Team Nomadesk Narviflex over de Houffalize Open Tour

Team Nomadesk Narviflex over de Houffalize Open Tour

ava

Het Team Nomadesk Narviflex was erg succesvol op de Houffalize Open Tour. Kris Henderieckx vertelt over zijn wedstrijden en die van zijn teamgenoten. Het feest werd helemaal compleet toen die andere Kris(Hertsens) de tombola won en met een nieuwe auto naar huis ging.

Na onze prachtprestatie in de Houffalize Open Tour van vorig jaar, waar Kris en ik tot op de streep met Joris Massaer voor de eindwinst streden, keek iedereen binnen het team met hoge verwachtingen uit naar de tweede editie van de HOT. Ik natuurlijk ook, want in Houffalize kan ik meestal net iets meer. Mijn winst in Olne van vorige week kwam net op tijd en bevestigde dat ik klaar was om de strijd aan te gaan. Doel was mijn eerste plaats bij de masters van vorig jaar over doen, en een top-5 plaats versieren tussen al die toppers.

De proloog over twee ronden van het oude wereldbekerparcours viel tegen: het was weinig technisch, buiten de dan weer zeer technische stukken op het nieuwe wereldbekerparcours. Een training met MTBclinics aan de jonge gasten van Nodrugs en WMTB de woensdag voordien maakte dat ik die stukken door en door kende.
De start was verschroeiend en ik voelde al snel dat ik jammer genoeg niet over superbenen beschikte. Aan Massaer en teamie Vermeulen viel niet te tornen, maar ik kon in de laatste ronde wel aansluiten bij een groepje van vier dat streed voor de vierde plaats. Daar was Jan Dams net uit weggeslopen. Ik viel op de laatste zware helling langs de fourcrosspiste hard aan, maar toch kwamen er nog twee over. Jammer genoeg viel één van hen in de steilste afdaling, waardoor ik die te voet moet aflopen. Zo kon ik net niet spurten voor die vierde plaats. Gelukkig was ik wel leider bij de masters! Ik moest de volgende twee dagen alleen Kurt Tempst en de Franse winnaar van de Mont Blanc race in de gaten houden. Whow!
Op zondag stond een eerste marathon van dik 80 km op het programma. Op papier was het parcours zeker niet het zwaarste, maar het tempo lag zodanig hoog dat het harken was. Weer had ik geen superdag en dus was het aanklampen. Gelukkig kon ik rekenen op mijn teamies Robby Meul en Wouter Cleppe, die me bij stonden waar nodig. Kurt Tempst en zijn teammaat Micha van den Eynde leken me erg sterk, maar ik bleef er wel mooi aanhangen. Onderweg kregen we zelfs enkele sneeuwbuien te verwerken, maar toch bleef de spirit aanwezig. 
Gelukkig was de finale échte MTB en kende ik dat stuk erg goed. Op 12 km van het einde plaatste ik samen met Robby Meul een aanval en Kurt moest even passen. Hossay Van den Eynde en Cleppe sloten wat later aan. Op de eerstvolgende zware helling protesteerden mijn benen hard, maar ik bleef alles geven. Op het vlakke stuk daarachter trokken Wouter, Robby en ik keihard door, maar net voor het WB-parcours moest ik lossen. Het was nog harken tot aan de finish die ik als 6e overschreed, maar ik kon mijn voorsprong op de andere masters verder uitdiepen. Even later hoorde ik dat Nicolas de spurt om de dagwinst had gewonnen van Massaer. Super!
De laatste dag beloofde de zwaarste te worden! Niet alleen was het parcours soms ongelooflijk zwaar, maar ook het weer zat niet mee: het regende aan één stuk door! In de start moest ik een klein gaatje laten op de toppers met daarbij Kurt. Gelukkig kon ik al snel aansluiten. Door het hoge tempo viel de kopgroep al snel uit elkaar, maar er zaten niet minder dan 4 TNDN’ers onder de kopgroep van zeven. Aangezien Kurt er niet bij was, reed ik zo hard mogelijk op kop. Na een uur vlammen begon ik dat toch serieus de voelen en op de prikken van Massaer reageren werd moeilijker en moeilijker. Ook Nico had het moeilijk en dus probeerden we hem toch wat te helpen. Uiteindelijk reden Joris, Nico, Micha en Jens Schuermans weg en reed ik samen met Robby en Wouter in de achtervolgende groep. We waren nu bijna halfweg en op de lange asfaltklim aan het parc a Gibier in La Roche ontwaarde ik een groepje achtervolgers. Die mochten zeker niet terugkomen! 
De volgende 20 kms waren ongelooflijk zwaar, maar zelfs op de steilste helling verplichtte ik me om tot boven te fietsen. Hoe zwaarder het parcours, hoe beter voor mij! Ik maakte er mijn teammaats op attent dat we vorig jaar hier verkeerd reden door een ondermaatse bepijling, maar gelukkig was de bepijling van deze editie gewoon subliem!
Door de aanhoudende regen begon ik het koud te krijgen, al had ik onder mijn leiderstrui nog drie lagen aan. Dus stopten Robby en ik aan de laatste bevoorrading, kregen van verzorger Steven een regenvestje, een bidon en wat sportvoeding en reden verder. Wouter Cleppe was al doorgereden, in de hoop Micha zijn derde plaats nog af te snoepen. Ik bleef bij Robby, want hij reed tegen de krampen aan en kon na al dat beulenwerk wel een wederdienst gebruiken. Ik reed op de snelle stukken zo hard mogelijk en op de hellingen paste ik het tempo aan aan dat van Robby. Kreunend trapte hij zich naar boven en na een strijd van 3.5 uur kwamen we uiteindelijk aan. Oef!
Ik trok zo snel mogelijk droge kleren aan, haastte me naar de douche en genoot van een welverdiende superwarme douche. Bij de prijsuitreiking viel pas mijn euro hoe goed we het als team wel hadden gedaan: we hadden bij de beste zes in de eindranking maar liefst vier teammaats zitten! Nicolas op twee, Wouter op vier, ik op vijf en Robby op zes. Daarnaast wonnen we de klassementen bij de masters en dat van de open (Jeffry Goethals).
En dan moest het mooiste nog komen! Kris Hertsens, die een redelijk anonieme race reed, won met de tombola een auto! Ze viel letterlijk iedereen in de prijzen bij ons!
Ik wil nog even de tijd nemen om het hele team uitgebreid te bedanken. In de eerste plaats de renners zelf, die elkaar hielpen waar nodig en zo voor een échte teamspirit zorgden. Maar ook Veerle en Tinne die de leiding namen in onze twee gehuurde huisjes en ons erg goed verzorgden. Maar zeker ook Steven, Rune en Arno, die er voor, tijdens en na de race waren om onze renners bij te staan. Meestal gewoon met een bidon of een energiereep, maar waar nodig ook met het broodnodige schouderklopje.
Thanks, team!!