Kristien Nelen over haar zware val in de Superprestige in Gavere

Kristien Nelen over haar zware val in de Superprestige in Gavere

ava

Onze columniste Kristien Nelen besloot na een maand training te starten in de Superprestigeveldrit in Gavere. Maar het liep helemaal anders dan verwacht. Kristien viel zwaar en hield er een hersenschudding, een barst in de oogkas, een gehavend gezicht en een week werkonbekwaamheid aan over. Gelukkig had ze niks gebroken…

Na 1 maand training besloot ik om te starten in de superprestige Gavere. Vorig jaar startte ik al op 1 november in de Koppenberg maar nu wou ik wat langer opbouwen met duurtrainingen. Ik vond dat het MTB-seizoen er onder geleden had.

Gavere lag me vorig jaar wel met die klimmetjes en afdalingen maar nu lag het er veel slechter bij. Gelukkig had ik een nieuwe fiets gekregen van Lapierre en mijn Team fietsshop Uitgeest waardoor mijn verzet beter aangepast is. 

Bij de verkenning viel me op dat de beschermende kussens van de steile afdaling te hoog bovenaan hingen en het laatste stuk niet beschermden. De loopstroken lagen zeer zwaar door de kleimodder, niks voor mij… 

De wedstrijd van de nieuwelingen liep zodanig uit dat ik mijn sprints niet meer kon trekken aan de startzone. Ik besloot rustig te starten. Ik geraakte niet meteen in mijn pedaal waardoor ik achteraan belandde. De eerste afdaling was chaos, een kleine opstropping. De eerste loopstrook viel ik helemaal stil maar zodra ik terug op de fiets zat liep het weer lekker.

De inhaalrace kon beginnen! Ik was mooi aan het opschuiven tot ik de tweede keer bij de beruchte afdaling kwam…

Ik wou zo weinig mogelijk remmen omdat je dan begon te schuiven. Plots sloeg mijn fiets naar rechts in een geultje en ik viel. Ik knalde daarbij keihard met mijn gezicht tegen een paaltje van de linten. Daarna wist ik het even niet meer… Blijkbaar buiten bewustzijn geweest.

Ik hoorde van alles en plots lag ik in de EHBO-tent. Iemand vroeg mijn ogen te openen, maar dat lukte niet. Kloppende pijn aan de hele rechterkant van mijn gezicht en ook mijn nek. Ze trokken mijn ogen dan maar open en schenen met een lichtje. Ik was bang dat mijn oogkas of jukbeen gebroken was. Praten ging moeilijk maar ik kreeg nu één oog open en zag allemaal bezorgde mensen.

Ze deden me een nekkraag om en voerden me af met de ambulance naar UZ Gent.

Daar staken ze een infuus en ik moest onder de scanner en nog wat foto’s van romp en knie. Stilaan kwam ik meer bij, al voelde ik me verschrikkelijk moe. Ik dacht dat ik zeker de helft van de tijd daar geslapen heb! Mijn rechteroog ging nog steeds niet open, zo moest het dus voelen als ze op uw “face” boksen.

Eindelijk kwam het verlossende bericht dat ik niks gebroken had, waarschijnlijk wel een barstje in de oogkas en de sinus was wat geraakt. Ik moest daarom antibiotica nemen om infecties te voorkomen. Verder een hersenschudding en een week werkonbekwaam.

Maandag en dinsdag heb ik veel geslapen. Vandaag, woensdag ging  het al wat beter. Nog veel nekpijn en pijn aan oogkas en oog.

Ik hoop dat ik 30/11 kan starten op het Provinciaal Kampioenschap te Rijkevorsel.

Graag wil ik iedereen bedanken die me geholpen heeft: Eddy Vandervaeren die een eerste keer meeging als verzorger, Peggy (mama van Aurelie Vermeir) en alle andere helpende handen.

Kristien