Kristien Nelen tweede in enduro en downhill in Villard-le-Lans

Kristien Nelen tweede in enduro en downhill in Villard-le-Lans

ava

Kristien Nelen nam afgelopen weekend deel aan de enduro en downhill in Villard-le-Lans. Ze werd in beide disciplines tweede. Lees haar met passie overgoten verhaal hier.

Afgelopen weekend zaten we met het team in Villard-le-lans bij Grenoble (Fr), op uitnodiging van sponsor Lapierre. We waren donderdag vertrokken want vrijdag diende zich al een eerste wedstrijd aan: de enduro.

Beetje lastig om zo meteen de lift in te gaan naar 1800m en de 1e special te beginnen zonder even te kunnen “wennen” aan de omgeving en ondergrond. We wisten totaal niet wat te verwachten. Zowieso mocht er niet verkend worden maar het was beter geweest om een paar afdalingen in het bikepark te kunnen doen.

De specials waren lang en technisch met soms heel lastige stukken draaien en keren over natte stenen en wortels waardoor je veel je voeten moest uitsteken en de snelheid laag lag. Nergens zat er een klim(metje) in, wel enkele vlakke pedaleerstukken. De start was steeds per 2 en dan soms al meteen een smal paadje induiken. De verbindingstukken bevatten soms wandelstukken wat het allemaal best zwaar maakte. Bij één special had je een lang snel stuk over alleen maar gladde stenen, dat was spannend! De fiets sprong alle kanten op, het was lastig sturen en controle te houden. Elk moment kon je het decor in vliegen!

De laatste special was heel kort en startte boven het Bikefestival-dorp dat beneden aan de skilift lag. Het begon met een stuk fourcross parcours met leuke kombochten, sprongen en een gap. Om dan over te gaan op gras, draaien en keren en trapjes met een mooie finish onder de boog van het festival. 

Ik werd tweede maar door een misverstand/miscommunicatie miste ik het podium. Ik was doodongelukkig natuurlijk maar kreeg nadien toch nog mijn trofee!

Zaterdagnamiddag stond open voor training van het downhill marathon parcours. Het is boven op een berg starten en dan om ’t er snelst beneden zijn. Afhankelijk van de plaats kan dit 20 minuten tot zelfs 1 uur duren! Goede conditie en technische skills vereist! Met de lift naar 1800m waar de start lag. Het was wat zoeken naar pijlen, alle linten hingen er nog niet. Het was dan ook gissen naar de lijnen en of je mocht afsnijden en waar het dan kon… Soms heb je paden maar hangen de linten veel breder, dan mag je ook naast de paden rijden om een snellere lijn te nemen. Tactiek is dus ook belangrijk! Door technische problemen en het lange wachten op shuttle-bussen konden we maar 2 runs doen, daar lag ik wat van wakker.

Er werd begonnen met een kwalificatie in twee golven van 150 man, pas zondag vlak voor de start werd bekendgemaakt waar je startte. Ik was blij dat ik op de eerste lijn stond, blijkbaar hing dit af van je palmares. Dat was een groot voordeel want direct na de start had je een scherpe bocht, dan veel losse stenen en dan al meteen een lastig smal paadje. Ik was heel goed gestart en bij de 5 eersten rond de bocht, het smalle paadje kon ik goed rijden en ook de rest van de run liep schitterend (buiten een kleine valpartij). Met een brede smile aan de finish, ik was zeker bij de eerste 75, dan mocht je de A finale rijden! Mijn concurrente die de enduro won kwam aan met een lekke band, nu kwam ik in een ideale positie te zitten want zij zou meer achteraan moeten starten in de finale. 

De resultaten werden bekend gemaakt en ik stond als enige dame in de A finale, op de 5e startrij! Mijn concurrenten startten later in de B finale vanop een 7e en 8e rij (wat nog niet wilde zeggen dat zij niet konden winnen want het ging om de snelste tijd).

Het zou nu wel andere koek worden vanop de 5e rij…Daar had ik schrik voor, die massastart in dat pack. Ik had enkel nog maar de Trek Bike attack gereden vorig jaar en dat was dan nog met alle dames apart en vanuit het 2e startvak.

De start werd gegeven en 5 meter verder gingen er al meteen een deel tegen de grond, ik moest uitwijken om er rond te rijden. Aan de bocht zat ik daardoor aan de binnenkant met opstroppingen en iemand die vastzat achter het paaltje. Dan was het racen tot het smalle paadje en daar om ’t er eerst induiken maar er lagen veel losse stenen en iedereen begon te slippen en schuiven. Het was duwen en trekken tot je eindelijk wat kon rijden. Ik zag renners van alle kanten komen behalve van het paadje…In de verte zag ik ook mijn 2 teammaten dit doen. Ik ben dan maar wat mannen beginnen volgen die ook bochten afsneden maar kwam zo wel bijna in botsing. Verder verliep het allemaal wat chaotisch, op de pedaleerstukken kon ik wel weer wat goedmaken maar de 30 tands voorblad was te klein om nog veel mannen in te halen.

Naar het einde toe begonnen veel mannen moe te worden maar ik kon niet voorbij, dat was frustrerend. Met een slecht gevoel stond ik aan de finish, nu werd het spannend wachten op mijn concurrenten van de B finale. De enduro-winnares kwam als eerste dame al vrij snel na de eerste mannen…naar mijn gevoel was ze sneller.

Terug op het Bikefestival werd dit bevestigd: ik was weer tweede! Het moet dus wel een straffe madam zijn om 2 rijen verder te starten maar toch sneller te zijn. Ze was van Valence, bij Grenoble dus dat verklaarde al wel wat maar toch. Respect voor deze jonge meid!

Mijn teamgenoten hadden ook super gereden met zelfs een 16e plek bij de Masters. Rianne had lek in het begin en kwam daardoor bij de laatsten aan.

Ik moet nog veel leren voor zo’n downhill marathons, dat is wel duidelijk: niet te braaf zijn!