Kristien Nelen reed in de Vogezen een tweedaagse en werd er vierde na een aantal internationale toppers.
Vrijdag vertrok ik al naar de Vogezen voor deze 2-daagse wedstrijd. Zaterdag werd er gestart voor 3 specials, 30km en 1200 hoogtemeters, niet van de poes dus! Het was drukkend warm maar de trails lagen supervettig.
Bij de eerste special was ik daarom voorzichtig, misschien wat té voorzichtig…maja da’s altijd achteraf bekeken… Hoewel dit nog niet echt moeilijk was, beloofde dit al wel als “opwarmertje”. Een lange klim naar de 2e special. Deze begon nog vrij snel maar dan kwam een heel technisch stuk: een steile bocht vol met wortels. Ik kon hem amper nemen, moest één voet uitsteken en stond daarna compleet stil om niet in de afgrond te duiken. Opstappen was geen optie meer en dus werd het lopen, nuja, stappen want het was spekglad. Het stuk erna was een steile knik waar allemaal scherpe stenen lagen, oke lopen dus… Niet echt goed voor de moral maar op dat moment de beste (veiligste) keuze. Dan leuk driften door steile bochten. Ook wel 2x gevallen maar zonder erg. Op het einde kreeg ik iemand in zicht, het leek wel Alexandra Marchal die voor mij gestart was. Ik haalde haar bij maar durfde niet voorbij, die reed echt zo voorzichtig en traag, ik dacht dat er iets was. Aan de finish bleek dit een Junior te zijn van hetzelfde team als zij… Stomstom, wat een spijtig tijdverlies.
De rit naar 3 bleef maar duren, er kwam geen einde aan. Er kwam mist opzetten, je zag geen hand voor ogen, dat maakte het mentaal nog moeilijker: je had geen idee waar je naartoe reed en hoe ver het nog was. Eindelijk daar! De start lag boven op een rots met daarna haarspeldbochten. Dit was fun! Net als het verbindingstuk bleef deze special ook maar duren, echt de max maar fysiek zwaar. Er zat halfweg ook nog een vlak sprintstuk in, heftig. Na bijna 10min bereikte ik de finish.
Na dit wedstrijdgedeelte van 3.5u stond ik 4e. Een podiumplaats zou er niet in zitten, de Franse concurrentes zijn echt wel top.
Zondag 5 specials, ik had nu ook achteraan een Magic Mary van Schwalbe gestoken, kwestie van wat extra grip en vertrouwen. De eerste 2 deden we (deels) met de lift van bikepark La Bresse. De 1e special was een mix van vaste bikeparktrails waarbij we halverwege op de zwarte route werden gestuurd. Deze was totaal uitgesleten en heel ruw geworden met veel “steps”, diepe steile putten. Ik hotste en botste, mijn vork op de complete “open” stand gaf maar weinig controle, hier was juist een hardere vering nodig (zoals bij downhill). Dat is ook enduro: inschatten hoe alles af te stellen. Deze special was voor mij bijna op de limiet.
De 2e was ook heel technisch, vooral veel gladde wortels en stenen en meer modder dan gisteren. Zo ging het verder met alle specials: ongelofelijk technisch, een kunst om recht te blijven. Ik had nog één crash ergens tegen een boom, ook zonder erg.
Ik kon mijn 4e plek behouden, meer zat er niet in. De Vogezienne Claire Hassenfratz won, 2e was het Franse talent Morgane Jonnier en Belgisch Kampioen Alexandra was 3e. Echte toppers op het podium dus, voorlopig kom ik op zo’n moeilijk parcours niet in hun buurt. Blijven trainen 😉
