Kristien Nelen blikt terug op Beringen

Kristien Nelen blikt terug op Beringen

ava

Kristien Nelen had uitgekeken naar de wedstrijd in Beringen, waar ze vorig jaar nog vijfde eindigde. Het liep niet zoals ze verwachtte. Maar ze gaat nu voluit voor het Beneluxkampioenschap in Zoetermeer.

Ik keek uit naar deze wedstrijd, omdat het al een tijdje niet goed gaat hoopte ik me hier nog eens te laten zien. Vorig jaar werd ik knap 5e na een strijd met Terpstra in een internationaal gezelschap, ik wou zeker even goed doen. Het parcours was beter dan vorig jaar: technischer en veel afwisselender, ik was ook blij dat ze dat weidestuk eruit hadden gelaten. No nonsens, gewoon die terril! 🙂

De verhoopte regen bleef uit, spijtig want dat had zeker in mijn voordeel geweest op dit technische parcours.

Het enige waar ik schrik van had was de start, omdat -in tegenstelling tot vorig jaar- de brede klim versmald werd door er linten te plaatsen. Daarbij werden we (onbegrijpelijk) direct de smalle paadjes van het parcours opgestuurd, terwijl we vorig jaar gewoon tot boven reden waardoor er automatisch schifting was.

Ik wou dus een snelle start om mee vooraan te zitten, maar dat plannetje ging compleet de mist in. Het begon al met de commisaris die zei “nog 2 minuten” en dan na 15 seconden het startsein gaf terwijl je dat pas mag doen na 1 minuut. Niemand was echt klaar, het werd een warrige rare start. Ik zette mijn voet op het pedaal, dacht dat ik ingeklikt was en trok eraan maar trok mezelf los. Ik was als laatste terug weg. Ik kon de groep bijbenen maar die zwermde zo breed uit dat het moeilijk was voorbij te steken, toch lukte het me een paar plaatsen te winnen. Hierdoor moest ik wel buitenom waardoor ik de bocht aan de poort helemaal buitenkant moest nemen en alzo….voor het afspanningslint belandde dat me de weg versperde.

Ik begrijp echt niet waarom ze dat vlak na die bocht dwars spannen ipv voor die bocht of het langzaam aan versmallen? Ik stond precies te wachten op de trein om me dan achteraan er toch nog ergens tussen te moffelen. In de klim kon je amper nog voorbij, je kon er maar juistekes met 2 naast elkaar. Ik kon enkel Steffi en Nele nog passeren en toen kwamen we al aan de singletrack klim met haakse bochtjes. De eersten hadden al een gaatje, voor mij zaten Petra en de Nederlandse Karen Brouwer. Die laatste maakte een foutje in de eerste bocht waardoor ze van de fiets moest, Petra moest inhouden en ik kwam er net aan en besloot maar snel van de fiets te springen. Ik kon bij Petra blijven op de technische stukken maar voor haar liepen Karen en Carina meer uit.

Aan een afdaling draaide Petra verkeerd af en kwam vast te zitten met haar zadel aan het lint. Ik moest wachten tot ze verder kon want daar kon je niet voorbij, intussen was het bijna hopeloos om nog plaatsen op te schuiven. Aan de kleine drop kon ik Petra passeren omdat zij de omweg nam en ik kon een gaatje slaan en dit vasthouden.

In de 2e ronde zag ik plots teamgenote Carina Kirssi opduiken die een behoorlijke terugval had, ik reed naar haar toe en wou samenwerken om Karen bij te benen. Het was op die klim ook ferm windop, ik zag dat ze het lastig had en wou haar uit de wind zetten. We bleven dan samen tot aan de grote drop. Toen ik ernaast reed hoorde ik een crash en zag ik Carina door de lucht vliegen! Ik hoopte maar dat alles OK was…

De rondes erna probeerde ik de kloof met Petra uit te diepen, voor mij was niets meer te zien. De laatste ronde zag ik dat Carina gelukkig nog rondreed, ze was zelfs aan het terugkomen!

Uiteindelijk finish ik 6e en Carina 7e. Petra Mermans die ziek was geweest werd 8e.

Niet het gehoopte resultaat, de eerste ronde was gewoon slecht, slechte start en flodderbenen. Pas in de 2e ronde leek ik in de wedstrijd te komen. Ik weet niet wat er scheelt de laatste tijd, misschien tijd dat het seizoen gedaan is…Ik ga me toch nog één keer opladen voor het Benelux Kampioenschap in Zoetermeer volgende week, ik wil dit seizoen alsnog mooi afsluiten temeer voor Kris Hendrieckx, mijn trainer.

Na 8 jaar (zolang ik al koers) stopt onze samenwerking. Niet omdat het niet goed meer gaat, deze beslissing werd al eerder genomen met pijn in het hart. Reden is vooral de gewenning die opgetreden is, ik heb nood aan nieuwe dingen, nieuwe prikkels en andere trainingsschema’s. Hij heeft me 3 keer naar de titel geleid, daar ben ik hem heel dankbaar voor. Het is nu aan Maarten Gijbels om me op het goeie spoor te krijgen en mij nog beter te maken.

Kristien Nelen