Kristien Nelen over haar cross in Lichtaart

Kristien Nelen over haar cross in Lichtaart

Kristien Nelen startte afgelopen weekend in de veldrit van Lichtaart, een bosparcours waar ze erg naar uitkeek. Helaas werd ze pas zeventiende en was daar heel ontgoocheld over. Maar ze kijkt uit naar de crossen in Hasselt en Mol.

Afgelopen zaterdag was het Moedige Veldrijder te Lichtaart, een wedstrijd waar ik naar uitkeek vanwege het leuke bosparcours. Ik voelde echter bij de verkenning dat de benen niet goed waren, waarschijnlijk zat daar de driedaagse schoolreis voor tussen. Ondanks dat amuseerde ik me op het parcours, tot ik zag waar de start was… Vrijwel meteen een berg zand op met bovenaan een haakse bocht, dat ging problemen geven, er waren maar twee berijdbare sporen.

Bij de startopstelling ging iedereen natuurlijk aan de binnenkant staan, waar het beste spoor was en het dichtst bij de bocht bovenaan. Toen ik mocht opstellen zat er niet veel anders op dan in het midden voor het tweede spoor te gaan staan, dan stond ik op de tweede rij. Ik was goed weg maar die voor mij niet, toen ik op snelheid was probeerde ik haar te passeren maar net dan dook het zand op. Ik moest snel beslissen: het losse zand of achter die trage blijven. Ik koos voor het spoor en bleef er achter, halfweg zag ik iemand naar het binnenste spoor doorsteken, aha dat ging dus! Die sporen lagen ver uit elkaar. We konden dit vooraf niet proberen omdat dat stuk een deel van het parcours was, de start was apart. Ik deed dit ook in de hoop wat op te schuiven en kwam achter Lise (Vanomobil) tot plots nog iemand dat deed ondanks dat er geen plaats meer was want we reden in een treintje. Ze kwakte Lise tegen een paaltje in de linten en raakte mij ook, we vielen bijna en moesten lopen. Hierdoor wat plaatsen verspeeld.

Op de volgende bergjes was er telkens een opstopping waardoor ik te voet stond. Een paar bochten verder gaan er twee voor mijn neus liggen en ik moet alles dichtgooien. Op de zandvlakte waren er twee bochten die gelopen werden, ik liep de eerste bocht door terwijl iemand probeerde binnendoor te lopen terwijl daar helemaal geen plaats was. Ze duwde haar fiets tussen mijn fiets en het paaltje en we zaten vast! De fietsen haakten in elkaar, ik probeerde snel terug los te geraken maar dat lukte niet. Haar pedaal zat volledig door mijn spaken. Ik bleef wonderwel rustig, werd niet kwaad. Alsof we alle tijd van de wereld hadden, begonnen we de boel te ontwarren.  Ondertussen passeerde heel het peloton. Eindelijk los, het leek wel een eeuwigheid! Ik denk dat we bij de laatsten terug vertrokken, tussen de dames-nieuwelingen die achter ons waren vertrokken.

Dat was weer moeilijk inhalen, op de bergjes vielen die dikwijls stil maar er was meestal maar één lijn: ofwel wortels ofwel los zand. Ik begon stilaan op te schuiven maar moest veel risico nemen, paar keer bijna den decor in… Zowel dat als benen die snel volliepen en de frisheid die ontbrak maakten dat ik niet spectaculair kon inhalen zoals voordien wel al gebeurde. De laatste ronde nog geknokt met een Canadese maar het ging niet meer.

Het werd slechts een 17e plaats waarmee ik natuurlijk zeer ontgoocheld en niet tevreden was. Dat op een parcours dat normaal op m’n lijf geschreven is. Anderzijds deden er 3 Zwitsers, een Canadese, een Amerikaanse en een handvol Nederlanders mee dus een sterk deelnemersveld van 28 dames. Als ik kijk tussen wie ik vorige crossen zat, zou ik nu rond de negende tot  elfde plaats moeten zitten. Het was gewoon mijn dag niet en veel pech, spijtig. Op naar Hasselt en Mol.

Kristien 

Foto: Marc Van Est