Raid Bocq is slijtageslag voor materiaal

Raid Bocq is slijtageslag voor materiaal

Jan Versteynen was één van de vele deelnemers die zondag de Raid Bocq reed, een marathon die deel uitmaakt van de BAMS series. Hij was verontwaardigd over de staat van het parcours die zorgde dat het een slijtageslag werd voor het materiaal en schreef er een column over.

Het leek eerst een vrij saaie rit te worden met weinig uitdagingen. Groot was de verontwaardiging tijdens de rit, vlak na de tweede bevoorrading werden we een klei moeras pad ingestuurd waar echt niet te rijden viel en de dure mountainbikes werden herschapen in hopeloze klei klompen. Derailleurs, kettingen , wielen, veranderden in dubbel zo zware onhandelbare en onberijdbare ‘carbon met klei’  monsters. Massa frustratie , boosheid , veel bikers keerden de kortste weg huiswaarts. Om dan na de blubber nachtmerrie van sommigen te horen dat je gewoon rond dat bos kon rijden….

Vroeger was ik mede-organisator van de Summerbike plus in Boom. Vroeg in de ochtend werd het parcours gecontroleerd om de bepijling na te gaan en problemen te vermijden.

Verder kwamen we ergens voor een ketting met hangsloten die het pad blokkeerde en ergens voor een omgevallen meervoudige boom dwars over het pad. Ook werden we aangesproken door twee mannen, die blijkbaar eigenaar waren van een stukje parcours wat verderop en waarvoor de organisatie geen toestemming had gevraagd.

Dit was onbegrijpelijk. In 30 jaar mountainbiken nooit meegemaakt. Een manche van de BAMS al helemaal onwaardig. Ik stond daar met een E bike van 25 kilo en camelbak van 8 kilo (met tweede batterijen 3 liter sportdrank)  op mijn rug. Bike woog daar snel 50 kilo. Duw dat maar omhoog terwijl je zelf met zomerschoenen 20 cm diep zakte. Onvergetelijk. De elektrische AXS derailleur helemaal onder de klei blubber. Goed om al dat dure spul naar de vernieling te helpen.

Nadat we die bikes met takjes proberen terug berijdbaar te maken, reden we verder met krakende kettingen en veel te zwaar bollende machines. Wat verderop aan het kanaal werden veel bikes deels ondergedompeld in het wassende water. Voor mij geen goed idee met een elektrische derailleur. Al een geluk dat ik nog goede olie bij had om derailleurwieltjes en ketting te smeren want alles draaide vierkant, kraakte als gek. Precies of die bike (9000 € Belgische prijs) naar de Filistijnen moest.

De grote vraag die door mijn hoofd blijft spoken is: Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat zo een stuk niet uit het parcours wordt gehaald? Voor iedereen onbegrijpelijk.

Jan Versteynen