Marathon Malmedy

Marathon Malmedy

Na een stevig trainingske van 3u in de Vlaamse Ardennen, was het zondag de beurt aan Malmedy. Toen ik zaterdagavond nog laat onderweg was, kreeg ik een sms-je dat Jurgen Stillaert nog een slaapplek vrij had. Dat kon ik niet afslaan, anders was het slapen in de camionette! Toch tof dat hij aan mij dacht. Na een korte nacht was het vroeg dag. Als XC-rijdster koos ik voor de korste afstand, de 65km. Doelen waren er niet, buiten misschien een betere tijd dan voorgaande jaren, om te zien hoe het stond met de conditie. Als ik kon winnen door me aan de opgegeven hartslagen te houden, dan was dat mooi meegenomen.

De start verliep vlotjes, dan de welgekende lange startklim (die we op de 3 voorgaande BK’s ook al deden) maar nog langer naar boven, daar waar de meesten al sterven…Ik was verbaasd dat ik Daphny Van den Brande gewoon kon volgen, waar ze andere jaren al meteen van me wegreed. De benen zaten dan toch nog goed na gisteren! Het lastige aan marathons is dat alle categorieën door elkaar rijden wat elkaar volgen als vrouw best moeilijk maakt. Vooral in de afdalingen, als er mannen tussenzitten en je niet volle bak kan gaan, Daphny reed sterk naar beneden. Modder is dan ook wel haar ding, ik was nogal voorzichtig. Maar zodra een volgende klim zich aandiende kon ik weer wat terugkomen, ik kon in haar buurt blijven. Na een uur koers had ik 2 minuten achter, ik besloot om me gewoon aan mijn schema te houden en geen zotte dingen te doen.
De eerste 2u waren zwaar, met kort opeenvolgende klimmen, dit was echt mijn ding. Soms was het wel extreem en op’t randje met de dubbel vooraan, een goede krachttraining :). Dan af en toe een waterpartij, een zalige welgekome verfrissing met temperaturen rond de 30°. Al zagen sommigen dit iets te letterlijk, ze doken over hun stuur erin! Ergens was er ook een fameuze lange en steile klim, daar stonden er verschillende aan de kant met krampen, de één na de ander…Wreed!
Hierna volgde een meer glooiender stuk, of toch meer “recuperatiestroken” of vals plat. Ik liet mijn hartslag zakken en dan werd ik langs alle kanten voorbijgesjeesd. Ik wist dat ik hierdoor kans maakte om ingehaald te worden door de 3e dame, maar dit was nu eenmaal mijn training. Zodra er nog eens een klim was mocht ik weer gas geven :).
Toen we aan de camping kwamen wist ik dat het einde nabij was, nog een stevige klim met gladde stenen en dan nog een leuke singletrack met als apotheose een zalige afdaling met trapjes waar je kon springen. Dit is elk jaar wel de max! Ik keek op m’n horloge: bijna 4u?? Dat kon niet? Vorige jaren zat ik rond 4.20u, zou ik dan nu echt zoveel sneller gereden hebben, en dan nog met die modder?
Ik finish als 2e dame op 4u, maar blijkbaar had iedereen wel veel sneller gereden. Misschien was het parcours dan anders, toch zeker niet minder zwaar vond ik.

Een dikke pluim voor de organisatie, buiten één voorval. Er werd me gezegd dat het podium om 17u was en toen ik er was bleek men het al om 16u gedaan te hebben, met enkel Daphny. Gelukkig verontschuldigde men zich en bood me alsnog mijn prijs aan. De bloemen gaf ik aan het meisje dat me gratis masseerde bij de massagestand, dat had ze wel verdiend!