Kristien Nelen over de strandrace in Blankenberge

Kristien Nelen over de strandrace in Blankenberge

Kristien Nelen reed zondag haar eerste mountainbikewedstrijd van het seizoen: de strandrace in Blankenberge. Dat verliep niet zo best. Ze kwam ongelukkig ten val en moest afgevoerd worden naar het ziekenhuis. Gelukkig kwam het uiteindelijk nog allemaal goed…

 
Zondag stond ik in de bittere koude aan de start van mijn eerste mountainbikewedstrijd, een strandrace van 50km dan nog wel.

Bij de start vond ik aansluiting bij Fien en Githa die als eerste door het mulle zand waren geraakt. Er vormde zich een groepje met nog Kim Saenen en Pauline Delhaeye. Net voor het keerpunt moesten we richting dijk draaien en daar werd ik verrast door een brede strook van ijs en sneeuw. Githa en Fien kwamen er zonder problemen door maar ik hoorde Kim achter mij vallen en maakte dan zelf ook een slipper. Ik zette de achtervolging in maar het gat was geslagen, ik besloot er gewoon een training van te maken.

Noodlot

Aan het andere keerpunt zag ik dan dat Fien en Githa eigenlijk helemaal niet zo ver waren als ik dacht en dat gaf me weer wat hoop. Echter na één volledige ronde sloeg het noodlot toe, ik begrijp het nog altijd niet. Ik was gewoon op’t besneeuwde strand richting Zeebrugge aan het rijden toen plots mijn achterwiel volledig wegklapte en ik tegen de grond ging. Ik voelde dat iemand op mij in reed en over mij viel. Een hevige pijn ging door mijn onderrug. Ik kon niet meer recht, dan zijn er jeeps gekomen en hebben ze mij opgeladen en naar het ziekenhuis gebracht. Foto’s van de rug brachten geen breuken, barstjes of verschoven wervels aan het licht. Een echo sloot schade aan de buikorganen uit. Jaja, deze mannen gingen niet over één nacht ijs (en maar goed ook). Ik mocht zelfs niet naar het toilet toen ik op de uitslag lag te wachten “want we weten nog niet of je wel mag rechtstaan”… Als je dat te horen krijgt dan gaan er toch allerlei gedachten door je hoofd. En dan duurt het wachten héél lang!

Gelukkig liep alles dus goed af. Zwaar gekneusde spieren en een week rust was het verdict. Ik was blij dat Robke erbij was, hij was mijn fiets nog gaan terugzoeken. Blijkbaar had de organisatie hem afgespoten en netjes aan de inschrijving gezet! Fantastisch toch. ’s Avonds nog een telefoontje van organisator Geert Bernaert om te vragen hoe het was, hoeveel doen er dat?

Geen podium dus maar een dagje ziekenhuis. Een dikke pluim voor de organisatie en zijn medewerkers om zo snel ter plaatse te zijn en mij de beste zorgen te geven.

Volgende zondag vertrekken we met het team op stage naar Spanje, hopelijk kan ik daar terug trainen.