Kristien Nelen over haar endurowedstrijden in Tsjechië en Zwitserland

Kristien Nelen over haar endurowedstrijden in Tsjechië en Zwitserland

Kristien Nelen reed enkele enduro wedstrijden in Ochenkopf(Tsjechië) en Lenzerheide. Zoals steeds vertelt ze vol enthousiasme hierover.

17 augustus vertrokken we voor 2 weken op vakantie, met daarin 2 wedstrijden. Eerste halte was aan de “Ochsenkopf”, een berg van 1000m tegen de Tsjechische grens. Dit was de voorlaatste manche van de Duitse Enduro One serie. Ik reed vorig jaar deze serie ook al en vond deze wedstrijd toen een van de mooiste, echter hadden ze deze keer een aantal moeilijke stukken eruitgehaald en/of vervangen door een stom alternatief :(. De proloog op zaterdag ging goed, tot ik bijna beneden was en mijn ketting er af lag! Ik moest het laatste stuk met bochtjes over gras dus uitbollen en kon niet bij-trappen. Teleurgesteld, ik weet niet eens hoeveelste ik was eigenlijk.
Zondag dan 6 specials, het ging wel maar ik had geen super gevoel. De laatste special (ook proloog), een van mijn lievelingsspecials in het bikepark: wortels, stenen en een paar snelle flowy stukken en op het einde een beetje fysiek met enkele sprintstukken. Ik was nog maar net vertrokken of mijn ketting lag er weer af! Omdat ik nog maar net gestart was stopte ik om hem er terug op te leggen maar er lagen kronkels in de ketting. Eerst probeerde ik die te ontwarren maar dat was hopeloos. Dan maar zo verder en geprobeerd door bij te “pumpen” om wat snelheid te behouden, deze track was niet zo steil. Plots zag ik dat de knopen eruit waren dus ik stopte weer, maar de ketting was gewoon wat verder gedraaid en nu zaten de knopen tussen mijn derailleur. Dan maar weer zo verder. Beetje gesukkel en de sprintstukken al steppend gedaan alsook het laatste stuk naar de finish. Maja, het mocht allemaal niet baten, ik had teveel tijd verloren. Ik viel van de 3e naar de 8e plaats. Balen. De ketting bleek geheel verdraaid en naar de vaantjes, ze hebben de derailleur uit elkaar moeten halen om de ketting eruit te krijgen… Nog nooit zoiets gezien. Daarbovenop verloor ik ook mijn 1e plaats in het klassement, wat een domper!

De tweede wedstrijd was in Lenzerheide, Zwitserland. De “Trek Bike Attack” is een van mijn favoriete wedstrijden. Het is geen klassieke enduro maar een downhill-marathon van 18km met een enduro-einde. Met massastart vanop 3000m naar beneden stormen om dan via enduropaadjes te finishen in het volgende dorp. Dit jaar hadden ze het parcours aangepast: een fysiek stuk met korte steile klimmetjes was vervangen door een dalend stuk door velden met lastige bochten. Dat was dus in mijn nadeel, maar het voordeel was dan weer dat de kwalificatie nu over het onderste gedeelte ging (dat meer fysiek was) ipv het afdaalgedeelte op de berg. En inderdaad, ik zette zelfs de 2e tijd neer! Fantastisch, nu mocht ik eens op de eerste rij starten :). Mijn wedstrijd kon al niet meer stuk -dacht ik- want dat was buiten de pech gerekend…
Zondag dus lekker op de voorste rij van de 25 starters, samen met meervoudig kampioene Tracy Moseley (Trek factory team). Zij had de kwalificatie niet gereden en moest dus eigenlijk achteraan starten maar blijkbaar gelden de regels niet voor sterren? Een kopstart maar nog voor de eerste bocht waren er 2 die me voorbij glipten. Net toen ik binnenbocht wou nemen werd mijn achterwiel omhoog gekatapulteerd door een grote steen waardoor ik controle verloor en buitenom moest, daardoor kwam er nog iemand binnendoor. Damn! Ik lag 4e en we waren met dat groepje goed weg. Ik kon al mijn lijnen rijden en maakte geen fouten. Ik hing achter Alba Wunderlin die heel ongecontroleerd reed, vorig jaar kon ik haar niet volgen. Halfweg de berg moest de Oostenrijkse Birgit Braumann (Trek gravity girls) aan de kant met een lekke band. Nu streden we nog met z’n 3 voor het podium en het fysieke gedeelte (mijn sterkste punt) moest nog komen: dat zag er goed uit! De voorkant van mijn fiets begon wat raar te voelen, had ik mijn vork dan toch te zacht gezet? Het werd steeds erger en moeilijker om mijn bike te controleren, ik kon Alba niet meer volgen… Hé hoe kan dat? Nu een zeer technisch stuk met stenen en bochten, ik kon nog amper sturen en besefte dat er iets mis was. Ja, een lekke voorband! Ik panikeerde. Zette me aan de kant maar kon niet helder denken. Ik draaide de band maar kon niet direct iets vinden. Eerst probeerde ik een “bommetje” in de hoop dat een gaatje zou dichtgaan met de latexvloeistof die in de tubelessband zat maar dit lukte niet. Dan vond ik het gaatje en probeerde dit te dichten met een “worstje”, iets vrij nieuw dat ik nog niet geprobeerd had maar al wel van “zien doen”…Lukte ook niet. Ondertussen besefte ik dat het game-over was, sowieso als je lek hebt. Het gaat immers zo snel bergaf dat je dit onmogelijk kan goedmaken. Dan maar binnenband gestoken en ondertussen was iedereen al lang gepasseerd. Dan kwam Birgit eraan, zij ging niet uitrijden zei ze. Ik twijfelde maar wou nog genieten van het parcours en ben dan toch maar door gereden. Ik kreeg het wel niet over m’n (competitieve) hart om over de finish te rijden om als laatste geklasseerd te worden en ben dus ergens afgedraaid. Liever een “DNF” (Did not finish) dan….
Te weinig woorden om te zeggen hoe rot ik me voelde, dit kwam dan nog eens bovenop de vorige pech. Het was allemaal wat teveel, had er even genoeg van.
Gelukkig waren daar nog enkele dagen Vogezen met Werner om dit allemaal te laten bezinken. ik ontdekte er nog mooie paadjes en het was alweer vergeten. Nuja, een beetje dan toch… 😉