Kristien Nelen pakt zilver op BK enduro

Kristien Nelen pakt zilver op BK enduro

Kristien Nelen pakte zilver op het BK enduro in Neupré. Zoals gewoonlijk vertelt ze er uitgebreid en enthousiast over.

‘Als voorbereiding had ik de week voordien nog de Cannondale enduro tour in de Vogezen gereden. Ik wel er mooi zesde op 16 dames in internationaal gezelschap. In de laatste en langste special (9min!) die ook afwisselend fysieke stukken bevatte, haalde ik zelfs de vierde tijd!

Vorig weekend dan één van de hoogtepunten van het seizoen: het BK! Dit jaar in Neupré bij Luik, vier jaar geleden al het toneel van het allereerste BK enduro, dat ik nog won ook! Toen waren de specials heel fysiek, weinig technisch en speelde alles zich af in de blubber. Dit jaar andere omstandigheden: zwoel en drukkend warm. De specials bleken moeilijker en een lange klim in een special bleek ook geschrapt, damn!
Na mijn titel in 2014 was het de Waalse Alexandra Marchal die als topfavoriete iedereen naar huis reed, afgelopen wereldbeker was ze 15e. Nu was het misschien hét moment om haar te kloppen op een eerder fysiek parcours, mentaal had ik het voordeel dat ik haar hier 4 jaar geleden klopte. Verder moest ik rekening houden met de 17-jarige Camille, zus van wereldtopper Martin Maes én thuisrijdster, waarschijnlijk kende ze alle trails… Ondanks dat is ze sowieso goed bezig, sommige wedstrijden scheelden wij maar enkele seconden. Caroline Soussigne, zus van topper Julien, is normaal ook een te duchten tegenstandster maar kent een minder seizoen. Deze drie waren dus mijn dichtste concurrenten en eender wie zou dit kunnen winnen. Ik was heel zenuwachtig en gespannen. De eerste special was vlak, fysiek, maar bochtig. Ik vond dat het niet zo goed ging maar blijkbaar had ik toch een goeie tijd op slechts 2sec van Alexandra (weet je pas na de wedstrijd). De kop was er af en daarmee ook de meeste spanning, op naar de 2e special. Deze was meer dalend, de technische stukken gingen best goed maar fysiek kwam ik maar niet in race modus. Ik had zo hard getraind voor die fysieke stukken en nu kwam het er niet uit? Ik voelde mijn benen totaal niet, dat zat dus goed maar toch miste ik iets…panache, frisheid? De avond ervoor had ik turnfeest en lag ik pas om 1u in bed. Of geloofde ik er niet genoeg in en was het een mentale kwestie? Het was ook wennen aan de zeer korte specials (1 a 3.5 minuten) na enkele wedstrijden met lange specials.
Het was zweten, met al die bescherming aan voelde het nog meer benauwend. Bij aankomst van de start van de 3e special voelde ik me niet lekker, beetje misselijk. Of waren het nog zenuwen? Dit verdween gelukkig en ik kon goed starten. Ik zag een lint hangen, een bocht naar links. Ik reed een opening van een weide in (de vorige special had ook zo’n stuk) en zag geen pad meer en besefte mijn fout. Terugdraaien en 5 meter verder moest je even links om een bareel heen. Pffff! Wat dom! Dat was helemaal niet duidelijk! Dan sprinten over een breed pad en weer kon ik precies niet alles geven. Verderop het enige klimmetje in de hele wedstrijd (spijtig) maar ook hier had ik het gevoel dat ik niet vooruit ging. Het gladde stenige stuk erna ging wel lekker maar daar zat Camille, die 15sec later was gestart, bijna in mijn wiel. Een mentale opdoffer. Al troostte ik mij met het gedacht dat zij dit kende en dus niet verkeerd was gereden. Bleek trouwens dat bijna alle Vlamingen daar verkeerd waren gereden… Ik herinnerde mij dat daar 4 jaar geleden een seingever stond, daarbij hadden ze die opening moeten afspannen. Spijtige zaak. Ik was er al zeker van dat ik niet meer zou winnen en dat zelfs de 2e plek verloren was, 15sec, dat maak je niet zomaar goed. De 4e special had een ander begin maar hetzelfde moeilijke stenige einde. Bij de voorlaatste (verborgen) bocht maak ik dezelfde fout door die verkeerd aan te snijden. Alexandra was blijkbaar tegen een boom beland maar of dat iets zou veranderen…
De 5e special was megakort, 1 minuut! Maar deze liep wel heel goed, het krikte mijn zelfvertrouwen weer wat op.
In de 6e special ging het plots steil naar beneden in een geul waarna je weer steil terug omhoog moest, alle remmen los dus maar howla! Ik had mijn snelheid en de steilte wat onderschat en in plaats van de helling af te rollen vloog ik door de lucht, zo’n “aaaargh”-moment! Hopen dat alles goed komt en als je dan land zo’n “YES!” en “WAUW!” gevoel, adrenaline! Door de snelheid werd ik de volgende helling op gekatapulteerd waarbij ik nog net de boom kon ontwijken waar je voor moest afdraaien om weer naar beneden te sjeezen… Amai dat was close! Hierna nog 2 zo’n coole ups en downs en dan de finish. Wow dit was de max! Het leek wel of ik nu pas wakker werd en was helemaal ondersteboven van mijn “prestatie”, voor één keer was ik eens niet aan mijn remmen geweest haha! Wat een kick! Ook de laatste special had zo’n einde maar wat minder spectaculair, deze ook heel netjes gereden.

Best tevreden over mijn techniek maar niet over mijn sprints. Doordat de verbindingstukken niet lang waren en zeker niet zwaar, waren mijn concurrenten niet moe en konden zij tijdens de specials fysiek goed voor de dag komen. Mijn sterk punt is dat ik even hard kan blijven sprinten op het einde van zo’n wedstrijd terwijl iedereen al moe is van zowel het sprinten in de specials als de lange klimmen tussenin. Dat kon ik nu niet uitbuiten, we hadden maar 2u gereden terwijl dit dikwijls bijna 4u is! Mijn leeftijd en het “diesel”-principe zullen hier wel mee spelen 
De uitslag werd opgehangen en ik durfde niet eens te gaan kijken. Dan bleek ik toch nog 3e algemeen te zijn en 2e op het BK. Camille Maes had knap topfavoriete Marchal geklopt met 1.5sec! Dat had ik niet verwacht, het thuisvoordeel heeft toch wel een grote invloed gehad. Ofwel was Alexandra voor een keertje minder goed en toch te kloppen geweest… ik had 35sec achter. Camille werd echter in een jongere leeftijdsklasse gehuldigd waardoor Alexandra haar trui behield en ik 2e werd. Soussigne had ik achter mij kunnen laten maar tot ieders verbazing was het Fien Lammertijn (5e algemeen) die als 3e op het podium werd geroepen. Bleek dat Soussigne haar licentie vergeten was en dus niet in aanmerking kwam voor het BK, een domper voor haar maar leuk voor Fien die nog maar aan haar eerste enduro-jaar toe is na XC en eliminator.

Kristien

Foto: Kristien Nelen