Kristien Nelen over haar weekend in Houffalize

Kristien Nelen over haar weekend in Houffalize

ava

Kristien Nelen reed de XC wedstrijd in Houffalize met de handrem op. Ze wilde schitteren in de endurowedstrijd. Maar daar viel ze van de ene verbazing in de andere. Lees haar verhaal hieronder.

Donderdag 1 mei wou ik al graag het veeleisende parcours gaan verkennen maar ik moest aanwezig zijn op de scholenveldloop. Het onderwijs is niet altijd zoals sommigen denken. Taxi Rob heeft me opgepikt en zo zijn we avonds aangekomen in Houffalize.

Vrijdagmorgen de nummer afhalen en verkennen. Ik was er niet gerust in, want het had nog  geregend en naar het schijnt was het al supertechnisch met heel steile stukken met rotsen en wortels. Speciaal hiervoor had ik een ‘dropperpost” gemonteerd. Dat is iets uit enduro: een zadelpen die je zadel met een druk op een knop doet zakken en stijgen. Handig want zo heb je meer ruimte alsook verlaagt het je zwaartepunt. Dit gaat volgens mij in XC komende jaren toegepast worden doordat de parcours steeds extremer worden.

Het lag glad en ik had maar tijd voor 1 rondje want de Masters startten om 11u. Alles lukte buiten 2 stukjes afdaling waar ik van de fiets moest en ook 2 steile klimmetjes die te glad lagen. Ik had zere benen en met de endurowedstrijd op zaterdag (die ik wou winnen) besloot ik om op reserve te rijden.

Bij de start voelde ik meteen de slechte benen, op het einde van de startklim heb ik de groep laten rijden en mij in het wiel van Steffi Derveaux gezet. Een goeie zet want toen we het parcours opdraaiden stond de rest al stil aan een smal stuk afdaling waardoor Steffi en ik dan maar de “chickenway” kozen. De laatste afdaling koos ik een omweg maar ik betwijfel of dat goed was. Plots zag ik iedereen van links de berg af lopen, waar kwamen die vandaan? Blijkbaar iets gemist bij de verkenning… Geen idee hoeveelste ik hing maar ik vervolgde de rest van de koers op een gezapig tempootje, viel er eentje voor mij, daar nog iemand met geblokkeerde ketting,… Dat gaat hier goed… Door met zoveel reserve rond te rijden kwam ik altijd fris aan de moeilijke afdalingen en maakte ik nergens fouten.

Naar het einde toe begon alles op te drogen en was het leuker rijden, ook de pijn in de benen verminderde. Ik hoopte op een rondje minder zodat ik me nog meer kon sparen en dus liet ik me op het einde inlopen door de winnares zodat ik moest stoppen aan de finish.

Uiteindelijk werd ik nog zelfs 12e van de 20, en dat aan dit toeristentempo! Ik dacht dat ik bij de laatsten zou zijn en dat ze mij naar huis gingen rijden. Blijkbaar lag het niveau van deze klasse 1 toch niet zo hoog als ik dacht. Misschien had ik wél voluit moeten gaan, dan had er een 8e, 9e of 10e plek wel ingezeten. Maar ja, ik had mijn keuze gemaakt en prioriteiten gesteld. 

 

Nadat ik vrijdag deelnam aan de XC wedstrijd (12e), mikte ik vooral op de enduro van zaterdag. De meeste rijders zijn vrijdag gaan verkennen en ik hoorde daar al negatieve dingen over. Het zou veel te makkelijk en snel zijn, enduro-onwaardig. Gelukkig waren daar nog Kristof Lenssens en Kris Hertsens die de laatste 2 specials mochten aanpassen waardoor ze toch wat technischer werden. Ik twijfelde zelfs eerst nog of ik niet beter met mijn XC fiets zou starten.

De 1e special was simpel en kort: recht naar beneden op een breed pad en dan op het einde een steil stuk met 2 leuke bochtjes. Special 2 was best leuk maar weer vrij gemakkelijk, met één klim erin. De verbindingstukken waren lang terwijl een special slechts 2 minuten(!) duurde. We moesten dan ook gewoon het parcours van de marathonwedstrijd gedeeltelijk volgen, daar hadden ze dan de “moeilijkste” afdalingen van genomen om te timen. 

De 3e was zelfs lachwekkend: gewoon één recht stuk en that’s it! Door de vele reclamaties werden er dan maar strobalen gezet waartussen je moest slingeren?? Special 4 en 5 waren al niet veel beter, ik kon zelfs niet bijtrappen. De XX1 was hier een echte handicap.

Dan eindelijk iets spannend onder de wielen! De 6e lag wat glad in het eerste stuk, daarna volgde een spectaculair stukje over een rotskam. Jammer genoeg werd ik gehinderd door twee voorliggers die doodleuk stopten en bleven staan op het smalle paadje. Na het “waauw” gevoel op naar de laatste special. Die begon ook zeer technisch, bovenop een rots, om dan al slingerend door een bosje naar het oude Wereldbeker-parcours te gaan. In het bosje bleef ik met mijn pedaal achter een stronk haken en het kostte me wat tijd om los te geraken. Op het wereldbeker-parcours was het XC-time met klimmen en vals plat om dan in het dorp te finishen. Deze duurde dan weer 5 a 6 minuten, waarvan misschien 2 minuten enduro.

Dan was het 4u wachten op het podium. Mijn ongeloof was groot toen organisator Golazo zei dat er geen podium voor dames was! Volgens hen omdat enkel ik ingeschreven was, wat een onzin! Ze hadden dan zogezegd ook geen bloemen en trofeeën voorzien, noch het vette prijzengeld vermeld op hun site. Ik verzamelde de twee andere dames, we gingen ons niet zomaar laten afschepen! Uiteindelijk deden ze wél een podium en er waren wél bloemen en mooie trofeeën… Alleen klopte de uitslag niet doordat de 1e dame een plaats (en dus ook het nummerbord) overgekocht had. Soit, we hadden tenminste ons podium. Ik was derde op 1 minuut in 7 specials en natuurlijk teleurgesteld. Had ik mij hiervoor gespaard gisteren in de XC? Gemengde gevoelens…

Foto: Eric Dominicus