Kristien Nelen pakte brons op het BK enduro. Haar voorbereiding verliep niet ideaal door familiale omstandigheden. Kristien vertelt ons hoe het haar allemaal verging in haar column.

Ik vond het BK veel te vroeg vallen (seizoen is 1 maand bezig) en door mijn slechte voorbereiding (blessures, ziekte,…) niet ideaal. Door de knieblessure heb ik maar 3 intervaltrainingen kunnen afwerken. Aangezien ik hier in de buurt geen enduro kan trainen heb ik ook wedstrijdritme nodig om goed te zijn.
Na het slechte nieuws van mijn vader 2 weken terug, dat de kanker terug was, kwam daar nog bij dat hij die zondag een beroerte had. Dat vernam ik net toen ik thuis was na de winst in Frankrijk. Mijn wereld stortte in…
Maandagmiddag op school nogmaals telefoontje van het ziekenhuis met een slechte uitslag waar ik niet goed van was, ben toen blijven werken maar dat had ik beter niet gedaan. Ik probeerde mij de hele week sterk te houden en kropte alles op.
Vrijdag moest ik werken (scholencross) maar ik had graag de “Roc enduro” gereden, dit had een mooie voorbereiding geweest.
Ik moest het zonder Robke stellen, zijn vrouw ligt nog steeds in het ziekenhuis. Zaterdag naar Houffalize (Roc d’Ardenne) zodat ik al wat technische afdalingen kon doen, ik probeerde het goeie gevoel te vinden. Even binnen bij de stand van Lapierre, de achtervering blokkeerde niet meer en ze konden dit niet direct repareren. Niet goed voor de moral want het zijn net de fysieke (sprint)stukken waar ik verschil moet maken. Het was een beetje alle miserie bij elkaar.

Toch met goede hoop aan de start zondag in Maboge. Ik moest als eerste vertrekken en teamgenote én grootste concurrente Alexandra startte 15sec na mij. Het was een korte maar steile special die nog best glad lag. Alles liep goed tot ik halfweg wegschoof op een wortel en bijna een boompje ramde. Dit snel kunnen herstellen en de bochten daarna goed gereden. Er volgde een bult en wat erachter lag was niet zichtbaar. Net op de top zag ik een voor mij gestarte knaap beneden stilstaan, ik moest alles dichtgooien om niet op hem te botsen. Moest van de fiets en zag de finish liggen dus liep ik maar verder maar toen kwam Alex mij voorbij. Dat begon al goed…. al 15sec aan m’n broek en hoe! De wedstrijdjury zag dit en besliste dan dat we meer tussentijd kregen, maar ja ik stond nu al wel achter!
Ik dacht dit nog goed te maken in de langere specials waarvan ik dacht dat ze wel fysiek zouden zijn. Ik voelde me echter heel moe en had geen kracht. De 2e special mochten we vrij starten ipv op nummer. Ik kwam bijna als laatste dame boven, Alex was al gestart. Deze ging best goed en was leuk met een paar steile driftbochten.
De 3e special voelde ik me een slappe vod. Ik had ook een foute inschatting gemaakt door mijn vork een stand harder te zetten maar het was best hobbelig over wortels dus ik stuiterde alle kanten op. Mijn bovenbenen voelden slecht. Het leek of heel het bos voor Alex was, iedereen was voor haar aan het roepen, dat was demoraliserend en ik voelde me al zo slecht. Ze finishte in mijn wiel.
Het begon weer te regenen en nr 3 deden we nog 2x! Ze hadden telkens een ander einde. Een keer moest je lang doorrijden, het pad werd breed en vlak. Een lange eindsprint inzetten maar Alex kwam langszij, schouder aan schouder sprintten we. Er volgde een flauwe bocht en ik durfde niet doorzetten waardoor zij op kop lag en zo gingen we over de meet.
Het werd steeds gladder. Alex wou voor mij starten. Ze had dat recht vond ik, maar dat betekende ook dat er iemand anders haar kort volgde in de tussentijd. Het podium halen zou al een mirakel zijn.
Toen ik 2 fouten maakte op het einde van de 5e special passeerde de Duitse Lysko mij en was het helemaal om zeep…
De laatste special begon met een lang stuk waar hard trappen de boodschap was, dan doken we een smal paadje in, god wat was dat glad! Ik voelde me onzeker maar vond het wel plezant. De Duitse zat vlak achter mij aan de finish.

Er volgde nog een lang stuk over de baan terug om binnen te rijden. Mijn emmertje dat al vol was na de miserie van afgelopen weken begon nu over te lopen. De wedstrijd was gedaan, de stress viel er af en daarmee kwamen ook alle opgekropte emoties naar boven. Gelukkig werd ik goed opgevangen door Jan (Offroadbiking) die mij vergezelde en Inge, waarvoor dank!

Ik werd 3e op slechts 4sec van Kristien Achten. Alexandra won met bijna 2 minuten voorsprong op mij terwijl deze op de eerste wedstrijd eind maart slechts 37 seconden bedroeg. Wat een verschil op zo’n korte tijd. Ze verdiende dit alleszins, vorig seizoen had ze veel pech en zo blijft de trui toch bij Team Fietsshop Uitgeest! Verder werd teamgenote en downhillster Roos (17 jaar wat een DH-talent!) 4e op dit BK. Knappe prestatie voor het eerste jaar dat ik ze train en begeleid!
Uitslag algemene wedstrijd: Alexandra 1e, de Duitse Bettina Lysko (Last racing) was 2e, Kristien Achten (Swooth) 3e en ik viel net naast het podium.
THX teamie Jelmer voor de Schwalbe Magic Mary, wat een superband!