Githa Michiels zorgde op het EK voor een knalprestatie door vijfde te worden. Jarenlang hard werken werden beloond met een resultaat dat nog lang zal blijven nazinderen. Githa schreef geschiedenis en is terecht trots.
Na de twee wereldbekers was het tijd voor het eerste grote doel van dit seizoen. De voorbereidingen waren tot heden toe vlot verlopen en de conditie was op peil. Het was dus vooral de boodschap om fris aan de start te staan van het Europees kampioenschap in het Duitse Sankt Wendel.
Ik kende de omloop uit het verleden en wist dat deze omloop me zeker zou liggen. Het beloofde warm weer te worden , niet dat me dat bang maakt , want ik presteer goed in warme omstandigheden. Het was enkel de boodschap om voldoende te drinken en vooral niet over mijn toeren te gaan.
Ik had startnummer 15 en stond dus goed vooraan op de startgrid. We zouden een startloop over de piste van Sankt Wendel afwerken om dan vijf ronden af te leggen
Ik had samen met mijn entourage een tactiek afgesproken om de start door te komen. De vorige weken werkte dat goed, ook nu ging alles zoals gewenst en kon ik na de startloop al mee in de eerste groep van 12. In het begin bleef de wedstrijd goed gesloten vooraan en in de tweede ronde kon ik zelfs op de eerste positie de eerst lange asfaltklim afwerken. Ik voelde me goed en kon zonder over mijn toeren te gaan ons groepje op sleeptouw nemen.
Wat daarna gebeurde is het enige minpunt aan heel deze wedstrijd. Op de volgende klim liet ik me wegdrummen en verzeilde ik achterin ons groepje terwijl er vooraan een afscheiding ontstond. Ik zag het gebeuren en kon niets ondernemen . Het was even chaos in de kopgroep en er werd hier en daar gevallen. Zo vlug ik kon begon ik in te halen , maar de eerste dames waren gaan vliegen.
De volgende rondes moest ik met het gas open rijden om toch nog in een gunstige positie te komen. Het podium lag nog steeds binnen bereik. Ik zag dat ik dichter kwam op Sabine Spitz die op 4 reed en net voor haar uit reed de Poolse Maja op nummer 3.
Tot mijn grote frustratie zaten we al in de laatste ronde en finishte ik in het wiel van Sabine Spitz op 4 en de bronzen medaille op enkele seconden daarvoor.
Ik baalde. Het duurde even voor het tot me doordrong dat ik de sterkste wedstrijd uit mijn hele carrière reed. Ik had reden tot vreugde, terwijl ik me daar stond druk te maken over een domme fout in het eerste gedeelte van de wedstrijden en over een verloren kans.
Nu een dagje later kan ik alles wel relativeren en ben ik trots op dit resultaat, Het bewijs dat ik nog steeds groei en stappen vooruit kan zetten in mijn sport.
Langs deze weg wil ik iedereen bedanken die in de aanloop naar deze wedstrijd hun beste beentje hebben voorgezet en ervoor gezorgd heb dat ik op mijn manier naar deze wedstrijd kon toeleven.
Ook wil ik mijn entourage en sponsors bedanken die me de kans geven om me volledig toe te leggen op mijn sport.
Nu is het tijd voor enkele dagen rust waarna ik de voorbereidingen van het verdere seizoen zal starten tijdens de Alpentour een 4- daagse etappe wedstrijd op de mountainbike.
