Kristien Nelen vierde in Malmedy

Kristien Nelen vierde in Malmedy

ava

Kirstien Nelen nam in Malmedy nog eens deel aan een XC wedstrijd. Ondanks een mindere voorbereiding werd ze er vierde. Haar volgende doel is nu het BK enduro in september.

Vrijdag werkte ik in de bloemenzaak van mijn man voor “moederkesdag” en daarna nog 3u aan het nieuwe parcours van de MTBschool Noorderkempen gewerkt. Niet meteen de juiste voorbereiding maar dat kon me niet schelen, XC is geen doel meer.

Zaterdag naar Malmedy met Rob. Niet om het parcours te verkennen, dat ken ik ondertussen al goed van enkele BK’s en andere Cross Country-wedstrijden. Het is een van mijn favoriete parcours en ik won er 2 titels. Bedoeling was vooral om terug te wennen aan de XC-fiets waar ik sinds april niet mee gereden had. Er zijn wel verschillen met de endurofiets: de XC is een 29er en de enduro heeft 27.5 wielen, verder heeft de Lapierre Spicy enduro 160mm veerweg voor en 150mm achter. De XC Lapierre heeft slechts 80mm voor en geen vering achteraan. Dit geeft een heel andere positie op de fiets. Ook de dunnere banden waren weer wennen… Ik installeerde wel een verstelbare zadelpen, ik kan het niet meer missen!

Het was leuk om eens te kunnen rijden zonder een rugzak mee te zeulen en met een licht helmpje maar ik voelde me maar “naakt” en vooral heel kwetsbaar zonder mijn protectie. Mentaal niet te onderschatten… Verder een leuk weerzien met alle “XC-vrienden”.

In tegenstelling tot de XC wedstrijd in Houffalize in mei (waar ik maar geen goed gevoel op de fiets kreeg in de technische stukken), liep het zaterdag op training al snel vlotjes. Had ik niet verwacht! Het parcours lag nat, ik twijfelde om de groffere  Continental Mountain Kings te gebruiken ipv de X-King. Maar ik had er alle vertrouwen mee in het afdalen dus ik liet het zo.
Zondag maar weinig dames aan de start, beetje jammer maar daar zat het BK marathon van vrijdag waarschijnlijk voor tussen.
Ik startte rustig en ook op de lange startklim reed ik niet voluit, ik had geen idee of ik nog wel 1.5u lang alles kon geven. Hoe ging mijn lichaam daar op reageren? Ik train nu vooral korte intensieve inspanningen zoals je ze bij enduro tegenkomt.
Ik hing achter Inne Bertels maar zodra de technische afdaling begon kon ik haar voorbijgaan. De korte startronde zat er op. De lange klim erna ging best goed maar op het einde van de 1e ronde kwam Inne terug bij mij op een lang steil klimmetje. Ik was er aan het sukkelen, mijn ketting versprong en ik stond te voet. Gelukkig volgde weer een technisch stukje waarna ik terug in haar wiel zat.
Zo ging het eigenlijk heel het eerste uur, een spannende strijd “haasje over”. Inne sterk bergop, ik beter bergaf.
Na een uur begon ik het te voelen en kreeg steeds meer moeite op de klimmen. Inne leek er net steeds beter door te komen. Net toen kregen we te horen dat we 3e en 4e lagen. Ik kon het amper geloven! Ik dacht dat we achteraan reden, 6 en 7 ofzo. De Nederlandse kampioene Anne Terpstra had opgegeven. Inne kreeg vleugels en mijn vat was af, na 1.25u koers gaven ze mij alsnog de bel. Ik had stiekem gehoopt dat ik mocht stoppen Nog een toerke zwaar afzien dan maar… Ik kon niet anders meer dan toeristentempo, de beentjes waren op maar fysiek leek ik nog te kunnen. Ik finishte als 4e met bijna 2u koers in de benen!
Ik kwam om de organisatie te steunen omdat ze als een van de weinigen een UCI klasse 1 voor dames organiseerden, alsook willen ze graag de wereldbeker of EK onder hun hoede krijgen. En natuurlijk omwille van het leuke technische parcours! Uiteindelijk miste ik maar net het podium! Het ging onverwacht goed, toch blijft enduro het hoofddoel. In september is het BK.