Kristien Nelen over haar wedstrijden deze zomer

Kristien Nelen over haar wedstrijden deze zomer

Kristien Nelen reed deze zomer al verschillende wedstrijden, zowel cross-country als enduro. Zoals altijd is Kristien vol enthousiasme over haar koersen.  We hebben al haar verslagen van de afgelopen maanden verzameld op één bladzijde en geven ze met veel plezier mee.

Zaterdag 30 juli zat ik in Houffalize. Ik wou nog eens meedoen aan een XC (cross-country), de discipline waarin ik begon en 3 titels behaalde. Het was wel wat wennen aan de XC-fiets. Tijdens de verkenning kwam ik ten val in een bocht en viel met m’n knie op een scherpe steen. Ik had wel pijn maar ik had gewoon nog een rondje afgewerkt. Een diepe kap erin maar het ergste was de knieschijf die geraakt was. Zondag de fiets op om te proberen maar ik had nog teveel pijn om een volledige, laat staan fatsoenlijke wedstrijd te rijden. Daarbij was er het risico om het erger te maken en volgend weekend moest ik mijn 1e plaats verdedigen in het enduroklassement. Met veel pijn in het hart ben ik dan niet gestart. Jammer maar het was de beste keuze.

Afgelopen weekend vond dan de 3e manche van de Duitse Enduro One serie plaats in Dunsberg. De knie was zo goed als genezen dankzij kinesiste Mieke Oostvogels, al was ik nog niet geheel pijnvrij. Zaterdags mochten we special 1, 7 en 8 trainen, waarvan die laatste ook de proloog was. Nr 1 en 7 begonnen hetzelfde met na 2 bochten een leuke sprong over een wortel en dan een diepe put in met een kombocht. Daarna volgden korte bochtjes en wortels. In de 7 zaten twee heftige sprongen waar je ook een alternatieve omweg had, hier gebeurden serieuze valpartijen en uiteindelijk schrapte men een ervan. Ook in nr 8 (proloog) zat een sprong, over een pad, een “roadgap” dus. Bij mijn eerste verkenning wou ik naast de sprong rijden en zag te laat dat er achter het knikje een slootje of diepe geul lag. Ik remde nog maar het was al te laat, met mijn voorwiel erin. De vering klapte dicht en ikzelf kreeg ook een enorme schok, ik voelde mijn voet omklappen en dan een hevige pijn. Een beetje verder kwam ik tot stilstand, tot mijn grote verbazing hing mijn schoen aan het pedaal en mijn voet was er uit! Wat een pijn. Ik voelde dat het best ernstig was, deed m’n Five Ten schoen terug aan en vervolgde voorzichtig mijn weg. Bij de EHBO direct er ijs op, de enkel was al dik. Ze zeiden dat het goed was dat de schoen mijn voet loste, als ik erin was gebleven had ik mijn enkel of kuitbeen kunnen breken! Dank aan de Five10 schoenen dus! 🙂
Ze hebben een windel gelegd voor steun want ik moest de proloog nog rijden. Eigenlijk was dit een saaie special, gewoon rechtdoor, met een aangelegde zigzag en op het einde een kort vlak stuk om te sprinten en twee bulten bergaf. Die ene sprong maakte het spectaculair.
Ik had een goeie run, alles dichtgegooid bij die geul om de fiets erdoor te duwen en dan snel weer opgetrokken. Sjans dat ik goei benen had! De pijn viel mee. Blijkbaar was er één meid die durfde te springen en dat was nu net mijn hevigste concurrente…. Tanja Naber van het Haibike Enduro Team. Uiteindelijk won zij de proloog, 3sec sneller…
Zondags een mooie dag op het stoffige parcours. De enkel was nog dik, blauw en pijnlijk maar ik kon er op stappen dus fietsen zou ook wel gaan.
Voor de 1e special had ik een groter kettingblad gestoken aan de start, Sram XX1 laat toe om snel te wisselen tussen kettingbladen. Je moet eerst nog de berg op geraken natuurlijk! Deze verliep goed maar niet zo soepel als gisteren op training. Blijkbaar was ik inderdaad 2sec trager dan Tanja. Ik vloekte omdat de finish veel eerder lag dan gisteren waardoor een lang sprintgedeelte wegviel, en dus ook het nut van het grotere voorblad… Pffft! Ik wisselde terug naar een kleiner blad om de berg terug op te geraken en liet die vervolgens zitten voor de volgende specials.
De 2e special werd geschrapt uit de resultaten vanwege verkeerd gereden renners of mensen die het parcours afsneden. Spijtig…
De 3e special was ook snel, flowy maar had een verradelijk einde. Er hing een bord “Attention”. Een grote dikke boom, ik nam rechts en belandde op een heftig worteltapijt waardoor ik mijn voet even moest zetten. Links van de boom was de goeie optie maarja dat kon je niet van tevoren zien… Even balen dus. Achteraf op de timing had ik wel de 2e tijd! Slechts 1sec achter een plaatselijke renster (die de trails kent) en 8sec voor op concurrente Tanja die pas de 20e tijd reed.
Nu verlieten we de “berg der Kelten” om met een lange transfer naar een andere berg te rijden. De 4e vond ik een domme special: superkort (1 minuut!). Een dropje, naar beneden, vals plat naar boven, snel opeenvolgende kombochtjes en slalommen tussen boompjes en dan een korte afdaling. Je kon geen snelheid houden, lastig en niet leuk. Toch had ik hier de snelste tijd. We zaten hier met z’n drieën op hondersten van een seconde omdat het zo kort was!
De 5e special was langer. De Haibike meid had een ongelofelijke tijd van 2.19min waar niemand in de buurt kwam. Ik weet niet wat ik daar mis heb gedaan, ik had de derde tijd met 2.25.
Special 6: een mini-bikeparkje met kombochtjes, dropjes en een tafel (sprong). Niet mijn ding en ook weer amper een minuut. Tweede tijd op 2sec van Tanja.
We fietsten terug naar Dunsberg voor de laatste specials, ik begon meer last te krijgen van de enkel. Nr 7 verliep niet lekker en was nochtans een van m’n favorieten, teveel geremd en te traag/voorzichtig door de bochten. Pas de 4e tijd maar ook Tanja had een matige run met een 3e tijd en 3sec voor. De laatste die we ook als proloog reden: ik had me voorgenomen om volle bak te gaan en niet te remmen om dan over dat slootje te liften. Ik wist dat het krap ging worden, al kenden we op dat moment de timing niet, het zou op seconden aankomen dus ik moest iets proberen. Met die enkel was het toch niet makkelijk om de knop om te draaien. Het was lang wachten, er waren veel valpartijen, renners die toch sprongen maar dan crashten… Eindelijk kon ik starten. Alles ging goed, alsook de sloot, mooi erover. Ik verloor bijna geen snelheid: top! Ik had nog goede benen en kon er nog alles uitpersen op het laatste vlakke stuk. Zeer tevreden over deze special (snelste tijd, 2sec voor!) maar het was afwachten of dat genoeg was voor de overwinning.
Al meteen nadat mijn chip ingescand werd hoorde ik de speaker afroepen dat ik 2e was (van 34 dames)… Tanja had met 2.5sec gewonnen. Ik was zeer ontgoocheld maar ik wist dat dit eens ging gebeuren en dat deze wedstrijd de minst technische was en dat het dus moeilijker zou zijn om het verschil te maken. Dat de top 5 allemaal binnen de 40sec lag (na 8 specials) van de winnares zegt al genoeg. Wie weet was ik wél gewonnen als men nr 2 niet had geschrapt?? Maar ja, als-als… ’t is nu zo.

Nu de verstuikte enkel laten genezen (het mag stoppen met kwetsures) en uitkijken naar “Ochsenkopf” (tegen de Tsjechische grens), een van de leukste en technische manches dus daar moet wat te rapen vallen. Al verwacht ik dat wereldtopper Raphaela Richter (Radon Factory Team) weer zal mee doen want zij woont daar ergens. Ik sta nog wel steeds 1e met 10 punten voorsprong op Tanja Naber en nog 2 wedstrijden te gaan, spannend!

26/6: BK downhill, La Roche/Maboge
zaterdags een goeie trainingsdag met 5 runs. Tijdens de middag een zware bui op onze kop en even gewacht om verder te doen.
zondag 2 trainingsruns, het lag goed droog. Dan de kwalificatie: een goeie run met dito tijd, yes! Vlak voordat we de finale reden viel er weer een serieuze bui, ik was al op weg naar boven met de shuttle. Aan de start wou ik mijn goggle (bril) schoonvegen maar ineens kwamen er grote vlekken op, de speciale glanscoating ging er af! Mijn goggle werd daardoor onbruikbaar en ik moest zonder starten, met alle gevolgen vandien: al meteen na de start kreeg ik modder in m’n ogen en zag amper iets. De run verliep niet al te best daardoor maar ook omdat het gladder was dan ik verwachtte.
Ik werd 2e Belgische achter teamgenote Roos en 3e algemeen (was ook Nederlands kampioenschap), het hoogst haalbare en wel tevreden. Blij dat ik de downhillfiets van Fietsshop Uitgeest (mijn team) mocht gebruiken!

3/7: enduro One, Wildschonau (Oostenrijk)
Vrijdags vertrok ik naar Oostenrijk, zaterdag konden we 1 special en de proloog oefenen. Die laatste ging over een alpenweide met aangelegde sprongen, niet m’n ding. Uiteindelijk kon/durfde ik 1 van de 3 sprongen, hopen dat dit voldoende was voor een degelijke tijd. De andere special was superleuk en zeer technisch met veel wortels. Ik behaalde een 3e plek in de proloog en dat terwijl er meer dames waren die 2 van de 3 sprongen deden.
’s Nachts viel er veel regen maar zondag was het goed weer. De 1e special was degene die we mochten oefenen en lag er best moeilijk bij. Ik finishte deze toch met een goed gevoel. De 2e special was niet technisch maar héél fysiek: een lange sprint van 4minuten eigenlijk. Ik vond dit niet goed gaan maar had blijkbaar wel een goede tijd. De andere specials verliepen vrij goed.
Ik werd 2e achter Raphaela Richter, een jong toptalent (Radon factory team) die top 5 haalt in wereldbekers. Zij zal niet alle manches rijden dus moet ik zien dat ik de rest voorblijf om mijn 1e plaats in het klassement te bewaren.

5/7-10/7: Trans Verdon (Frankrijk)
Van Oostenrijk ging het naar Frankrijk. Een 5daagse wedstrijd met enduro-en XC (cross-country) specials. Er was een XC-klassement , een enduroklassement en een algemeen klassement. Een nieuwe formule dus, ongezien.
Ik wist dat het maar de vraag ging zijn of ik voldoende hersteld was voor zoiets zwaars. Inderdaad, het ging wel goed maar ik was niet fris en had niet genoeg power in de xc-specials. Die specials bleken meer enduro te zijn met enkele klimmen, terwijl de enduro specials enkel afdalen waren. De eerste dag waren de specials onder de verwachtingen maar daarna was het plezant en uitdagend. De meeste trails waren zeer smal, met weinig foutmarge. In een haarspeldbocht ging ik over m’n stuur en belandde in een ravijn, ik gleed naar beneden en kwam tot stilstand tegen een boompje, ondersteboven. Ik probeerde recht te krabbelen maar geraakte de steile helling maar moeilijk op. Veel tijdverlies dus… De dag erna was er een fantastische special met grote rotsblokken, dikke fun! Maar ook op het randje, nogal spannnend dus. Dikwijls was het 2u klimmen en de hitte woog ook zwaar. Elke dag zaten we zo’n 4 a 5u op de fiets. Een keer moesten we langer dan 2u klimmen, met een stuk te voet de fiets op de rug dragen. De special was een supersmal paadje langs een bergflank: rechts de berg, links een diep ravijn, geen bomen om je tegen te houden deze keer … Af en toe lagen wat rotsen in de weg en ergens ontbrak er zelfs een stuk pad waar je over moest springen.
We reden van de ene naar de andere plaats en sliepen in tentjes, onze bagage werd vervoerd. Lekker avontuurlijk! 🙂
Ik had stevige concurrentie van ex-teamgenote Alexandra Marchal, zij had speciaal voor deze wedstrijd een andere fiets ter beschikking, tussen enduro en XC in en met de nieuwe bredere “plus” banden waarmee je makkelijker over rotsen en wortels rolt. Ze woont nu meer in Frankrijk en haar vriend is de organisator en zij kennen dus alle trails. Nuja, ook zonder dat was zij waarschijnlijk de beste. Zij won alle klassementen en was dus ook 1e algemeen, ik was overal 2e, een Franse was 3e.
Een mooie ervaring maar ik zou het niet nog eens doen. Omdat ik hierna even rust nodig had, heb ik niet meegedaan aan het BK XC (cross country), wat ik achteraf wel spijtig vond maja, keuzes maken…

Kristien