Kristien Nelen derde in Epic Enduro in Frankrijk

Kristien Nelen derde in Epic Enduro in Frankrijk

ava

Kristien Nelen nam, op aanraden van haar teammaatje Alexandra, deel aan de Epic Enduro in Frankrijk. Ze eindigde er derde. Ze vertelt vol passie over haar belevenissen in deze legendarische wedstrijd.

“Doe je ook niet mee aan de Epic Enduro?” vroeg teammaatje Alexandra. En zodoende was ik ingeschreven zonder te weten wat deze wedstrijd inhield… Toen ik later eens tijd had om de Franse website te doorploeteren wist ik niet wat ik zag! Euhm…dat is dus 90km, 4.300 hoogtemeters en 8 specials op één dag??? En de snelsten werden verwacht er zo’n 9u over te doen? Oepsie!!! Er werd gereden in 3 lussen van ong. 30km met een 3-tal specials. Na één lus passeerde je telkens terug de start/finish en je moest binnen de tijdslimiet zijn, anders mocht je de volgende lus niet aanvangen. Zo kon je brons (1 lus), zilver (2) of goud (3 lussen) halen. Enkel voor goud was er een klassement. Zware kost…niet zomaar op’t gemakje naar boven peddelen.

Jammer genoeg voor Alex brak zij een week voor deze enduro haar pols en kon niet mee.

Donderdagavond 3 april was het dan zover. Ik reed mee met het busje van MTBclinics richting Zuid-Frankrijk om er daarna nog een stage (Ride2Hell Bootcamp) in Noord Spanje bij aan te plakken. Onderweg een kort nachtje in een F1 hotelletje om dan in de late namiddag in Mons La Trivalle te arriveren. Na het ophalen van de startnummer met de wachtrij en in orde brengen van het materiaal was het al snel laat en dus meteen eten en in bed voor weerom een korte nacht.

Om 3u ging de wekker al. De start was om 5u en de 1e special was dus een nachtelijke special. Er werd met de 500 deelnemers tegelijk vertrokken, een klim van een uur… Mooi zicht die lange sliert lampjes. Ik probeerde deze klim zo snel mogelijk te doen zodat ik niet lang moest wachten om de 1e special te starten. Zodoende wou ik met voldoende marge de tweede lus aanvangen. De nachtspecial was al een ferme, à la “enduro Ambleve” die al geldt als de moeilijkste in België, maar dan in het donker! Ik dacht “als dit al de nachtspecial (= makkelijkste) is, wat gaan we dan nog allemaal onder de wielen krijgen??”…

De volgende twee klimmen en specials dacht ik dit nooit uit te rijden, zo zwaar, zo steil. Ik was superblij met het 28-tands voorblad XX1 dat ik speciaal hiervoor kreeg van het team. De afdalingen gingen mijn petje te boven, dit was echt downhill. Ik moest meerdere keren te voet, hoge drops, stenen, steile rotspartijen,… Manmanman dit had ik nog nooit gezien!

De klim naar de 4e special (2e lus) ging er helemaal over. Een uur omhoog op de bike en dan nog een dik uur stappen, bike duwen, bike dragen. Tot zelfs het pad ophield en we de lintjes naar de top moesten volgen loodrecht omhoog en met een stormwind die me uit evenwicht bracht. Onmenselijk, afzien. Ik dacht echt aan stoppen na deze lus. De mooie special die bijna een half uur duurde maakte dan weer veel goed. Nog 1 special en dan passeerde ik weer de bevoorradingszone aan de finish, ik was al zeker 8u onderweg…

Blij dat ik weer de tijdslimiet haalde, mijn moraal had een boost gekregen nadat ik zag dat ik tweede stond. Ik ging dan maar ineens door met de derde lus, echter zat hier ook nog een tijdslimiet voor de laatste special. Bang dat ik deze niet ging halen fietste ik stevig door. De zevende special kwam er een dame kort na mij aan om te starten. Ze stelde voor dat ik als eerste ging, er hing spanning want we wisten beiden dat we voor het podium reden maar we wisten niet hoe goed de ander was. Met extra druk reed ik nu nog sneller maar moest ook wel weer een paar keer van de fiets wegens té gevaarlijk, kort nadat ik aankwam nog geen dame te zien. Dat zat goed!

De tijdslimiet voor de laatste special haalde ik ook. Iedereen die het haalde ging uit het zicht van de jury meteen de kant in om even te rusten. Special 8 was er weer goed over en ook glad, ik ging nu 3x tegen de grond terwijl ik de hele dag nog niet was gevallen… Er zaten ook nog pittige klimmetjes in en de benen waren al zo kapot na 12u fietsen en wandelen. Van sprinten -zoals je normaal doet- was amper nog sprake en telkens ik viel schoten mijn bovenbenen in kramp. Eindelijk de finish! En dan was het nog niet gedaan, nog helemaal terug naar de échte aankomst zonder te weten hoe ver dit nog was. Een beetje de hel…

Na 13,5u werd mijn “gouden brevet” op mijn nummer geplakt, nog nooit had ik zolang op de fiets gezeten. Ik was op maar super tevreden, ik dacht dat ik 2e was maar er was blijkbaar nog een dame achter mij die in de specials sneller was. Ik werd dus 3e en wat teleurgesteld maar toen ik zag achter wie, dan was dat een hele prestatie!

Winnares was de bekende Nadine Sapin (Scott) die al een mooi palmares heeft o.a 2x winnares van de Franse enduro series en de loodzware Trans Vesubienne en 2e was de Duitse Kerstin Kogler van het BMC Enduro Team. Ik mocht dus best tevreden zijn! Er waren maar 4 dames die alle lussen hebben uitgereden binnen de tijdslimiet, dat zegt ook al wat. Slechts 200 van de 500 starters hebben het gehaald. Nu heb ik zoiets van “dit nooit meer” maar tegen volgend jaar zal de goesting er weer wel zijn om weer zo af te zien.

Graag wil ik de ouders van Alex Marchal bedanken voor hun goede zorgen (en extra hoofdlamp a ) tijdens de Epic en de mannen van MTBclinics voor de sfeer en het leerrijke en leuke bootcamp in Spanje de week nadien! Top kunnen trainen om mijn techniek weer wat bij te schaven!