Kristien Nelen derde in enduro van Remouchamps

Kristien Nelen derde in enduro van Remouchamps

Kristien Nelen is inmiddels een uitstekende enduro specialiste geworden. Ze nam afgelopen zondag deel in Remouchamps en werd er derde. Ze doet haar verhaal voor ons.

Afgelopen zondag vond de moeilijkste wedstrijd in België (en misschien wel van heel ’t seizoen) plaats in Remouchamps. Dit is tevens een manche van de Belgian Cup. De wedstrijd staat bekend om zijn hoge techniciteit.

We moesten alle 7 specials op volgorde blijven en dat was niet leuk voor sommigen. De startvolgorde was onbegrijpelijk, een geharrewar van trage en snelle rijders terwijl men weet wie de snelsten zijn. Er waren er die telkens 6 man moesten inhalen. Ook bij ons- dames- was dat zo. Een poging om Alexandra (huidige kampioene) als eerste te laten gaan mocht niet baten.
De 1e special was nogal fysiek: een lang sprintstuk om dan een bosje in te duiken bezaaid met wortels. Ik trapte wat ik kon maar het was moeilijk om snelheid te houden. Al snel haalde ik een man in die voor de 1e dame was gestart. Ik riep lang op voorhand maar hij ging niet aan de kant. Ik bleef roepen. Toen we in een lastig stenenstuk kwamen viel hij, zijn fiets versperde het pad en ik moest wachten. Toen ik terug kon vertrekken kwam Alexandra Marchal er aan, 15sec achter mij gestart…Balen! We haalden Caroline Soussigne in maar die geraakte net niet boven op een steil stukje waardoor ik een voet moest zetten. Wat verderop een klimmetje, ik kon afstand nemen van Alex en dook een steile afdaling in. Dan licht omhoog over een smal paadje met wortels. Een boom in’t midden en ik nam de linkse kant, slecht idee want daar gaapte het ravijn van de Ninglispo… Ik raakte de boom met m’n stuur maar kon nog net overeind blijven! Een steil stuk naar beneden en dan een sprintje naar de finish. Ik was ontgoocheld omdat dit een lange fysieke special was (en waarschijnlijk de enigste) waar ik tijd kon goedmaken op concurrenten die technisch beter zijn. En net daar werd ik veel gehinderd. Ik had hier blijkbaar de 2e tijd op slechts 1 seconde van Alex!
Een stevige klim naar de 2e special, het tijdsschema was best krap. Deze begon snel met wat rotsen. Tot zover het berijdbare gedeelte… Er volgde een grote rots waar ik dacht (zoals zovelen) dat we er langs moesten maar daar was een lint en blijkbaar moesten we er over rijden?? Die was zeker schouderhoogte, ben er te voet op geraakt en eraf ook want dan nog op de fiets springen was ook niet te doen. Dan volgden nog verschillende rotsige passages waar je onmogelijk op de fiets kon blijven, iedereen liep. Het laatste stuk kon je weer vlot rijden. Dacht dat ik deze slecht had gedaan maar toch nog de 2e tijd!
Weer een lange slopende klim naar special 3. Deze begon met de beruchte “rots”: een lastige aanloop waarbij je tussen twee boompjes over een scherpe steen moet om dan goed te mikken tussen een steen en een boom om een supersteile rotswand af te rijden. Ik wou hem doen maar ik blokkeerde en nam dan toch de langere “chickenway”. Wat een domper. We doken een bos in met snel opeenvolgende obstakels: grote stenen waarvan je zelden wist of het rijden of droppen was. Door de opeenvolging lag de snelheid laag en lukte droppen niet meer, het werd dus proberen niet overkop te gaan. Ook hier veel gesukkel en een kleine val. Op een kort knikje omhoog stond iemand geparkeerd, dus nog wat tijd verloren. Het einde was plezant maar ik had een slecht gevoel na deze. Hier pas de 4e tijd.
Ik was er op gebrand om beter te doen, startte heel hevig in de 4e special die snel en flowy begon. Ik had het idee dat dit de hele tijd zo zou zijn. Tot plots… Een zee van grote stenen verraste mij, ik sjeesde er volle bak in en voor ik het wist vloog ik van m’n fiets. Viel met mijn hoofd op een steen en maakte een flinke smak. Effe groggy en m’n fiets zoeken. De voorrem was helemaal naar onder gedraaid en het stuur stond scheef. Ik had geen zin om te sleutelen, wou gewoon zo weinig mogelijk tijd verliezen en zette dan m’n weg zo maar verder. Beetje zot zonder voorrem maar toch heelhuids aan de finish geraakt. Ondanks dat had ik nog de 3e tijd, op 1sec van Liesbeth Hessens die op het einde lek reed. Veel geluk gehad, er stond een diepe kras op het kinstuk!
De 5e special was supersnel. Met mijn val in gedachte was ik behoedzaam voor onverwachte dingen maar eigenlijk kon je heel lang volle bak gaan deze keer… Stom. Ergens moest je rond een boom en direct erna was er een diepe put. Ik dook er met mijn voorwiel in en kon nog net mezelf tegenhouden om niet over het stuur te gaan. Eigenlijk was dat een drop, aha… Even sukkelen om eruit te geraken. De 3e tijd op ruime afstand.
In de 6e special reden we een steengroeve in met zeer steile stukken. Net toen ik Caroline bijhaalde stond er iemand stil op een steil knikje omhoog. We moesten te voet alsook te voet naar beneden. Wat verder maakte ze een fout op een schuine kant en kon ik voorbij. Een plezante special, 3e tijd op 8sec van Liesbeth.
De laatste special, eindelijk! Fysiek voelde ik niks terwijl we toch al 6u bezig waren maar mentaal en technisch ging het me niet meer af. Over deze had ik de wildste verhalen gehoord. Er waren twee moeilijke dingen en ook twee alternatieve omwegen (chickenline). De eerste zou steil zijn met drops, daar zou ik zeker voor de omweg gaan. De tweede, een supersteil stuk met bochten, wou ik toch proberen. Alles liep goed tot ik aan de splitsing kwam van het tweede obstakel en er gewoon voorbij reed! Dju! De hele omweg dus en geëindigd met een wrang gevoel. Dit kostte mij 7sec op Liesbeth haar 2e tijd.

Geen foutloos parcours en een zware crash, ik hoopte dat ik alsnog op het podium stond. De 2e plek kon ik wel vergeten.
Toch nog 3e geworden maar wel spijtig. Liesbeth en ik kunnen spannend strijd leveren maar zij durft toch meer dan ik…
Alex Marchal won zoals verwacht.

Kristien Nelen