Kristien Nelen blikt terug op haar enduro-en marathonweekend

Kristien Nelen blikt terug op haar enduro-en marathonweekend

Kristien Nelen nam afgelopen weekend deel aan een endurowedstrijd in Remouchamps, waar ze tweede eindigde. Zondag reed ze een marathon. Haar belevenissen kan je zoals altijd lezen, gekruid met een aanstekelijk enthousiasme.

Zaterdag vond de zwaarste en moeilijkste manche plaats in Remouchamps. De enduro de l’Ambleve staat berucht voor zijn heftige (rots)passages en lange zware verbindingsstukken. Alle toppers waren present dus het podium halen zou een goeie prestatie zijn.

De eerste special was redelijk fysiek en moeilijk om flow/snelheid te halen, veel wortels. Dat gaf een slecht gevoel alsook dat ik precies niet in race-modus zat. Ik startte achter Caroline Soussigne en tot mijn verbazing haalde ik haar bij, die zat precies niet goed. De tweede special had eenzelfde lastig begin: redelijk vlak, wortels en putten. Daarna kwam een leuk stuk! Wat stenen maar toch flowy en een serieus klimmetje. Dat ging goed, alles geven! Gevolgd door een mega steile afdaling, oppassen voor de bomen… Om te eindigen over een smal wortelpaadje en een steile afdaling. Top! Hier de 112e tijd op 265 deelnemers!

Op naar special drie, het was warm en de klimmen bleven maar duren. Echter onze nieuwe Fox truitjes en shorts zijn zo licht en ademend dat ik van die warmte niet zoveel last had. Deze was de langste, ik deed er 6 minuten over. De vele steenpassages maakten het lastig. Ik zag dat Caroline het lastig had en ze was ook al gevallen. Ook Evelien Hofmans (vorig jaar sneller dan mij) had haar dag niet en paar valpartijen. Ik dacht dat het tussen mij en Camille Maes zou gaan voor plek 2.

De vierde special vond ik mijn slechtste, puntige stenen overal. Moeilijk om een lijn te vinden én ver te kijken. Ik zat dikwijls compleet verkeerd omdat ik teveel naar de stenen keek ipv ver voor mij. Zo was ik ergens rechtdoor gesukkeld terwijl er een bocht was en ik stond stil. Heb dan moeten wachten om de man achter mij te laten passeren alvorens ik weer kon vertrekken, tijdverlies.

De vijfde special begon met een moeilijke aanloop naar een steile rots, mijn “zwart beest”. Eens één keer gedaan maar beneden een harde klap gekregen en mijn pols bezeerd en dus vertrouwen weg, daarom koos ik voor de langere maar makkelijkere “chicken-way”. Ik moest wat risico’s nemen om die tijd goed te maken. De rest van die special was leuk maar tricky met veel drops, ook niet m’n ding maar het ging goed en die tijdsdruk maakte dat ik veel aanvallender en gretiger reed. Het liep zo super dat ik op het einde te laat zag dat ik de “chicken-way” voor een laatste sprong /drop al voorbij was… Aiai nu MOET ik die wel springen, ook nog nooit gedurfd. De techniek heb ik wel maar het koppeke wil niet mee maar omdat ik nu niet anders kon deed ik het gewoon en YES het was mooi gelukt! Wauw wat een zalig gevoel, ik heb zelfs een vreugdekreet gemaakt haha! Dit gaf zo’n boost dat het vanaf dan veel lekkerder liep. 

De zesde special was supertof met een kort klimmetje en veel offcamber (schuine kanten), niet makkelijk. Twee hele lange klimmen brachten ons naar de laatste special, onder de fameuze brug. Vorig jaar had ik hier de snelste tijd! Deze keer begon hij anders en je had een “chicken-way”. Ik ging te voet een kijkje nemen, het zag er spannend uit. Een zeer steil stuk losse stenen, over een dropje waarna je meteen links moest. Regelmatig doken er een paar het decor in… Daarna nog een steil knikje met direct erachter een drop en dan direct nog een. Niet simpel maar ik overtuigde mezelf om het te doen, zeker door die ene drop daarstraks, dan kan ik dit ook! Het eerste stuk met de bocht ging al goed, het knikje, de drop… woepie! Ik riep het uit van plezier en de rest was genieten. Het moeilijke steile stuk “S” bocht gekozen, lekker driften in losse stenen. Beneden koos ik voor het brugje ipv de hoge sprong met vlakke landing, dat was geen tijdverlies. Ik dacht dat daar de finish was en bolde uit, volgde de hekken… Een bocht en tiens, een diepe greppel en er lag een plank waar je op kon springen. Oei! Het is nog niet gedaan! Terug sprinten dan maar het laatste stukje over een houten constructie en dan de finish! Aaaargh! Dat was zo dom! Heel die special lekker snel, perfect en dan zoiets…

Maar toch met een goed gevoel geëindigd na 6u op de fiets. Wow dan toch nog 2e (129e algemeen op 265) met slechts 1sec voorsprong op de jonge Camille Maes, zus van wereldtopper Martin Maes! Op Alexandra Marchal (70e algemeen) stond weer geen maat, zij gaat alle 5 Europese wereldbekers rijden. Poulain Yntse werd 16e bij de juniors na 3 lekke banden.

Dank aan G-bikes Westerlo voor de Fox kledij en de goeie service! Gerry had speciaal voor deze zware wedstrijd een kleiner kettingblad vooraan gemonteerd zodat ik de lange klimmen soepel kon rijden om zo weinig mogelijk krachten te verspillen voor de specials. Top!

Dat was nog niet alles… de dag erna deed ik mee aan de bijhorende marathon: 40km, 1600 hoogtemeters. Zot. Er was een algemeen klassement en een combi-klassement voor de enduro-rijders. We moesten enkele specials naar boven stappen, fiets in de nek. Dan weer stukken van specials afdalen en vooral véél klimmen. Ideaal voor mijn Orbea Occam trailfiets (120mm veerweg voor-en achter). In het begin liep het niet zo, de benen voelden wat zwaar (logisch) maar op het einde ging het steeds beter. Na 4u aangekomen en 4e algemeen en 2e (we waren maar met twee zotten die zich hieraan waagden) voor het combi-klassement dus weer op het podium mogen staan. Genoten en goede extra training tegen het BK.

Kristien Nelen

Foto: Kristien Nelen