Kristien Nelen over de enduro in Treuchtlingen

Kristien Nelen over de enduro in Treuchtlingen

Kristien Nelen trok naar de endurowedstrijd in Treuchtlingen samen met onze reporter Jan van Dijk. Ze vertelt over haar ervaringen.

Pas mijn 2e wedstrijd, na de Easyphone Cup eind april in Belgie waar ik 2e werd. De verwachtingen waren nog niet hoog omdat ik weet dat ik wedstrijdritme nodig heb wat betreft techniek. Het is hier nu eenmaal niet makkelijk om lange technische afdalingen te trainen. Verder zat ik nog wat met de knieblessure (val) met vermoeden van kruisband/meniscus scheur. Ik kon klimmen en sprinten maar de knie buitenwaarts draaien in bochten was nog moeilijk en plotse bewegingen of een val zouden een catastrofe zijn. Dat laatste resulteerde in een gespannen en (te) voorzichtige rijstijl met weinig vertrouwen. Dat zorgde voor een slecht gevoel bij de verkenning op zaterdag, samen met Jan Van Dijk (Offroadbiking.eu) die mij vergezelde als begeleider én reportagemaker. Spijtig dat Rob zijn vrouw nog ziek is, voorlopig sta ik er alleen voor dus alle hulp is welkom. Waarom dan toch deze grote wedstrijd? Omdat ik me wel moet voorbereiden op het BK op 3 mei. Rusten kon daarna nog.

Zaterdagavond was er nog een proloog. Dikwijls is dat een vrij fysieke special, zo werd ik eens 3e bij een wedstrijd in deze serie in Kronplatz (Italie). Deze was echter een afdaling van een skipiste met reuzeslalom. Net als skiërs moesten we met hoge snelheid tussen paaltjes laveren. Ik was veel te bang om weg te schuiven in de bochten en durfde de fiets niet plat te leggen, de knie goed uitsteken was er ook niet bij. Verder had ik de proloog slechts 1x geoefend terwijl anderen dit meermaals deden. Dat kwam omdat we tijdens de verkenning stage 4 gemist hadden en deze alsnog zijn gaan zoeken. Ik werd pas 17e, ontgoocheld. Niet leuk om zo uit te kijken naar de wedstrijd op zondag…. Ik zag het niet echt zitten.

Zondag weer mooi weer en eens we vertrokken waren begon ik er steeds meer zin en plezier in te krijgen. De 1e special liep redelijk, ik behaalde de 13e tijd (dit weet je wel pas na de wedstrijd). Een lichtlopende klim bracht ons naar de 2e special, hier zat een kort vlak sprintstuk in wat resulteerde in een mooie 9e tijd! Nu begon het nog maar pas want want 3 & 4 waren de moeilijkste met veel stenen en supersteile stukken en steile bochten. Dat was dan ook te zien aan de tijden, een 16e en 15e tijd. Al had ik er wel telkens een goed gevoel bij, het blijft mijn zwakke punt al was ik hier extra voorzichtig.
Er volgde een zware steile klim naar de 5e special, de beentjes begonnen zich te voelen. Een lastig begin over stenen waar je moeilijk snelheid kon maken. Een 10e tijd en slechts 2sec op de 8e! De 6e special was heel bochtig en een steil einde, een van de leukste. Het werd een 11e tijd met weer 2sec op de 8e! Op naar de laatste special, we waren meer dan 3.5u onderweg. Deze begon met grote kombochten waar je enorm hard ging, de max! Dan een technisch stuk waar ik bij verkenning de verkeerde lijn had maar nu mooi juist zat bij een steile drop en bocht tussen bomen. Dan volgde de slalom op de skipiste en de finish. Bij deze had ik een 15e tijd maar alles lag dicht op elkaar, ik zat op 1sec van de 12e plek. Ik begon met een slecht gevoel maar eindigde met een plezant goed gevoel, top!

Eindresultaat was een 14e plaats, niet echt goed maar heb me toch herpakt na de proloog. Misschien moet ik niet te streng zijn, het was een sterk deelnemersveld met supertalentje Raphaela Richter (Radon Factory Team), een paar goeie downhillsters en zelfs de Amerikaanse Olympische Cross-country ster Mary MacConnelough die zich ook op enduro gaat storten. Sommigen van die profs waren daar al van donderdag en kenden de specials bijna vanbuiten. Achteraf gezien dus wel tevreden en geen last gehad van de knie.

Volgende wedstrijd is zondag in Frankrijk.