Kristien Nelen over haar cross aan de Schelde

Kristien Nelen over haar cross aan de Schelde

ava

Kristien Nelen nam deel aan de Scheldecross en had meteen met een lekke band aan de start af te rekenen. Ze wisselde aan de volgende post en kon meteen aan een inhaalrace beginnen… Kristien geeft haar relaas…

Zaterdag nam ik bij wijze van training nog eens deel aan een cross. Ik kende dit parcours nog van het BK van 2 jaar (?) terug, best leuk.

Ik had slechte benen en probeerde dan maar zoveel mogelijk op het parcours te rijden in de hoop dat ik het eruit zou fietsen. Helaas verbeterde dat gevoel niet.

Aan de start merkte ik dat ik plat stond achteraan, geen tijd meer en Rob staat al in de post… Ondanks dat had ik eens een goeie start: meteen goed weg en ik kon opschuiven! Echter op het einde van het asfalt begon mijn wiel te slingeren, ik verloor wat plaatsen. In het speeltuintje werd ik opgehouden doordat iemand met haar stuur achter een paaltje in een haakse bocht bleef hangen. Ik zag er een deel voorbijgaan aan de buitenkant. Ik reed wat ik kon maar ik zat echt op de velg. Ik hing nu helemaal laatste. Eindelijk, de materiaalpost! Een goeie wissel door Rob en ik kon beginnen aan de inhaalrace, nu al wetende dat ik waarschijnlijk de laatste ronde eruit zal moeten…

Ik voelde meteen het grote verschil tussen mijn vertrouwde Lapierre en de tweede hands gele fiets die een pak zwaarder is en gewone bandjes heeft. Ik had hier ook nog niet op gereden sinds vorig jaar… Maar soit, ik kon tenminste verder. Al vrij snel had ik iemand te pakken: erop en erover. Op de dijk merkte ik nog meer het verschil tussen tubes en bandjes: ik werd een beetje door elkaar geschud en dat deed geen deugd aan mijn nek. Hopla, ik kon weer aansluiten en kwam wat onder de mensen, weer kon ik er een paar voorbijgaan.

Ik zag Anja Geldhof rijden en had de indruk er zo naartoe te kunnen maar dat sloeg toch tegen. De beentjes draaiden vierkant. Ik maakte de fout om steeds te proberen door die ene langere zandstrook aan de post te rijden. In de verkenning lukte dit en ik was daar zo trots op dat het persé nog eens moest lukken! Daardoor verloor ik wel telkens weer mijn voorsprong, een domme zet dus.

Ergens in het zand botste ik op mijn voorganger die zich vastreed, mijn voorwiel zat vast. Ik moest even stoppen om de rem te verstellen en moest weer terug achtervolgen.

Het laatste stuk gaat een Engelse mij nog voorbij, ik wist dat “ze” voor de balkjes stonden om je eruit te nemen dus ik geef nog even het volle pond.

Ik voelde dat er achter mij iemand kwam en als ze langszij ging, deed ik de deur dicht. Vorige wedstrijd werd ik telkens in de kant gereden toen ik iemand voorbij wild. Ik dacht nu eens slimmer en steviger te zijn. Me niet laten doen. Als ik haar voorbij liet in de bocht zag ik dat het de winnende dame is…Compton. Ik voelde me slecht, schuldig. Dit had ik niet gewild!

Achteraf bleek dit dan ook nog eens op TV te zijn geweest, het kon niet erger. Ik heb mijn excuses aangeboden, ik had er gewoon de hele nacht van wakker gelegen!

Ik werd nog dertigste, dus een zevental rensters ingehaald. Lijkt niet veel maar ik heb toch het gevoel dat ik deed wat nog haalbaar was.

Nu drie crossen op drie pech gehad of iets voorgehad…het mag gaan stoppen. Volgende week Bosduin Kalmthout, ik zal alles uit de kast halen voor mijn supporters in deze “thuismatch”!

Kristien