Kristien Nelen wint Transmaurienne

Kristien Nelen wint Transmaurienne

ava

Kristien Nelen nam deel aan de Transmaurienne. Ze won bij de Dames Faster(+30) en was vierde algemeen. Haar hele dagboek lees je hieronder.

Deze meerdaagse in de Alpen stond al lang op mijn verlanglijstje. Ik had er al mooie dingen over gehoord oa

dat het supertechnisch is en mooie lange singletracks, dit jaar geen andere verplichtingen dus heb ik mijn kans gegrepen. Op de deeln
emerslijst een aantal bekende namen oa Kristine Noorgaard (Den) en Coralie Redelsperger (Fr), niet de eerste de besten… Noorgaard schreef eerder al de Transalp op haar naam terwijl Redelsperger top 40 rijdt in wereldbekers.

Woensdag stond de proloog in St Jean De Maurienne op het programma, voor mij de eerste keer dat ik zoiets deed. Het had wat weg van een City Challenge maar dan 3km ipv 500 meter en met een start vanop een platform, net als echte tijdrijders! De meeste obstakels waren steile trappen en scherpe bochtjes.

Net als wij bijna aan de beurt zijn begint het te regenen en de kasseitjes en marmeren plaveien komen er spekglad bij te liggen. Toen ik moest vertrekken ging er nog iemand onderuit in de bocht aan de aankomst…Ik besloot geen risico’s te nemen en traag te rijden in de bochten. Iets té traag bleek…Ik wist dat er zeer sterke tegenstanders waren en dat dit misschien wel de enige kans was om de Roze Trui te grijpen, maar de regen had er anders over beslist. Ik zette de 5e tijd neer bij de dames maar wel de snelste in mijn categorie. Mieke Deroo had 20seconden achter.

Donderdag dan de 1e etappe, “slechts” 20km maar wel 1000HM! Deze etappe sloeg tegen, waar waren de technische stukken waar iedereen zo de mond van vol heeft? Veelal weide en asfalt en dan nog een stom stuk steil bergop op de wand van een rivier. Niet te doen, je moest te voet maar het was zelfs onmogelijk om je bike naast je te duwen. Het eerste halfuur liep het nog vrij goed, ik reed samen met Mieke Deroo maar daarna leek het vierkant te draaien, ik ging niet meer vooruit.

Teleurgesteld kwam ik pas als 8e aan na 1.5u en 2minuten achter op Deroo. Zij werd 1e in de Faster categorie, ik was 2e. Even zat ik in een dipje: was de conditie nog altijd ver weg sinds het BK? Ik nam mn fiets op en merkte dat het achterwiel niet draaide…Dju, één zuiger zat vast tegen de schijf, vandaar dus dat het niet meer liep!

De 2e etappe zou technischer zijn, aan het profiel te zien ook geen lachertje (24km, 1400HM). Het was al stikheet maar de start was ideaal voor mij: een goed lopende klim, niet al te steil maar lang. Ik lag zelfs 3e en had een goeie dag. Bovenaan werd ik net voorbijgegaan door Redelsperger, we doken een zalige afdaling in met haarspeldbochten, wortels en stenen, de max! De Scott Scale liet zich makkelijk in de haarscherpe bochten gooien, de kwaliteiten van deze bike lijken nu pas echt boven te komen! Ik reed de hele tijd verder met Redelsperger die 3e stond in het klassement, aan de bevoorrading halfweg had ik wel een halve minuut achter, er volgde weer een bochtige afdaling. Onderaan geen pijlen meer te zien en ik vreesde dat ik ergens een gemist had, ik keerde terug tot ik iemand tegenkwam die toch ook mijn richting reed. Ik ben dan gevolgd en het was dus wel juist, verdomme een paar minuten verspeeld om een stomme reden en net nu ik kon strijden voor die 3e plek! Ik werd knap 4e maar was toch een beetje kwaad, er had meer in gezeten want Redelsperger had de Spaanse nog bijgebeend en ik had slechts 1 minuut achter. Net die ene minuut die ik verloren ben met terug te keren op mijn stappen…Ik won in mijn categorie met 1.54u, Mieke Deroo was 2e in 2u.

Dit bracht me in het klassement wel van een 6e naar een 5e plaats. De Deense maakte haar favorietenrol waar en stond in het Roze, de Spaanse zat op 2e en Redelsperger op 3.

Zaterdag stond de zwaarste etappe op het programma, een “marathon” van 42km (wij zouden dit geen marathon noemen gezien de korte afstand) en 2800HM. Het ging dan wel elke dag beter maar ik wist dat ik nu moest oppassen en me zeker niet opblazen in het begin. Op het einde zat nog een superzware lange klim die iedereen dood zou doen. De startklim reed ik in gezelschap van Kristine Noorgaard in de Roze Trui, ze leek geen goede dag te hebben maar dat was maar schijn, net als de vorige keren was ze nog gewoon “aan het opwarmen” en reed daarna steeds verder weg van iedereen. Ook de Spaanse en de Franse moest ik weer laten gaan, ik wou op eigen tempo rijden om deze zware rit tot een goed einde te brengen, het had geen zin om een half uur lang aan te klampen en boven je grens te rijden om daarna misschien compleet stil te vallen. Op een zwaar wandelstuk wegens te steil werd ik voorbijgegaan door een Francaise, het was superheet en het wandelen (lees: fietsduwen) viel me niet mee. Ik bleef haar wel in het vizier houden maar op de lange laatste klim raakte ik haar weer kwijt. De harde wind maakte het er niet makkelijker op en ik keek uit naar de afdaling naar de finish die maar niet kwam. Uiteindelijk finishten we bergop (blijkbaar werd er een stuk ingekort?), ik was kapot, uitgeput en 5e op weer slechts 1minuut in 3.50u!

Weer winst in mijn categorie en weer een plaatsje omhoog in het klassement, nu op de 4e plek!

Zondag de finale, op papier leek het profiel niet zo zwaar (22km, 1400HM) maar dat sloeg hard tegen en dan vooral door de regen die het parcours zeer glibberig maakte. Eigenlijk was het één lange klim van zeker 15km naar de top van de Col de la Croix du Fer maar dan offroad. Ik kon weer mee met de eerste 3 maar dan reed Redelsperger weg en restte me het gezelschap van de Spaanse Merce en de Deense Roze Trui. Ook Merce muisde ervanonder en ik op mijn beurt kon Noorgaard van me afschudden. Dat gaf me vleugels, wegrijden van de Roze trui! Bijna boven kwam ze echter terug, ze leek haar 2e adem gevonden te hebben. Ondertussen hadden we samen de Spaanse teruggepakt. Boven op de top moesten we door het slechte weer onze windvesten aandoen om af te dalen naar de finish en daar was de Deense nu net iets vlotter in en kon als eerste de afdaling aanvatten. Ik kon net achter de Spaanse beginnen en haalde haar al vrij snel in. Hoewel ze op de dalende stukken niet zo technisch leek en ik haar voorbij kon, ging zij me weer voorbij op de licht bergop stukken met stenen. Daarna ging het over in een moeilijke singletrack die gevaarlijk glad lag, daar kon ik van haar wegrijden. Sommige stukken waren echt té gevaarlijk en dus stapte ik af, gleed weg en viel met mijn bekken tegen een steen. Even bleef ik zitten, moest bekomen van de pijn, kon ik nog wel verder? Ik probeerde te staan, ik was niet van plan om mijn enige podiumplek af te geven! Het ging maar ook mijn voet deed pijn, ik kon er moeilijk kracht op zetten om af te dalen dus deed ik dat op één gestrekt been ipv met 2. Een hele bedoening maar het lukte me om recht te blijven. Een 2e technische sectie moest ik afstappen, het was zo steil dat ik mijn fiets niet meer kon houden en liet los. Een paar meter verder kwam die tot stilstand terwijl ik verder gleed op mijn achterwerk. Ik had er zelfs plezier in. Het laatste gedeelte was echt superleuk en technisch, maar “floep!” daar ging mijn voorwiel en ik ging weer tegen de grond maar het was gelukkig natte weidegrond waarop ik een paar meter verder schoof als was het een sliding uit de voetbal.

Ik kwam aan als 3e, superblij om mijn prestatie maar ook blij met het leuke parcours en de regen die het zo uitdagend maakte. Dat was mijn voordeel geweest waardoor ik de Spaanse zelfs nog 3 minuten aansmeerde enkel en alleen in die afdaling.

Op de eindceremonie mocht ik dan de 1e prijs bij de Dames Faster (+30) ontvangen en werd nog 4e algemeen. Gezien mijn slechte eerste dag had ik toch nog veel goedgemaakt, het ging elke dag beter terwijl ik net dacht dat ik telkens slechter zou rijden. Ik hou er in ieder geval een supergoed gevoel aan over en ben blij dat ik dit heb kunnen meemaken.

Dank aan mijn vriend Werner die me steeds steunde en bevoorraadde en aan Kris De Nef voor de hulp met de remblokken, verder aan alle Belgen die me aangemoedigd hebben (en dat waren er veel!). Dank ook aan mijn sponsors die dit avontuur mogelijk maakten.