Robby De Bock is blij met brons op BK Ottignies

Robby De Bock is blij met brons op BK Ottignies

ava

Robby De Bock maakte de afgelopen jaren enorme progressie in het mountainbiken. Nadat hij afstudeerde, legde hij zich nog meer toe op zijn geliefde sport. Dat resulteerde zondag in een bronzen medaille op het BK in Ottignies. Robby gaf zijn volledige relaas van de wedstrijd.

Gisteren was het dan eindelijk zover, het Belgisch kampioenschap vond plaats in Ottignies. Nadat ik de voorbije jaren erg tevreden was met plekjes 4, 6, 6 en 7 werd het stilaan tijd om aan het podium te beginnen denken.  Ik leefde gefocust toe naar het BK en voelde me mentaal en fysiek sterker worden terwijl de weegschaal stabiel onder de 60kg bleef steken. Na een grondige verkenning op woensdag wist ik dat ik er klaar voor was, afwachten of de tegenstand dat ook was. Vrijwel iedereen was het erover eens dat Sven Nys de topfavoriet was, in de voorbije uci-wedstrijden hadden Scheire en De Backer het achterste van hun tong al laten zien dus de tegenstand was gewaarschuwd. Van Hoovels, ikzelf en in iets mindere mate Carabin en Meeusen zouden weerwerk kunnen bieden in een goede dag.

In de start gaat het traditioneel hard maar deze keer kon ik verbazend makkelijk volgen rond plek 5. De eerste ronde scheidde een zestal van bovengenoemde zes zich af, ik volgde op eigen tempo op enkele seconden. Gaandeweg kon ik opschuiven door technisch iets efficiënter te rijden of door bergop even door te trekken. Toen Nys op een erg steile helling al lopend afstand nam zat ik gevangen achter Van Hoovels. Even dacht ik eraan om naar Sven te proberen toe te rijden, maar ik was bang mezelf op te blazen en dat de tegenstand zou volgen. Een halve ronde later hadden Kevin en ikzelf een gaatje op Ruben en Jonas, de podiumplaatsen leken op dat moment verdeeld en met nog twee ronden te gaan voelde ik me erg goed in het gezelschap van Kevin. Enkele keren wist ik afstand te nemen van Kevin door die ene ‘onmogelijke’ helling op te fietsen of door in de afdalingen wat sneller te gaan, bergop wist hij weer aan te sluiten en zo gingen we de laatste ronde in.

Op een eenvoudig stuk lette ik even niet op toen m’n pedaal achter iets bleef haperen, plots stond ik 90° gedraaid en verloor ik druk in de achterband. Kevin demarreerde natuurlijk en omdat hij bergop sowieso al minstens m’n evenknie was waren m’n kansen op zilver verkeken vermits in de afdalingen rustigaan moest doen om de band niet helemaal van de velg te rijden. De laatste twee hellingen drong tot me door dat ik hier op het verhoopte podium ging eindigen, wow! Aan de finish bedroeg het verschil met Kevin 27″, Nys kwam een minuutje eerder binnen. Plekken vier (Jonas) en vijf (Ruben) volgden op ruime afstand dus m’n angst om in de slotfase nog te worden gepasseerd was gelukkig ongegrond.

Meteen na de finish was het tijd om me op te frissen, de podiumceremonie te doen, (video)interviews te doen en tot slot dopingcontrole waar ik in vijf pogingen uiteindelijk net aan de vereiste hoeveelheid urine kwam. Tegen de tijd dat ik eindelijk wat kon eten en me aan de auto kon omkleden was de parking al redelijk leeg. Het was terrasjestijd dus losrijden werd dan maar overgeslagen J

Achteraf bekeken reed ik een droomwedstrijd; ik was nauwelijks gestresseerd, reed superefficiënt waardoor ik de tegenstand onder druk kon zetten en tegelijk energie kon sparen. Daarenboven was ik zeer gemotiveerd en kreeg ik pas in de laatste ronde met tekenen van opkomende krampen. Helaas verspeel ik door een onoplettendheid een kans om voor zilver te strijden, al is m’n bronzen medaille ook al bevredigend.

Komend weekend trek ik naar het Amerikaanse continent om de wereldbekerwedstrijden in Canada en Amerika te betwisten. Vol ambitie, met m’n beste uci-positie ooit (morgen wordt de ranking geupdatet) en met bovenal een uitstekende conditie trek ik zelfverzekerd naar daar om me daar te proberen kwalificeren voor het WK.

Een uitgebreide bedanking volgt later nog, voor nu alvast erg bedankt aan iedereen die me gisteren en vooral sinds m’n afstuderen gesteund heeft om dit allemaal te helpen verwezenlijken. Bedankt aan fotograaf Tom Prenen voor de sjieke foto’s !!

Bron: website Robby De Bock