Kristien Nelen over haar Krawatencross in Lille

Kristien Nelen over haar Krawatencross in Lille

Kristien Nelen is al enkele jaren onze gewaardeerde columniste. Ook nu vertelt Kristien haar belevenissen in de Krawatencross in de bpostbanktrofee in Lille. Ze deed nog eens mee in een cyclocross. Hoe het haar verging, lees je hieronder.

Na enkele maanden van gesukkel met het hielbeen/achillespees kon ik eindelijk deelnemen aan mijn eerste cross! Gelukkig kon ik wel blijven fietsen, alleen rechtstaan op de pedalen en krachttraining was moeilijk. Lopen was verboden en daarmee kon ik niet starten in de zware moddercrossen in mijn eigenste Essen en Loenhout.
Het was dus maar afwachten hoe het zou gaan, ik zag het vooral als training aangezien nu de intensievere trainingen aanbreken met het oog op de start van het mountainbike-seizoen in maart. Ik had er een paar jaar terug ook gereden en vond het een leuk parcours dat best wel aansluit bij het mountainbiken vanwege de bospaadjes. Ik ben nu eenmaal geen “weidestoemper”.

Natuurlijk moest ik helemaal als laatste starten, niet echt ideaal op zo’n bochtig parcours. Ik was goed mee weg, wat opgeschoven en wou nog verder doorschuiven maar ik vond geen gaatjes. Aan de bocht nam ik buitenom, blijkbaar goed idee want iedereen nam binnenkant en daar stropte het wat op. Hupsakee weeral wat plaatsen gewonnen!
Dan in rechte lijn naar het zand en daar wat te voorzichtig aan begonnen en paar plaatsen terug kwijt… de veranderde staat van het parcours verraste me. Van harde beton met harde sporen naar zacht mul zand op minder dan 2u tijd! Iedereen begon te lopen maar ik had geen zin om af te stappen en dacht zo tijd te winnen als zij terug moesten opstappen. Niet… Het zand was té mul en ik reed me vast in een bocht. Toch lopen dus en paar plaatsen kwijt. Dan nog ergens een foutje bij het oprijden van een zandhellinkje waar het ook zachter was geworden en ik was de aansluiting kwijt.
Ik trapte nog wat ik kon het lange rechte stuk windop naar de balkjes viel wat tegen. Ik had nr 44 in zicht en dat werd mijn mikpunt. De volgende rondes minder fouten en ik kwam steeds dichter. Op gegeven moment begon ze weer terug uit te lopen terwijl ik niet het gevoel had dat het vat afgeraakte maar mentaal was dit wel een tik. Ik reed wat ik kon maar ik ging precies niet vooruit, was ik dan echt zo slecht??

Uiteindelijk werd ik eruit genomen, dat zat er al aan te komen. Ik zat nog niet kapot maar voelde de beentjes wel. Ik was ook niet echt ontgoocheld omdat ik er fysiek wel een goed gevoel bij had en dat ging sowieso het belangrijkste zijn.
Terug bij de camionette kon ik het niet geloven! Ik zette mijn fiets weg en zag dat het achterwiel niet draaide. De rem zat tegen de velg, er leek iets aan de hand met het kabeltje… Ik had dus waarschijnlijk de hele koers zo gereden!! Hahaha en ik dacht dat het aan mezelf lag dat ik niet vooruit ging! Opgelucht dat het dus toch niet zo slecht gesteld was met de conditie maar nu toch wél ontgoocheld over de uitslag (37e). Het was dus zéker een goede training!
Daarna ben ik nog met de koersfiets naar huis gereden om er een duurtraining bij aan te breien.
Kans op revanche op 22 februari in Oostmalle, de fiets is alvast binnen voor reparatie. Bedankt Fietsshop Uitgeest!

Kristien