Kristien Nelen over haar endurowedstrijden van de voorbije weken

Kristien Nelen over haar endurowedstrijden van de voorbije weken

Kristien Nelen nam deel aan een aantal enduro wedstrijden en sloot daarmee haar seizoen af. Ze doet haar verhaal voor ons.

Zaterdag 4 september trok ik naar de Vogezen. In Bikepark Lac Blanc volgde een plezante voorbereiding op de wedstrijd van zondag: Cannondale enduro Tour.
De droogte zorgde voor “gladde” trails, zeker omdat er veel steentjes lagen. Opletten geblazen! De eerste 3 specials liepen niet goed, ik kon mijn flow maar niet vinden en had moeite met de vele haakse bochtjes. De verbindingen waren lang en slopend en het werd al snel duidelijk dat we goed moesten doorrijden om binnen de tijdslimiet te finishen. De 4e special vond ik de leukste en het begon goed te gaan. De paadjes waren zeer smal wat weinig foutmarge toeliet dus ik durfde niet al te snel gaan. De 5e special zou een lang vlak stuk bevatten dus ik veranderde mijn kettingblad voor de start van een 30tands naar een 32. Het bleek eerder bergop te zijn, ik gaf alles, denkende dat ik hier serieus wat tijd zou kunnen goedmaken.
Omdat ik krap zat in tijd wisselde ik niet terug om naar de laatste special te rijden maar dat sloeg tegen. Het was nog een lange klim die eindeloos leek, ik moest op mijn limieten rijden om er tijdig te geraken. Snelsnel gestart maar beneden was het onduidelijk naar waar je moest om de wedstrijd te beëindigen. Uiteindelijk de weg gevonden en net op tijd bij de aankomst om de timing-chip in te lezen.
Nadat iedereen binnen was bleek ik 5e te zijn maar de 4e dame was meer dan een half uur buiten tijd. Blijkbaar had de organisatie de tijdslimiet te strak gezet en keken ze niet zo nauw… Ik had dus voor niks zo gestresst en alles gegeven om op tijd te zijn. Niet tevreden over deze wedstrijd maar ’t was plezant!

Vorig weekend (10&11 september) was het te doen in Duitsland, voor de finale van de Enduro One serie. Door de pech van vorige wedstrijd werd deze laatste beslissend: wie won, won ook de serie. Zaterdags mochten we weer 2 specials verkennen, waarvan één ook de proloog was. Omdat het nu op details zou aankomen besloot ik om ook de overige te bezichtigen, dit is toegestaan maar dan wel te voet, naast de fiets. Het was de eerste keer dat ik dit deed en ik was dan ook ontsteld toen ik te voet nr 2 deed maar anderen gewoon zag rijden! Het ergste was dan nog dat ik ook mijn naaste concurrente, Tanja Naber en haar team, op een “verboden” special zag rijden. Toen ik daar nadien met anderen over sprak bleek dit al langer gemeengoed… Het maakte mij boos en gefrustreerd. Ik reed een goeie proloog maar Tanja won met 4sec verschil.
De wedstrijd dan. De 1e special verliep niet zo goed als op training, ergens een verkeerde lijn en op het einde te lang gesukkeld in een haakse bocht. Nr 2 ging wel goed: een goeie flow maar nog wat te agressief in de bochten en daardoor moest ik veel terug optrekken. De 3e had een tof eerste stuk, geen problemen hier. De 4de startte in een bikepark met een rockgarden gevolgd door een northshore (smal houten verhoog) en een paar kombochten. Daarna werd het natuurlijker. Wauw wat een leuke trail!! Het ging echt super. Ook de 5e en laatste special die we als proloog reden liep zo mogelijk nog beter! Vlammen zonder fouten, wat ’n gevoel. Beter dan zaterdag op de proloog en blijkbaar even snel als Tanja.
Ik finishte met een goed gevoel maar toch was dit niet voldoende om te winnen… Het werd de ondankbare 2e plek op amper 14sec over 5 specials. Tanja won, ze was telkens 3 a 4 sec sneller (zoals voorbije wedstrijden), dankzij de “stiekeme verkenningen”? Ik had de organisatie hierover ingelicht en sprak haar ook aan maar ze bleef erbij dat ze niet op hun fiets zaten, ik bleef erbij dat ik wel iets anders zag. Uiteindelijk gaf ze toe het stuk waar ik haar zag op het zadel te hebben gezeten maar ze beweerde dat ze hun voeten op de grond hadden. Tja, ik zag wel duidelijk dat ze gewoon reden en nog niet traag ook… Ik had geen zin in ruzie, het was altijd een toffe meid dus ik liet het daar bij. Ik was super tevreden over mijn rijden, voor mezelf had ik lekker gewonnen! 😉 Zodoende werd ik ook 2e in het eindklassement. Maatje Hilke Grosse werd 3e op een 30tal dames.
Ik heb nadien nog eens met de organisatie samengezeten en ze erkenden het probleem. Ik begrijp deze manier van werken niet, zij zijn de enigen die het zo doen. Ofwel sta je verkenning toe bij alle specials, ofwel niet, simpel. Twee specials laten verkennen en de anderen ook al uitpijlen maar verbieden ze te rijden is vragen om valsspelen. Ze gingen het nog eens bekijken voor volgend jaar. Wel leuk dat ze open staan voor kritiek en verbetering. Verder is dit een van de best georganiseerde series die ik al reed.
Hiermee sluit ik mijn enduro-seizoen af.

Graag dank ik mijn sponsors: Fietsshop Uitgeest, downhillsport.nl, Agu, Maloja kledij, FiveTen schoenen en Schwalbe en trainer Jos Henderieckx die mij met raad en daad bijstaat!