Kristien Nelen wint enduro in Nepal

Kristien Nelen wint enduro in Nepal

Kristien Nelen trok afgelopen paasvakantie naar Nepal. Daar genoot ze van het Himalaya gebergte en nam deel aan enduro wedstrijd die ze ook won. Lees hieronder haar enthousiast verhaal.

‘Op uitnodiging van de organisator trok ik tijdens de paasvakantie naar Nepal. Niet enkel voor de wedstrijd maar ook om dit mooie land te verkennen. De Himalaya zien is altijd al een droom geweest dus dit kon ik niet laten liggen!

Samen met mijn schoonbroer beleefden we er toffe avonturen die eerste week. Deze kan je later vinden in het uitgebreide reisverslag op mijn blog: http://www.bloggen.be/bikequeen_kristien/
Nu zal ik mij beperken tot het wedstrijdgebeuren. Terwijl in Europa al zo’n 4 jaar wedstrijden plaatsvinden, staat Azië nog achter. Tijd dus voor actie: Nepal, Vietnam en de Filipijnen sloegen de handen in elkaar en organiseren elk een manche van de allereerste “Asian Enduro Series”, naar het gelijkaardige “European Enduro Series”.
Op dinsdag werden alle deelnemers hartelijk ontvangen in Kathmandu waarbij ze alle nodige info kregen. De buitenlandse renners werden hierbij nog extra in de bloemetjes gezet.
Woensdag werd er een “warm-up-ride” voorzien in de omliggende heuvels. Ik had er al 4 dagen fietsen in het hooggelegen noordelijke Mustang- gebied (Annapurna) opzitten (tot 4200m) en twijfelde of ik wel mee zou gaan. In eerste instantie waren we wat ontgoocheld over de rit maar na enkele leuke snelle afdalingen zat de sfeer er goed in. Daarna werden we met busjes naar de plaats van de wedstrijd gebracht: de heuvels van Nagarkot (2000m). Enkele dapperen besloten om de 1e special al te rijden, die zou vlakbij het hotel liggen. Ik was benieuwd en ging mee, we waren echter naar de verkeerde kant gereden en pas na een uur klimmen vonden we een trail die de 7e special bleek te zijn. Supertof, maar uiteindelijk hadden we zeker 4u gefietst die dag…
Donderdag was het trainingsdag: alle 7 specials verkend. Gelukkig kregen we telkens een uplift, anders zou dat niet haalbaar zijn wegens de grote afstanden en lange klimmen.
Vrijdag was het dan de eerste raceday met 3 specials! De 1e special was al meteen een stevige klepper: een smal wandelpad met steile en kapotte trappen, zelfs met scherpe bochten in die trappenpartij. Nooit eerder zoiets gereden, dat was m’n ding niet… Ik moest als eerste van de dames starten, met een bang hartje. De trappen doken ook onverwachts op, dikwijls na een bocht. Zelfs na de eenmalige verkenning kon je onmogelijk de hele trail vanbuiten kennen. Het eerste gedeelte ging goed maar op de korte klimmetjes trapte ik meteen op m’n adem en mijn keel schroeide dicht. Fysiek kon ik niet voluit gaan. Beetje ontgoocheld gefinisht. Misschien was het de warmte, ofwel de nog sluimerende verkoudheid. Ik hoopte dat het beter ging.
Na een serieuze klim (geen uplifts vandaag) bereikten we de 2e special. Deze deed ik het liefste, supersnel met plotse technische stukken met stenen en smalle geulen. Dit alles in een dichtbegroeid bos, jungle. Het ging super, ik vloog! Zonder fouten deze kunnen afwerken, cool! Dat gaf een boost voor de laatste van de dag: een brede jeeproad bezaaid met stenen en putten. Hier was het zaak om goede lijnen te kiezen en de bochten goed aan te snijden. Er moest regelmatig bijgetrapt worden dus fysiek was hij ook best zwaar en lang. Twee keer een verkeerde lijn en dan mijn ketting eraf! Omdat ik met één blad vooraan rijd moest ik stoppen om hem er terug op te leggen, denk 10 a 15sec verspeeld. Daarna veel risico’s genomen om tijd goed te maken. Bleek ik deze special alsnog gewonnen te hebben met 5sec voorsprong! De Amerikaanse had ook teveel risico’s genomen en was 2x gevallen.
De tussentijdse uitslag was toch verrassend: ik stond aan de leiding met 35sec! Mijn sterkste concurrente bleek de Amerikaanse Powelson, het zou nog spannend kunnen worden morgen. Een Chinese stond 3e op een veilige afstand, tenzij er iets serieus zou gebeuren.

Proberen zo goed mogelijk te recupereren van deze stevige rit met fysiek pittige specials. Zaterdag stonden er nog 4 specials op het programma, waarvan er 2 supertechnisch waren.
In de 4e special, de eerste van de dag, voelde ik meteen dat ik goeie benen had. Voelde me zelfs beter dan gisteren. Deze eindigde in een dorpje waarbij je tussen de huisjes moest en mijn stuur er maar net tussen paste. De 5e special, een van de moeilijkste, diende zich aan. Het begin was nog redelijk maar dan dook je ineens de diepte in en de losse ondergrond zorgde voor een moeilijke controle. Ik koos voor meer veiligheid en controle boven snelheid. Er was één steile drop waarvoor ik van de fiets moest, op training crashten daar veel renners en ik kwam liever heelhuids terug naar België. Maar tijdens de special had ik me vergist van die plaats waardoor ik 2x van de fiets ben gegaan… Wat stom! De Amerikaanse had onlangs een downhillwedstrijd gewonnen, ik wist dat zij hier goed zou zijn. Als ik maar niet teveel tijd op haar verloren had…
De 6e special was de schrik van iedereen, met grote stenen die zorgden voor diepe drops. Spijtig genoeg had de organisatie besloten om deze niet te timen voor de dames . De laatste special was dan nog een fysiek heel zware met enkele steile klimmen, waarvan er eentje echt op de limiet was. De meesten liepen dan maar naar boven. Het eerste gedeelte was zeer snel en flowy, door de dichtbegroeide bossen, je zag amper waar je heen ging! Het was oppassen om niet op een boom te knallen of uit een bocht te vliegen. Veel crashes ook hier wegens de snelheid. Het ging weer super en ik kon zelfs de steilste klim op fietsen. De Amerikaanse was gevallen, ze gaf toe dat ze te gretig was om mij bij te halen.

Eens terug in het hotel hield de organisatie de uitslag geheim tot aan de podiumceremonie, spannend! 3e was alsnog de Chinese Tsai, 2e was Powelson en yes, ik had gewonnen! De max!!! Ik mocht met champagne spuiten en meteen daarna werd een duchtig feestje ingezet. Totaal anders dan wat wij gewend zijn: 1,2 en 3 worden afgeroepen, er wordt geklapt en iedereen gaat naar huis, that’s it… Hier was echt sfeer, iedereen kreeg een finishermedaille en begon elkaar te feliciteren, omarmen en te feesten. Geweldig!

Een pluim voor de organisatie (Gnarly) die de allereerste enduro organiseerde in Nepal. De trainingsdag bracht wat problemen aan het licht maar doordat zij goed naar ons, renners, luisterden, werden er aanpassingen gedaan waardoor de wedstrijd vlekkeloos verliep. De staf was heel vriendelijk en deed er alles aan om iedereen het naar hun zin te hebben.
Een ervaring om nooit te vergeten, alsook was het leuk om een beetje mee geschiedenis te schrijven door deze eerste enduro in Nepal én van de “Asia enduro series” op mijn naam te schrijven!’