Kristien Nelen reed zondag haar tweede endurowedstrijd in Esneux en ze vertelt er zoals gewoonlijk met veel enthousiasme over. Genieten maar…

Zondag was het mijn tweede wedstrijd, maar eerste enduro (Easyphone Cup). Zenuwachtig! Met 12 aan de start waaronder veel Duitse en een paar Nederlandse dames was het afwachten hoe sterk de concurrentie was. Ik ambieerde een podium maar de sterkste concurrentie zou van mijn eigen teamgenoot Alexandra Marchal komen… Vorig jaar won ze hier ook.
Het was koud en druilerig en alle dames moesten als laatste starten, dat betekende lange wachttijden aan de specials gezien de meer dan 200 deelnemers. Niet leuk!
Eindelijk was het onze beurt en omdat ik vorig jaar de serie won mocht ik als eerste van start. Alexandra startte 15sec achter mij, dat vond ik lastig. De eerste special is voor mij altijd moeilijk, ik moet er steeds wat inkomen en durf niet voluit te gaan. Ik vond dat nu meevallen, dacht dat ik goed gestart was maar Alex zat in mijn wiel net voor de finish. Nochthans zat er ook een pittige klim in, wat normaal in mijn voordeel is, dat was mentaal een tik. Alex heeft al veel getraind en dat was er aan te zien. Al was ik weggeschoven op een wortel waardoor ik de helft van dat klimmetje moest lopen en op het einde werd ik gehinderd door mijn voorligger.
Special twee liep wat beter maar ik had een binnenbocht te laat gezien. Dan moesten we beide specials een 2e keer rijden. Weer schoof ik weg op het steile klimmetje, ik slaagde er maar niet in om over die gladde wortel te geraken… Het stuk erna ging super en Alex was achter. Ook zij stond deze keer te voet op het klimmetje.
De 4e special goed opgelet en de binnenbocht genomen. De bochten lagen spekglad, het was uitkijken maar de Schwalbe banden gaven goed grip.
Na de middag lag de moeilijkste special te wachten. Ook deze keer twee specials die we 2x reden. Weer goed gestart, de beentjes sprintten super ondanks dat ik nog geen intervals gedaan had. Volle bak door een bochtige geul en opeens een lint! Oeps, ’t was hier rechtsaf een gladde talud op. Toen ik aan het moeilijkste stuk kwam viel er net een man voor mij. Ik moest in de remmen, kon nog net ontwijken op een smalle wortel-stenen richel en dit steile gladde stuk goed nemen. Dan moesten we over een grote rots, ook lekker glad. Dit lukte bangelijk goed, terwijl anderen stonden te sukkelen. Nog twee gladde bochten en dan volle sprint naar de finish! Wauw wat een zalig gevoel en felicitaties van Alex, tof!
Ik was in de wolken, zeker omdat dit stuk ook de vorige jaren er in zat en het mij nog nooit zo vlotjes lukte!
De 5e special was vrij kort met veel scherpe bochten. Dan die moeilijke weer, spijtig genoeg lag het nu een pak gladder door de vele passages, ik gleed weg in het bovenste stuk waardoor ik controle verloor en recht op een boom af ging! Ik kon nog net zorgen dat ik er mooi met mijn wiel tegen parkeerde ipv te vallen a. Snel weer in de pedalen voor die rots, dat liep nog net goed. Beetje jammer van die fout.
De 8e en laatste special was echter heel plezant, driften en schuiven door scherpe bochten en dus een leuke afsluiter.

Lang wachten op de uitslag maar ik wist dat ik niet kon winnen, Alex zat telkens kort op mij. Het werd een 2e plek net als vorig jaar, op 37 sec op 8 specials. Dat is niet slecht maar tevreden was ik ook niet. De 3e plaats ging naar de Duitse Lysenko. Teamgenote en downhillster Roos Op De Beeck werd 8e. Bij de mannen stonden we ook nog op het podium: zowel Daniël Prijkel (5e algemeen) als nieuwkomer Jelmer Pietersma (3e Master) mochten de handjes in de lucht steken. Wat een mooi begin voor het Team!