dan ook nog achter dat ik niet alleen een drinkbus verloren was bij die valpartij, maar ook een gelletje. En net dat gelletje zou deugd gedaan hebben. In de laatste bevoorrading was er dan ook nog een misverstand en daar miste ik mijn drinkbus, wat betekende dat ik de laatste anderhalf uur zonder eten of drinken verder moest. Op de laatste klim van de dag plaatste ik net na het steile stuk een ‘tempo’ versnelling. Ook al was het geen groot ‘tempo’ verschil toch geraakte ik met Jeff Luyten en nog twee andere Spanjaarden weg. De Duitsers en nog enkele Spanjaarden moesten de rol lossen en reden we met 4 man de laatste 10km voor de 12e plaats. Uit de verkenning had ik onthouden dat de laatste 10km in dalende lijn was met nog een kort klimmetje. Dat klimmetje leek eeuwig te duren en het was niet meer zo dalend als ik me kon herinneren. Op 3km van het einde verloor ik de aansluiting met ons 4 koppig groepje en ging mijn licht volledig uit door het niet eten nog drinken. Uiteindelijk verloor ik nog één minuut op dat groepje. Een minuut die achteraf nog heel belangrijk geweest zou zijn!

De laatste dag kwam eraan. Eindelijk! Het lichaam was uitgeput door al 2 dagen tot het maximum te gaan en zeker met de etappe van gisteren waarbij ik helemaal leeg over de streep kwam. Het uurtje minder slapen door het verzetten hielp ook niet echt voor een goed herstel. Gelukkig was de etappe van vandaag de kortste met 42km en maar 800 hoogtemeters. In de start kon ik me goed van voor handhaven, maar het was drummen. Spanjaarden zijn niet echt de zachtaardigste renners om een koers tegen te rijden. Na 10km was het zeker nog een groep van 30 man, maar daarna begonnen de eerste klimmetjes er ook pas aan te komen. Ik zag dat Fereirra weer aan de boom begon te sleure. Dus was het een kwestie van mee te zijn. De Spanjaarden die gewonnen hadden met drummen, moesten, zoals ik dacht, gaatjes laten op de eerste tien. Ik voelde me vrij goed en deed een inspanning om iedereen te passeren en zo ook bij die eerste groep te komen. Jeff Luyten reed op dat moment op kop met Ferreira en de leider Paez 10 meter voor hem. Ik strandde op 3 meter van het groepje, maar viel toen ik stil omdat ik me even wat geforceerd had. Daar zat ik weer in hetzelfde groepje maar met een cartouche minder. In de afdaling konden we dan wel terug aansluiten bij de kopgroep door het werk van 2 jongens in ons groepje.

De volgende klim was het echter terug van hetzelfde liedje, net niet sterk genoeg om te kunnen volgen de groep moeten laten rijden en dan op een technisch stuk terug dichter komen. Op een 20km van het einde kregen we ze niet meer te pakken het tempo lag te hoog. Met een 8 tal zouden we gaan strijden om 2 plaatsen in de top-10, Met nog een 7km te rijden begon ik me terug merkelijk beter te voelen en ik besloot om het kopwerk te doen en goed door te trekken. Hierdoor waren we met 2 man weg en kregen we zelfs plek 8 nog in het vizier. Mijn Spaanse copain die samen met mij weg was, vond plek 9 wel goed genoeg en bleef dan ook leuk in mijn wiel zitten. Hoe vaak en lief ik het ook vroeg om over te nemen! Ik reed me helemaal te pletter voor extra seconden en verloor dan ook de sprint voor plek 9. In de eindstand werd ik 16e op iets meer als een minuut van plek 15.

De minuut van de dag ervoor zou dus zeker van pas gekomen zijn. Al bij al mag ik tevreden zijn. Buiten de eerste dag is alles vlekkeloos verlopen en we zijn er zeker weten sterker uitgekomen,’besluit de KTM Bikevision biker.

Bron: KTM Bikevision/ Kevin Panhuyzen

Foto: Eric Dominicus